Ο Ονειρολόγος

Εδώ και ένα χρόνο βλέπω εφιάλτες

Βλέπω τρομακτικούς σαν αυτόν που το διονυσάκι σκότωσε έναν τύπο και του έλιωσε το πρόσωπο και μετά εγώ προσπαθούσα να το φυγαδεύσω και το διονυσάκι δε συνεργαζόταν κι έλεγε "σιγά μωρέ του χρόνου" και τσακωθήκαμε

Και βλέπω και άλλους που κανείς δε σκοτώνει κανέναν αλλά η ατμόσφαιρα είναι σκοτεινή και βαριά και είναι ένα πλάτωμα σε ένα βουνό με λευκή άμμο σα σκόνη παντού ακόμα και πάνω από τη θάλασσα και όλοι είναι βουβοί και ανέκφραστοι και κινείται μόνο η σκόνη

Και αφού τα δω όλα αυτά ξυπνάω σαν από ύπνο εκατών χρόνων μοναξιάς και σκοταδιού

Γι αυτό αποφάσισα οτι χρειάζομαι κάποιον ειδικό

Ο ψυχολόγος θα μου πει για το υποσυνείδητο αλλά αυτά τα ξέρω, ο νευρολόγος θα που πει για το στρες αλλά αυτό είναι κάτι γνωστό, ο καρδιολόγος δεν θα έχει δουλειά με μένα, κι έτσι θα απευθυνθώ σε έναν ονειρολόγο

Ο ονειρολόγος θα έχει το ιατρείο του σε ένα μικρό δωματιάκι γεμάτο χρωματιστά μαλακά μαξιλάρια και κόκκινα μπαλόνια

Οι τοίχοι του θα είναι λευκοί το πάτωμα ξύλινο και θα υπάρχει μόνο μια ζωγραφιά που θα δείχνει ένα σπίτι σε ένα λιβάδι ζωγραφισμένο με κηρομπογιές σε χαρτί με γραμμές

Στη γωνία θα υπάρχει ένας νάνος με κόκκινο σκούφο που θα παίζει με δυο βαμβακένιες μπαγκέτες σε ένα μικρό μεταλλόφωνο

Ο ονειρολόγος θα κάθεται σε ένα μωβ πουφ στη μέση του δωματίου και θα έχει μπροστά του μία μεγάλη πορτοκαλί κούπα και 2 ματσάκια πλαστελίνη το ένα γκρι και το άλλο χρωματιστό

Στο δωμάτιο δε θα υπάρχει πουθενά οθόνη υπολογιστή και από το παράθυρο θα φαίνεται ένα λευκό σεντόνι που θα κυματίζει πιασμένο από 2 μανταλάκια σε ένα λεπτό σκοινί και από πίσω ουρανός και συννεφάκια άσπρα που θα φτιάχνουν ψαράκια και λουλούδια και το μόνο που θα ακούγεται θα είναι ησυχία

Και ο ονειρολόγος μιλώντας ήσυχα θα μου δώσει τη γκρι πλαστελίνη και θα μου ζητήσει να του φτιάξω με αυτήν τους εφιάλτες μου

Κι εγώ θα πλάσω όλα μου τα κακά όνειρα και θα του τα αφήσω στην παλάμη

Και αυτός αφού πιει μια μεγάλη γουλιά από την πορτοκαλί του κούπα θα μελετήσει προσεκτικά τα σχέδια μου και θα κατεβάσει τα γυαλιά για να με κοιτάξει πάνω από αυτά

Και θα κόψει ένα κομμάτι από την χρωματιστή πλαστελίνη θα το τυλίξει σε μία μεταξωτή κλωστή που θα βγάλει από την τσέπη της ρόμπας του και θα το απιθώσει στα χέρια μου

Και θα μου πει να βάλω την πλαστελίνη κάτω από το μαξιλάρι μου

Μετά να αφαιρέσω όλα τα πράγματα από το δωμάτιο μου και να αφήσω μόνο το πιάνο και το κρεβάτι μου

Και θα μου συστήσει πριν κοιμηθώ να τρώω ένα κομμάτι σοκολάτα

Μετά να κλείνω τα μάτια μου και να χώνομαι κάτω από το πάπλωμα

Και όλα θα πάνε καλά

Θα τον πάρω να κλείσω ραντεβού για αύριο

http://www.sendspace.com/file/4whtxs

Θυσία Σε Βρώμικο Βωμό

"Όχι ατύχημα ρε γαμώτο, δολοφονία έγινε. Τρύπησε το καμίνι , έγινε το μπαμ. Εγώ ήμουν γύρω στα 150 μ. μακρυά. Με το πρώτο μπαμ καταλάβαμε οτι η ζημιά ήταν εκεί. Τρέξαμε. Ρωτάω, 'Βγήκατε όλοι έξω;'. Μου λένε, 'Ψάχνουμε τον Κώστα'. Ο ένας συνάδελφος έψαχνε τον άλλο, αρπάζαμε φωτιά. Έβραζε κάτω ο τόπος, πατάγαμε, παίρναμε φωτιά, προσπαθούσαμε να σβήσουμε, να βρούμε φορτωτές να σπρώξουμε...Τους συναδέλφους ήδη τους είχαμε μαζέψει. Ψάχναμε να βρούμε κι άλλους που μες στον πανικό φύγανε και δεν τους βρίσκαμε. Μόλις σβήσαμε λίγο τη φωτιά και ήταν ανθρωπίνως δυνατό να ξαναπάμε στο σημείο, βρήκαμε τον ένα συνάδελφό μας νεκρό και τον άλλο να χαροπαλεύει. Σας εύχομαι να μη ζήσετε ποτέ στιγμή να ψάχνετε για έναν άνθρωπο νεκρό, ένα συνάδελφο που πριν μια ώρα είπες καλημέρα, ήπιες καφέ μαζί του"

Απανθρακώθηκαν ρε. Τους πήρε η λάβα. Εκεί κάτω από το φουγάρο που καπνίζει όλο το χρόνο όλη μέρα είτε παντρεύεσαι είτε πεθαίνεις. Στα καμίνια με τα 6 μέτρα ύψος και τα 12 διάμετρο και το μέσα τους στους 1600. Να πηγαίνεις χαράματα να γυρνάς βουτηγμένος στον μαύρο καπνό και μια μέρα να μη γυρίσεις καθόλου. Αν λέει ο εργάτης είναι σε κακή μέρα γιατί τσακώθηκε με τη γυναίκα του είναι πολύ εύκολο να γίνει το ατύχημα και πρέπει να ξέρεις οτι στην πρώτη γραμμή θα έχεις πάντα θύματα

Ωραία

Εμένα ρε αυτό δε μου λέει τίποτα

Εμένα μου μένει μόνο το οτι ο ένας από τους νεκρούς ήταν 25 χρονών και τον έκλαψαν μάνα και αδέρφια

Τα οποία θα πάρουν τη θέση του στο μεροκάματο

Και δεν μπορώ να καταλάβω πώς κοιμάστε τα βράδυα

Πώς δεν ξυπνάτε κάθιδροι μέσα στη νύχτα να ονειρεύεστε την κόλαση

Και ξέρεις η κόλαση δε διαφέρει πολύ από τα καμίνια τα οποία τρέφετε με εργάτες

Η μόνη διαφορά είναι οτι στα καμίνια εκτός από ανθρώπινες ζωές καίγονται και μέταλλα

"Για ένα μεροκάματο που το όνειρο σκοτώνει / Για ζωές κρεμασμένες πάνω σε σκαλωσιές"

8 νεκροί σε 7 χρόνια

50 στα 46 της λειτουργίας της

Α ρε Λάρκο αθάνατη

Όλους θα τους φας

Και μετά θα σβήσεις χορτασμένη να γιορτάσεις την αιωνιότητα

Αν δεν σε φάνε τελικά

Γιατί οι απεργίες του '77 μπορούν να γίνουν ξεσηκωμός του '09

Και όσο πάει ο καιρός καίει περισσότερο

Και πάγωσε η τσιμινιέρα, ε;

Να φοβάσαι

Να

φοβάσαι

Nefeli Walking Undercover @ Γυάλινο Μουσικό Θέατρο UPSTAGE, support στον J.Kriste / Master Of Disguise

Αυτή την Τρίτη 27/10 του μηδέν εννιά

Ώρα έναρξης 22.00

Είσοδος 10 ευρώ με ποτό

www.myspace.com/nefeliathens

www.myspace.com/jkristemasterofdisguise

ΥΓ Η συνέντευξη στο Τετράδιο: http://www.e-tetradio.gr/ar1772el_greekmyspacecom.html

Fourteen Songs Up From The Second Floor

http://rapidshare.com/files/288698781/gia_eliza.rar.html

1. The Veils - Talk down the girl

2. The Antlers - Epilogue
3. Mazzy Star - Into dust
4. Devics - Salty seas
5. Joe Hisaishi - The sixth station (spirited away ost)
6. Immanu El - Kosmonaut
7. Mark Lanegan - Resurrection song
8. Crippled Black Phoenix - Really, how'd it get this way
9. St Vincent - The neighbors
10. Immanu El - Panda
11. The Veils - Lavinia
12. PJ Harvey - Who will love me now

13. 16horsepower - Hutterite mile
14. Hope Sandoval - Charlotte

A Temporary Area in Athens - Vincent Moon 26/9/09 @ Booze

Vincent Vincent δώσε μου ήχο δώσε μου φώς πάρε με από το χέρι και στριφογύρισέ με / στριφογύρισέ με σε ξύλινα σκούρα κόκκινα πατώματα σε κρεμαστά μπαλκόνια παλιάς εποχής σε στριφογυριστές στενές σκάλες με τσέλα που τρίζουν με τύμπανα που φουσκώνουν και ξεφουσκώνουν και σκάνε και ο αέρας γεμίζει / ο αέρας γεμίζει και τα τύμπανα γίνονται βιολιά και κιθάρες και μετά μια κοπέλα περπατάει τραγουδώντας και συναντάει ένα πνευστό που βγαίνει από μια σκοτεινή τουαλέτα και καταλήγει σε ένα πιάνο / καταλήγει σε ένα πιάνο και μετά μια μπάντα είναι στο δρόμο και χορεύουμε στα πεζοδρόμια και είμαστε στο μουσικό μας σπίτι ο παράδεισος για μια μέρα μόνο εμείς και τα όργανα και οι ήχοι παντού ο ένας μέσα στον άλλο ο παράδεισος για μια μέρα και όλοι γελάνε γελάνε γελάνε στις νότες στις χορδές στα καλώδια στα ξύλινα σκούρα κόκκινα πατώματα γελάνε και Vincent, σ' αγαπώ, εσένα και την κάμερά στον ώμο σου και τις 14 μπάντες που μάζεψες και διασκόρπισες σε 3 ορόφους σε ένα κτίριο της οδού Κολοκοτρώνη, σ' αγαπώ, για τους ήχους που ανακάτεψες και τους έκανες ένα για το βιολί μου το μικρό βιολάκι μου που βγήκε από τα σύρματα και αιωρήθηκε ψηλά έφυγε πάνω πάνω από εδώ / πάνω από εδώ πάνω από παντού μαζί με κάτι από μένα κάτι από σένα κάτι από τον Παναγιώτη κάτι από τον Γιώργο κάτι από τον Jef κάτι από τη Σοφία κάτι από τον Μάνθο κάτι από την Αίγλη κάτι από όλους όλους όλους μας κάτι / κάτι / κάτι κάτι από το ξύλινο σκούρο κόκκινο πάτωμα και όσο άκουγα μουσική ήθελα να κάτσω κάτω να ξαπλώσω να ακουμπάω το ξύλο να γίνω ένα κουβαράκι που βρήκε το αγαπημένο του μέρος στον κόσμο και θέλει να μείνει εκεί κουλουριασμένο στον ήχο για πάντα / ήχος για πάντα ήχος ήχος και τώρα είμαι πια σπίτι έφαγα για πρώτη φορά στη ζωή μου mango και νιώθω ακόμα ότι είμαι μακρυά από δω στον παράδεισο μου το μουσικό σπίτι το μαγικό μουσικό σπίτι Vincent σ' αγαπώ για αυτό το μουσικό σπίτι σ' αγαπώ για το μουσικό σπίτι της 26ης Σεπτέμβρη του έτους 2009 και αγαπάω τα πάντα γιατί τα πάντα είναι μουσική γιατί όλα μουσική γιατί είμαι μουσική τα πάντα όσο ζω μουσική μουσική όλα

Nefeli Walking Undercover - Οι Πιο Όμορφες Μέρες Μας - ΑΛΛΑΓΗ ΩΡΑΣ

Nefeli Walking Undercover: Οι Πιο Όμορφες Μέρες Μας

Οι πιο όμορφες μέρες περνάνε ήσυχα απ' το πλάι μας και αφήνουν μετέωρους ψιθυρους. Τους κατεβάζουμε στη γη και τους κάνουμε δικούς μας.
3 undercover καλλιτέχνες σε ένα οπτικοακουστικό project που συνδυάζει μουσική, λόγο και εικόνα για όλους αυτούς τους ανεπαίσθητους ψιθυρους

Νεφέλη Λιούτα: φωνή, κιθάρα, βιολί, πιάνο, κείμενα
Σταύρος Παργινός: τσέλο
Σταύρος Γεωργιόπουλος: video art

Στο Going Youth Festival 2009, στην Τεχνόπολη Δήμου Αθηναίων, στο Γκάζι, Πειραιώς 100
Την Τετάρτη 23/9/09, στις 19.30 στην αίθουσα Δ7
Είσοδος για όλη τη μέρα: 10 ευρώ
Εισιτήριο διαρκείας για όλη τη διάρκεια του φεστιβάλ (23-27): 40 ευρώ / φοιτητικό: 25 ευρώ

* To Going Youth Festival είναι πανελλαδικό φεστιβάλ νέων δημιουργών που διεξάγεται για δεύτερη φορά στη χώρα μας. Θα παρουσιάσω εκεί κάποια δικά μου κομμάτια και κάποιες διασκευές, μεταξύ των οποίων θα παρεμβάλλεται αναπαράσταση κειμένων μου. Θα χαρώ να παρευρεθείτε στην πρώτη φορά που θα παρουσιάσω δικά μου πράγματα επί σκηνής

ΥΓ Η κουβέντα μας με την Roadartist εδώ

Shadows Gone To Neverland *

Μετά από κάθε live μένουν πίσω στη σκηνή μικρά μικρά κομμάτια

Αυτή τη φορά έμεινε πίσω το πιο γενναιόδωρο

ΥΓ Η φωτογραφία, τραβηγμένη από τη μαμά Νέλλη σε διάρκεια πρόβας, απεικονίζει την αντανάκλαση των Mimosa's Dream στο παράθυρο που βρίσκεται αντίκρυ της σκηνής.

[Η χθεσινή συναυλία στο Bios άνοιξε με τους View?. Συνεχίστηκε με ποίηση και μουσική από τον Νίκο Ερηνάκη, σε δικά του ποιήματα, και 3 μέλη των Mimosa's στους ήχους που τα συναντήσαν. Έκλεισε με το live set των Mimosa's. Καθ' ολη τη διάρκεια του σετ, ο Κωνσταντίνος Λιανός πρόβαλε σε πανί πίσω μας ότι έφτιαχναν τα θαυματουργά του χέρια από χρώματα και υλικά που ανακάτευε επιτόπου. Είμαι πολύ περήφανη που παίζω μαζί τους και είμαι πολύ περήφανη που αφήνω μαζί τους πάνω στη σκηνή κομμάτια μου]

* τίτλος από τραγούδι των Mimosa's Dream

Μιλώντας γενικά και αποστασιοποιημένα για πεταλούδες

Αν ήμουν ερωτευμένη δεν θα το ήξερε κανείς ή έτσι θα νόμιζα

Θα περιφερόμουν μέσα στο σπίτι με αστάθεια και θα γελούσα στο δρόμο μέχρι το φανάρι να γίνει πράσινο

Κάποιες μέρες θα ξυπνούσα βαριά και η καρέκλα μου θα είχε μικρύνει ξαφνικά και θα είχε πολύ ζέστη και μετά πολύ κρύο και ο ήλιος θα ήταν πολύ κίτρινος και ο κόσμος πολύ μεγάλος

Και ξαφνικά θα ελάφραινε απότομα και ο κόσμος και η καρέκλα και εγώ και θα έβαζα δυνατά κομμάτια που δεν ακούω ποτέ και άλλα που τα ξέρω απέξω και θα χόρευα και θα μιλούσα ακατάπαυστα και θα γέλαγα πηγαίνοντας να πάρω εισιτήριο από το περίπτερο που ποτέ δεν έχει μειωμένα

Αν ήμουν ερωτευμένη θα έχανα ίσως λιγάκι τον εαυτό μου και πριν κοιμηθώ δεν θα ήξερα ακριβώς τι μου συμβαίνει και γιατί τη μία είμαι χαρούμενη και την άλλη σα στεναχωρημένη αλλά τα χρώματα θα ταν πάντα πολύ χρωματιστά κι εγώ κομμάτι τους μικρό χαμένο στις αναλογίες

Και θα βλεπα παντού μάτια και από πάνω τους θα άκουγα μελωδίες και θα ήθελα να δω κινούμενα σχέδια και σαντιγύ με το παγωτό μου και θα είχα φτάσει σε τέτοια επίπεδα χάους που θα μπέρδευα τα σύμφωνα μεταξύ τους και τα φωνήεντα ανάμεσα τους και τις λέξεις με τις άλλες και το πλυντήριο θα ήταν σίγουρα ψυγείο ενώ το πακάκι καπάκι

Και αν ήμουν ερωτευμένη θα συνέχιζα να υποστηρίζω πεισματικά οτι ο Σούπερ Νέφελος δεν ερωτεύεται και θα απέρριπτα τον ρομαντισμό με φανατισμό γιατί θα έλεγα οτι δεν υπάρχει και τα πάντα είναι θέμα εγκεφαλικό και να μην ξεγελιόμαστε

Και αν ήμουν ερωτευμένη θα πήγαινα μια μέρα να του τα πω όλα και μετά θα γινόμουν πεταλούδα και θα πετούσα πάνω από την πόλη και αυτός είναι ο λόγος που έχουμε τόσες πεταλούδες

Ένα λιγότερο και δύο περισσότερα

- Όταν είμαστε μεταξύ ύπνου και ξύπνιου κάνουμε πολύ περίεργες σκέψεις

- ...

- Είδα λέει οτι ο ύπνος είναι σα μια γκρι πλαστελίνη που ξεκινάει από το πρόσωπό μας και εκτείνεται ευθεία προς τα εκεί που είμαστε στραμμένοι και όσο πάει γίνεται λεπτή λεπτή όπως γίνεται η πλαστελίνη στις άκρες της και φθείρεται κι εκεί τελειώνει ο ύπνος

Ανθρώπινα εγκεφαλικά κύτταρα, δεν είμαι ακόμα σίγουρη οτι ξέρω πώς λειτουργείτε με μπερδεύετε και δεν ξέρω αν μου αρέσει να ανοίγω τα μάτια μου στο κτελ Αθήνα - Ζάκυνθος και να μιλάω για γκρι πλαστελίνες

Ούτε είμαι πολύ σίγουρη αν μ' αρέσει να δημιουργούνται μικρές μικρές σκέψεις σαν κλωστούλες στο κεφάλι μου κι αυτές σιγά σιγά να τρέφονται από τα τοιχώματα και να γίνονται κουβάρι πολύ πολύ μεγάλο

Ούτε έχω αποφασίσει αν μ' αρέσει να ξεχνιέμαι στα καλά καθούμενα και να αφαιρούμαι κοιτώντας το 3ο διαγώνια δεξιά πλακάκι και όταν επιστρέφω να έχω χάσει 2 συζητήσεις

Και ξέρεις δεν μπορώ να καταλήξω αν μ' αρέσει εκεί που είμαι χαρούμενη και τα μάτια μου γυρίζουν όλο γύρω και η γλώσσα μου τρέχει πιο γρήγορα από μένα, να πέφτω απότομα σε βάθη που δεν κάλεσα ποτέ να ρθούνε να με βρούνε και να απαντάω "τίποτα δεν έχω" επειδή τίποτα δεν έχω ή αυτό που έχω το κρύβω αμυντικά σε πολλά όμορφα μικρούλικα τίποτα

Και σίγουρα δεν μπορώ να σου πω αν μ' αρέσει να ζω ωραία στη χώρα των ονείρων όπου όλα είναι ωραία και δε χρειάζεται αποφασιστικότητα και ξάστερες κινήσεις ή αν προτιμώ να κατεβαίνω από τα σύννεφα και να βλέπω αυτά που τρέχουν στο κεφάλι μου να υλοποιούνται ή να καταστρέφονται

Υπερεκτιμημένα ανθρώπινα εγκεφαλικά κύτταρα

Μέχρι να αποφασίσω αν μ' αρέσει ο τρόπος που λειτουργούν, παίρνω την απόφαση να κάνω τα εξής:

1) να ξεχνιέμαι λιγότερο

2) να μιλάω όταν το χρειάζομαι περισσότερο

3) να είμαι ειλικρινής με τον εσωτερικό μου κόσμο περισσότερο

Ένα λιγότερο και δύο περισσότερα και όλα αυτά τα κάπως προσωπικά τα γράφω γιατί μια υπεύθυνη δήλωση δεν υπογράφεται χωρίς μάρτυρες

Ederlezi

Το 1995 είχε έρθει στο σπίτι μας η Έλενα

Η Έλενα ήταν από τη Σερβία και ήταν λίγα χρόνια πιο μεγάλη από εμένα

Ήμουν τότε 6 χρονών η μαμά ήταν έγγυος και ζήλευα που η Έλενα είχε πιο πολλές σοκολάτες και η μαμά της μίλαγε πολύ και της είχε παρεί ένα αρκουδάκι για να την καλοσωρίσει

Η Έλενα ήταν επιθετική και δεν απάνταγε και αγρίευε με το παραμικρό και όταν η μαμά προσπαθούσε να την κάνει μπάνιο αυτή στριφογύρναγε και κλώτσαγε αλλά ο μπαμπάς και η μαμά την πήραν μαζί μας όταν πήγαμε στο χωριό και γνώρισε τις γιαγιάδες τους παππούδες τους θείους και τα ξαδέρφια μου και μου μάθε να λέω "γάλα" στα σέρβικα κι εγώ της έμαθα να λέει "mleko" στα ελληνικά από ένα βιβλιαράκι που η μαμά σημείωνε λέξεις και μετά γελάγαμε πριν μας πάρει ο ύπνος και μας πόναγε η κοιλιά μας από το αναίτιο γέλιο

Και μου εξήγησαν η μαμά κι ο μπαμπάς ότι στη χώρα της Έλενας γίνεται πόλεμος και τώρα δεν μπορεί να δει τους γονείς της και η Έλενα μου έδειξε μια φωτογραφία με τα αδέρφια της και μετά η Έλενα έφυγε κι εγώ μεγάλωσα και δεν την έχω ξαναδεί και τώρα πια ξέρω οτι στα Βαλκάνια τη μία μέρα ζεις και την άλλη πεθαίνεις και τα συναισθήματα παγώνουν πριν φτάσουν στο στέρνο σου και τα παιδιά είναι σκληρά σαν αγρίμια και αν τους μιλήσεις θα σε κοιτάξουν βαθιά στα μάτια με απορία και μετά θα τρέξουν στα σκονισμένα στενά των γκρεμισμένων πόλεων να παίξουν πόλεμο χωρίς να ξανακοιτάξουν πίσω

Γι' αυτό όταν έρχονται στιγμές που αισθάνομαι 5 χρονών και είμαι μόνη μου και θέλω ξαφνικά να βάλω τα κλάματα γιατί νιώθω μικροσκοπική, φεύγω και πάω στη γιαγιά μου και μου μαγειρεύει και συζητάμε για τον παππού που δεν ακούει και μου δίνει βερύκκοκα σε ένα μπολάκι και σοκολατάκια noisetta με φουντούκι στη μέση όπως όταν ήμουν μικρή και ψάχνω τη φωτογραφία που η Έλενα χαμογελάει με τα αδέρφια της και τα μάτια της ξέρουν ήδη καλά οτι το πιο αβέβαιο πράγμα στον κόσμο είναι το χαμόγελο

Υποστηρίζω το δικαίωμα στο χαμόγελο και θα το εξασκώ ακόμα κι όταν δεν είμαι καλά, για μένα και για την Έλενα και για το μικρό ederlezi που κουβαλάμε όλοι μέσα μας

Κύκλος Των Μικρών Αναρτήσεων

Μ' αρέσει ο ήχος του πιρουνιού που χτυπάει στο πιάτο

τις νύχτες του καλοκαιριού στα μπαλκόνια της φιλάδελφειας στα μικρά δρομάκια της

dear dear sunshine

ο πιο ισχυρός εθισμός είναι αυτός του πενταγράμμου

Λοιπόν φίλε χάλια τα κανες εδώ κάτω

Φτώχεια πείνα ρατσισμός θάνατος όζον παγκοσμιοποίηση υπερπληροφόρηση

Μάλλον με κάτι άλλο ασχολείσαι τώρα και δεν έχεις χρόνο αλλά μεγάλε δε σε βλέπω καλά, μήπως να αποσυρθείς? Κουράζεσαι εύκολα μου φαίνεται και όταν σου πέφτουν πολλά μαζί το βάζεις στα πόδια

Εντάξει κι εγώ αυτό το εξάμηνο δεν τα πάω καλά με την εξεταστική

Αλλά φίλε

Ξέρεις πόσοι έφηβοι κλείνονται στο σπίτι τους και μιλάνε μόνοι τους μπροστά σε μια άσπρη οθόνη που νομίζουν οτι τους απαντάει?

Ξέρεις πόσα ζευγάρια ξεχνάνε τι τους έφερε μαζί και κοιμούνται ξυπνάνε σιωπηλά?

Ξέρεις πόσα παιδιά τη νύχτα ακούνε την πόρτα να βροντάει δυνατά και μεθυσμένη φωνή να σαπίζει στο ξύλο τον ανθό που τα γέννησε?

Ξέρεις πόσες γυναίκες έχουν σιχαθεί για πάντα το ανδρικό άγγιγμα όταν μία νύχτα κάποιος τις στρίμωξε βίαια σε μια γωνία και ξέσκισε τα σωθικά τους?

Ξέρεις πόσοι άνθρωποι αγαπούν κάτι που είναι απαγορευμένο και μαραζώνουν σιωπηλά παγιδευμένοι από το φύλο τους?

Και θες να μιλήσουμε και για τα άλλα? Τα πιο φαντασμαγορικά? Για βόμβες και τιναγμένα σπίτια? Για αίματα και χυμένα μυαλά?

Όχι αυτά τα βλέπεις στις ειδήσεις κι ας αλλάζεις κανάλι γιατί προτιμάς να δεις την "Πολυκατοικία"

Εγώ σου μιλάω για απλά πράγματα

Για εκατομύρια νέες μπάντες που διαλύονται στα χαμένα μιας και τίποτα δεν επιβιώνει εδώ και η μουσική έγινε αρκούδα που δισκογραφικές και χορηγοί τραβάνε το χαλκά για να χορέψει

Για μυαλά δυνατά που χάνονται και δε βρίσκουν ποτέ το δρόμο να ακουστούν σε έναν κόσμο τηλεπαιχνίδι που ο νικητής είναι ο γιος του διευθυντή παραγωγής

Για αντιρατσιστικά φεστιβάλ που οργανώνονται και όμορφα σκηνικά που στήνονται για να έρθουν για μια ακόμη φορά οι ίδιοι και οι ίδιοι, αυτοί που είναι ήδη ευαισθητοποιημένοι και για αυτό έρχονται, αυτοί που ξέρουν τι γίνεται και που πάνε και γι' αυτό πάνε

Όχι ρε μάγκα

Αρνούμαι

Αρνούμαι να παίξω στο ξεκούρδιστο κουκλοθέατρό σου και να χαμογελάω ευγενικά κάθε που μου τσιτώνεις τα σχοινάκια

Αρνούμαι να πληρώσω 20 ευρώ για να δω το live μιας τύπισσας που εσύ θες να μ' αρέσει και να βλέπω γιατί έχει λεφτά και σε συμφέρει ενώ πιο δίπλα συγκροτήματα μοιράζουν τζάμπα τα demo τους για να ακούσεις λίγη από την αγάπη τους

Αρνούμαι να διαβάζω ρεπορτάζ για το πώς χώρισε ο Μήτσος τη Μαρία και πώς ξεπερνάνε τώρα το χωρισμό τους ενώ παιδιά του λυκείου γράφουν παραμύθια για μεγάλους που ποτέ κανείς δε θα εκδόσει

Αρνούμαι να πάω στο 15ο αντιρατσιστικό φεστιβάλ του χρόνου και να δω τα ίδα γνωστά πρόσωπα ενώ αυτοί που πρέπει να καταλάβουν είναι αυτοί ακριβώς που ρίχνουν πέτρες στους μετανάστες και φοβούνται για τις δουλειές τους

Αρνούμαι να δω διαφημίσεις για νέα πακέτα σύνδεσης στο διαδίκτυο, ερωτικά χάδια να παγώνουν, μελανιές σε τρυφερά χέρια να πληθαίνουν, γυναίκες να κοιτάνε χαμηλά, άντρες να ντρέπονται να κλάψουν

Αρνούμαι να πιστεύω σε εσένα όταν τόσες φορές με έχεις αδειάσει

Εγώ φιλαράκι μου θα πιστεύω στην καλή νεράιδα και θα ξέρω οτι αυτή είναι απλά και μόνο η καλή μου διάθεση, η γερή μου ψυχολογία, η αγάπη μου για αυτό που με περιβάλλει και η ισχυρή μου πίστη οτι θέλω και μπορώ και θα το κάνω καλύτερο

Και θα το κάνω καλύτερο.

Και θα θυμάμαι οτι στο 14ο αντιρατσιστικό φεστιβάλ οι Γεωργιανοί χορεύανε στη σκηνή των μεταναστών και πήδαγαν ψηλά και πάλευαν με ξίφη που πέταγαν σπίθες γελώντας στο όμορφο κορίτσι που χόρευε ανάμεσά τους κουνώντας μαντήλι κι ο κόσμος από κάτω χτυπούσε παλαμάκια στο ρυθμό

Για τη Στέλλα Πρωτονοταρίου

Βγαίνω στο δρόμο και δένω το μαντήλι καλά γύρω από το κεφάλι μου. Δεν πρέπει να με δουν. Προσπάθησα να καλύψω τα κοτσιδάκια στα μαύρα μαλλιά μου κάτω από το βαρύ ύφασμα και να εξαφανίσω το σκούρο χρώμα του προσώπου μου πίσω από τις ίνες του βαμβακιού. Τώρα είμαι μόνο μάτια, αν τραβήξεις το μαντήλι μπορεί να βρεις και λίγα μόρια χαμόγελου, είναι εκεί αλλά πρέπει να προσπαθήσεις πολύ για να ενεργοποιήσεις τον πυρήνα τους, γι' αυτό για σήμερα θα είμαι μόνο μάτια, και γι' αύριο, και για μεθαύριο, και για τη μέρα που ακολουθεί αυτό που έρχεται μετά το αύριο, μόνο μάτια

Τώρα έκανα ότι μπορώ για να μην ενοχλώ την αισθητική σας, μπορώ να περπατήσω? Θα πηγαίνω άκρη άκρη στο πεζοδρόμιο και θα προσπαθώ να μη σας αγγίζω με τους αγκώνες μου. Μπορώ να κρατήσω και την ανάσα μου αν θέλετε, όταν βρεθώ ξανά μόνη μου θα κοιτάξω πάνω και θα αναπνεύσω σα να βγήκα μόλις από το βυθό της θάλασσας, έκανα ένα μακροβούτι και τώρα πλησιάζω στην επιφάνεια, βλέπω το χορό του φωτός μέσα από το νερό, είμαι όλο και πιο κοντά και ξαφνικά φτάνω πάνω, ήλιος αέρας, παίρνω ανάσα γύρω μου αέρας αλλά στοπ. Πολύ κράτησε. Σπρώξτε με. Πάλι πίσω. Μέσα. Στο σκοτεινό νερό μου στον ανήλιαγο βυθό μου

Μπορώ να βρω μια δουλειά για να μην νομίζετε οτι καταναλώνω τα φανταχτερά αγαθά σας χωρίς να το αξίζω. Θα είμαι καλυμμένη δεν θα κολλήσετε. Αλλά παρκάρω στο χώρο που έχει κρατηθεί ρεζερβέ για εσάς, αυτό αυτό κι εκείνο το τραπέζι είναι για λευκά χρώματα, τα μαύρα αλλού. Αν σας πάρω τις δουλειές σας πού θα δουλέψουν τα παιδιά σας πού θα δουλέψετε εσείς

Καταλαβαίνω δε σας κατηγορώ. Φοβάστε για τις κατακτημένες σκιές σας τις φασαριόζικες αυτοκρατορίες σας. Γυαλί που θα σπάσει και τα θρύψαλα κομματιάζουν τη σιγουριά σας. Δε θυμώνω καταλαβαίνω, καταλαβαίνω από φόβο. Να μόνο ένα παράπονο εδώ πίσω από την καρδιά που μου ξεσκίζει το μέσα μου και ματώνει σιγανά κι αόρατα, έτσι όπως σιγανά κι αόρατα ματώνω στους δρόμους σας, που φωνάζει και κλαίει και θέλει να χτυπηθεί στους τοίχους και να ανέβει σε μια εξέδρα στο πεδίον του άρεος, δε χρειάζεται να είναι μπλε πράσινη ή κόκκινη, μια εξέδρα ξύλινη να ανέβω να φωνάξω για τα βλέμματα μαχαίρια που με καρφώνουν στο στήθος, για τις μελανίες που έχω στα χέρια μου, για το σάλιο που λερώνει το μαντήλι μου, για το βρισίδι που καταλαβαίνω οτι είναι βρισίδι από τη μεταλλική γυαλάδα στα μάτια σας, για τα παιδιά που θα φέρω στο βρωμερό κόσμο σας και θα μάθουν να κρύβονται κάτω από τα μαντήλια όπως κι εγώ, χωρίς φαί, χωρίς σκεπή, χωρίς γιατρούς, χωρίς σχολείο, χωρίς δουλειά, χωρίς αξιοπρέπεια, χωρίς οικογένεια, χωρίς έρωτα, χωρίς οξυγόνο, χωρίς φως, χωρίς άερα, χωρίς ζωή. Θέλω μόνο να σταθώ 15 λεπτά σε έναν μικρό μόλο και να εισπνεύσω όσο μπορώ από την εικόνα μιας θάλασσας πίσω στην πατρίδα μου. Θέλω μόνο 15 λεπτά αέρα ήλιου και ανάσας. Γιατί δεν είμαι παρά μια σκιά και η αυτοκρατορία μου σκονισμένη μοιρασμένη παράγκα των 9 τετραγωνικών.

* Η Στέλλα Πρωτονοταρίου υπήρξε διευθύντρια του 132ου Δημοτικού Σχολείου Γκράβας και αφιέρωσε όσο χρόνο ψυχή και διάθεση διέθετε για να προσφέρει στα παιδιά και τους γονείς των χαμένων πατρίδων που φοιτούσαν στο σχολείο της, μικρά και μεγαλύτερα 15λεπτα αέρα ήλιου και ανάσας. Πρώτα η ίδια και οι συναδέλφοι της μάθαν τη γλώσσα των μαθητών και των γονιών, και μετά προσπάθησαν να μάθουν στα παιδιά τη μητρική τους γλώσσα και τα ελληνικά. Παράλληλα τους έδωσε ευκαιρίες για ανάπτυξη δεξιοτήτων και δημιουργικότητας, μέσα από παραστάσεις και κάθε φύσης δραστηριότητες. Εννοείται χωρίς καμιά χρηματική αποζημίωση. Το αποτέλεσμα ήταν μείωση των βίαιων επεισοδίων στο σχολείο, αίσθημα αυτοεκτίμησης των παιδιών, συμμετοχή των γονιών τους στη σχολική κοινότητα, μετάθεση της κ.Πρωτονοταρίου σε άλλο σχολείο και δίκη με την κατογορία οτι χρησιμοποιούσε παράνομα το χώρο του σχολείου τα απογεύματα για παράδοση μαθημάτων αλβανικών και άλλων γλωσσών. Το κείμενο αφιερώνεται σε αυτήν με τον περισσότερο θαυμασμό. Και αφιερώνεται σε όλες τις ψυχές φαντάσματα που προσπαθούν να υπάρξουν μακρυά από το κέντρο τους.

Ύπουλοι Νοικάρηδες

Νοικιάζω το μυαλό μου στον Αμαντέους.

Είναι πολύ επίμονος νοικάρης καθώς προσπαθώ να κάνω μάθημα κι αυτός φωνάζει λα - μι ντο - λα μι μι φα μι ρε μι λα μι ρε ντο ντο

Του είπα να κάνει ησυχία αλλά αυτός μου πέταξε στα μούτρα κάτι δέκατα έκτα και βρόντηξε την πόρτα με κρεσεντική αγένεια.

Θεώρησα οτι τώρα δε θα τον ακούω αλλά αυτός είναι ύπουλος και άνοιξε το παράθυρο που βλέπει στην αυλή μου.

Αν συνεχίσει αυτή την απαράδεκτη συμπεριφορά, 14 Ιουνίου που λήγει το συμβόλαιό του θα τον πετάξω έξω από το σπίτι κι ας είναι Κυριακή.

Μέχρι τότε του μιλάω γλυκά και του φέρομαι με συμπάθεια, όπως και να χει μέχρι τις 14 του νοικιάζω το μυαλό μου και καλό είναι να τα πηγαίνει κανείς καλά με τον Βόλφκαγκ Αμαντέους Μότσαρτ.

ΥΓ Στις 14 Ιουνίου δίνω για το πτυχίο μου στο βιολί και μέχρι τότε ενοικιάζεται

Από Το Κόκκινο Τετραδιάκι

Τι τραγούδι να σου πω χωρίς ουσία να το φτύνουν οι σοφοί κι οι μπερδεμένοι να γεννιέται στα ρηχά κι εκεί να μένει να μην έχει ούτε λάμψη ούτε αξία μα να φέγγει στη δική σου καταχνιά

Αβάσταχτη ευτυχία

Έτσι χωρίς λόγο και τραγούδι έσκασε ξαφνικά από πρόσφατο πρωινό υποσυνείδητο

Και λέει μου πες είσαι ερωτευμένη? Και σου πα ναι αλλά όχι όπως το εννοείς

Και πώς το εννοείς εσύ με ρώτησες

Και σου πα οτι δεν είμαι ερωτευμένη με άντρα δεν είμαι με αγόρι αλλά με άντρες με αγόρια με γυναίκες με κορίτσια με πρόσωπα άσχημα πρόσωπα όμορφα με δέντρα με σπίτια με φαγητά με τραγούδια με χρώματα στους τοίχους με όσους ακούω όσους βλέπω όσους νιώθω με όσα ακούω όσα βλέπω όσα νιώθω με εσένα με εμένα με τα πάντα

Κι εσύ λέει μου πες κι εγώ είμαι ερωτευμένος αλλά έτσι όπως το εννοώ

Και χαμογέλασα κι είπα αυτό δεν είναι κακό και νιώθω τώρα πολύ ωραία που ναι σα να πετάω και στριφογυρίζω στην καρέκλα μου και αυτή δε με χωράει και θέλω να φωνάξω και να σηκωθώ και να χοροπηδήσω και να τραγουδάω για όσα με κάνουν να χαίρομαι που είμαι εδώ που είμαι τις στιγμές που είμαι και δεν είμαι πια στεναχωρημένη που το διάβασμα δεν πήγαινε καλά μια βδομάδα και είχα νέυρα και φώναζα αλλά όχι χαρούμενα και τώρα είναι πολύ ωραία που μαι 19 χρονών και μπορώ να μαι ρομαντική σαν σε ταινία και να φτιάχνω ιστορίες που δεν έχουν γίνει ή έχουν γίνει ή θα γίνουν και όλα αυτα να τα γράφω απλά με μικρές μεγάλες λέξεις ευτυχία και να εννοώ τα πάντα και να νιώθω τόσο απέραντα γεμάτη από πολλά χαμογελαστά πράγματα και όλα αυτά και τις ιστορίες και τα πάντα και τα πράγματα να τα γράφω σε ένα κόκκινο τετραδιάκι κατά τη διάρκεια 3ωρου μαθήματος στον 3ο όροφο της σχολής εδώ κάπου στο κέντρο

.

.

.

.

ΥΓ Ψέμματα. Όχι χωρίς λόγο. Οι ρίζες της ευτυχίας μου είναι χωμένες στο ξύλινο πάτωμα του σπιτιού μου

Οι Πιο Όμορφες Μέρες Μας

Άμα το χάσεις το λεωφορείο το χασες σας βρίσκεται ένα εισιτήριο αυτά τα περίπτερα δεν έχουν ποτέ

Ψυχές μόνες επιβιβάζονται στριμώχνονται φρενάρουν αποβιβάζονται

Ο γιος μου ξέρετε σπουδάζει στο εξωτερικό είμαι μόνη μου εδώ έρχεται τα καλοκαίρια

Ψυχές άδειες χτυπάνε μικρά χαρτάκια που τραγουδάνε μικρά κλικ σε τετράγωνα στόματα

Κίνηση σήμερα πολύ κίνηση ανοίχτε κανά παράθυρο θα σκάσουμε

Ψυχές ρευστές βολεύουν τα ψώνια τους κοιτάνε ένα γύρω και αγκαλιάζουν τις σακούλες τους

Τι είναι ο έρωτας τον έρωτα νεαρέ μου τον έχουν εξαχρειώσει ακούς αγάπη μου λατρεία μου τι είναι αυτό δεν είναι αυτό ο έρωτας τον έρωτα νεαρέ μου τον έχουν εξαχρειώσει

Ψυχές μαρμάρινες ακουμπάνε το κεφάλι γυρτά στα αριστερά κλείνουν τα μάτια κραδασμοί ραγίζουν το μάρμαρο

Κάνε πιο πέρα να κάτσω είμαι άρρωστη δε σας χρειάζομαι εγώ έχω λεφτά στην τσάντα μου θα πάω στο λιμάνι και θα φύγω δε σας χρειάζομαι με τις ικανότητές μου θα σας νικήσω όλους

Ψυχές ξεχασμένες παραμιλούν και γυροφέρνουν τα μάτια είναι εδώ και είναι εκεί σε βλέπουν και δε σε βλέπουν αχ να φύγουν να φύγουν να φύγουν από δω

Έχει πορεία ακούσατε κάτι περνάει αυτό από Ομόνοια?

Ψυχές αργοπορημένες στο φανάρι πάνω αναβοσβήνουν είναι φάροι καντηλάκια το θλιμμένο πάλσαρ κι αυτός ο δρόμος θα χει πάντα ναυαγούς

Κάνε πιο πέρα να περάσω στη χώρα σου δεν είχε συγκοινωνίες?

Ψυχές μικρούλες διάφανες σιωπηλές σαν κυριακές χώνονται στη γωνία κουρασμένες υπομένουν και ταξιδεύουν σε ένα χυδαίο τρόλευ με αόρατα απαγορευτικά αόρατες θάλασσες ταξίδια αποδημητικά η πιο όμορφη θάλασσα είναι αυτή που δεν έχουμε ακόμα ταξιδέψει

Ο γιος μου σπουδάζει στο εξωτερικό είμαι μόνη μου εδώ κι έρχονται καλοκαίρια

Βγήκα στην ταράτσα κι έκανα σαπουνόφουσκες κι έφτασαν μέχρι τον ουρανό

Ο Ράμπο των Κάτω Πατησίων

Μπράβο, Ράμπο

Έσωσες την ανθρωπότητα από το ενοχλητικό σκουλήκι που αναπνέει το οξυγόνο της κοινωνίας

Είσαι ο προσωπικός μου ήρωας, ο ιππότης των ονείρων μου

Ο δικός μου Έλληνας Ζορό

Σύμφωνα με εσένα λοιπόν, ο φανερά όχι στα καλά του 50ρης κύριος που έβριζε λίγο μόνος του, λίγο εμάς, λίγο τα πάντα, στο τελευταίο βαγόνι του τραίνου των 18.05 του συρμού Πειραιάς - Κηφισιά, πρέπει να βρει ένα τετράγωνο κουτάκι το οποίο να αυτο-οξυγονώνεται ώστε να αναπνέει το δικό του προσωπικό οξυγόνο

Μακρυά από το λεπτεπίλεπτο δικό σου

Γι' αυτό που λες, τον πλησίασες στα μουλωχτά εκεί που έβριζε μόνος του και μόλις άνοιξαν οι πόρτες των πέταξες στην αποβάθρα, φωνάζοντας του "Ρε πέρνα έξω σου λέω", με μίσος και βία που έκανε την ξαφνιασμένη Τρίτη του Απρίλη να τα χάσει

Ύστερα οι πόρτες έκλεισαν, ο συρμός ξεκίνησε πάλι κι εσύ κορδώθηκες στην πορτα ανακουφισμένος

Και όταν το μισό τρένο σου επιτέθηκε απορημένο από τον τρόπο που αντιμετώπισες την κατάσταση, εσύ φώναξες οτι μα εσύ δεν τον έσπρωξες καθόλου κι οτι αυτός ήταν ένα σκουλήκι που αναπνέει το οξυγόνο μας και τα βάλες με αυτόν που σου φώναξε "εσύ τον έριξες" γιατί σου μίλησε στον ενικό

Τι παιδάκι που είσαι

Φοράς ένα καρώ σακάκι και έχεις περιποιημένο μουστάκι παρμένο από τη Γερμανία του '40

Καμαρώνεις για τα σωστά λογικά σου και είσαι εκλεπτυσμένος εσύ, περιποιημένος καθαρός και ήσυχος σωτήρας του οξυγόνου

Δεν ξέρω πώς το σκέφτηκες, μπορεί να έχεις κόρη στην οποία επιτέθηκε κάποτε ένας τρελός σε ένα τραίνο

Ή μπορεί και όχι

Αυτό που ξέρω είναι δυστυχώς οτι λίγο με νοιάζει η ιστορία σου και οι λόγοι που σε καναν να επιτεθείς σε κάποιον που μπορεί υπό άλλες συνθήκες να ήσουν εσύ

Ή να γίνεις εσύ

Ακριβέ μου Φύρερ

Πόσο ίδιος είστε μέσα στα χρόνια

Με ενοχλείτε που αναπνέετε το οξυγόνο μου

Και χαίρομαι που όταν σας το είπα, σας το είπα χαμογελαστά και στον πληθυντικό και έτσι όπως το θέλετε, ακουμπώντας σας ευγενικά στον ώμο

Νέα Φιλαδέλφεια Ώρα Μηδέν - Αυτοκτονία 14χρονου

Λοιπόν ο θάνατος τελευταία κόβει βόλτες πάνω απ' την πόλη σου τελευταίος αναστεναγμός ματιών σκοτεινών το χάος

Μαύρα σκυλιά στο πεζοδρόμιο φωνάζουν τη νύχτα και ανήσυχοι περαστικοί σφίγγουν τα δόντια τους

Κι εσύ παίρνεις φόρα μια Δευτέρα και βουτάς από τον έβδομο

Πρέπει να γράψεις ένα "αντίο", το γράψες? Τι χαρτί διάλεξες?

Και σε ποιον το λες?

Στους γονείς σου?

Στους φίλους σου?

Στους δασκάλους σου?

Στην κοινωνία?

Στον κόσμο?

Στην συγκινημένη ανθρωπότητα που ετοιμάζεται να δει πασχαλινές υπερπαραγωγές και να δακρύσει μπρος στο θάνατο που τελικά δεν ήταν θάνατος, για να ξεσκίσει μετά κρέας σε λαμπερές σούβλες που βρωμάνε σκουριά?

Στα ΜΜΕ που είπαν σε ένα χρόνο τη λέξη "Ζαχόπουλος" πιο δυνατά απότι είπαν ποτέ τη λέξη "μάνα" και έδωσαν διαστάσεις σε μια απόπειρα αυτοκτονίας με πιπεράτο παρασκήνιο κατάλληλο να εκπαιδεύσει την καλή νοικοκυρά στα σερλοκικά της ένστικτα?

Στην αστυνομία, που δεν μπορεί να ελέγξει τις σφαίρες της κι αυτές εξοστρακίζονται σε κορμιά άγουρα που πέσαν χωρίς να καταλάβουν, όπα φίλε, τι έγινε τώρα, γιατί με σημαδεύεις?

Στην κυβέρνηση, που δεν μπορεί να ελέγξει τους κύκλους που κάνει μια σφαίρα στον αέρα και αφήνεται να γυρνάει γύρω γύρω από το πρόσωπο ενός ανθρώπου που δεν προσπαθεί καν να δείξει οτι ξέρει να περπατάει γι αυτό εμπιστευτείτε τον?

Στην αντιπολίτευση που δεν ξέρει να εμπιστεύεται γι αυτό δεν περπατάει?

Στους παππάδες που θρηνούν στο φως ψυχές και στο σκοτάδι χάρτινη, ρευστή και σε επιταγές εξουσία?

Στον πλανήτη που κάνει πόλεμο γιατί δεν τον παίζουν τα άλλα παιδάκια?

Στο θεό?

Που το γράφεις το "αντίο"?

Είσαι 14 χρονών και βούτηξες στο κενό για λόγους που ποτέ κανείς δε θα μάθει

Έχουμε τα σπίτια μας στην ίδια γειτονιά και δεν ξέρω ούτε το όνομά σου

Δεν έχεις ούτε μια βδομάδα που αυτοκτόνησες και καμιά εφημερίδα δεν έγραψε το θάνατό σου

14ΧΡΟΝΟΣ ΠΗΔΗΞΕ ΑΠΟ ΤΟΝ ΕΒΔΟΜΟ ΟΡΟΦΟ

1 4 Χ Ρ Ο Ν Ο Σ Π Η Δ Η Ξ Ε Α Π Ο Τ Ο Ν Ε Β Δ Ο Μ Ο Ο Ρ Ο Φ Ο

Ίσως αν σε γράψω με κεφαλαία να σε ακούσουν

Φρικτός Απαγωγέας

Θα μπω ήσυχα τη νύχτα από το πίσω παράθυρο και θα σας απαγάγω. Θα απαγάγω τον περιποιημένο σκύλο σου και θα ζητήσω λύτρα, θα απαγάγω τα ακριβοπληρωμένα κοσμήματά σου και θα ζητήσω λύτρα, θα απαγάγω τον αποξενωμένο άντρα σου και θα μου δώσεις λύτρα, το απαθές παιδί σου και θα μου δώσεις λύτρα, θα κλέψω την τακτοποιημένη σας ζωή κι εσείς θα παρακαλάτε μέχρι την ώρα που θα σας πω "έλα στις 6 στον τηλεφωνικό θάλαμο με μία κόκκινη βαλίτσα που θα ναι γεμάτη λύτρα". Και αφού τοποθετήσετε τα κολαριστά λεφτά σας στην άγρυπνη τετράγωνη βαλίτσα, θα μπω στη βουλή με μια αχυρένια κλούβα και θα απαγάγω την κυβέρνησή σας. Και ο αντιπρόσωπος του εκπροσώπου του εκπροσώπου του τύπου σας θα κάνει δηλώσεις πάλευκος κι εσείς θα κλαίτε μέσα και έξω από τα παράθυρα σας, τα αξιολύπητα φτηνά παράθυρά σας, και θα θυμάστε τις ένδοξες στιγμές κοινωνικής ευθύνης που στρουμφάκια μπλε και εκδοχές τους σε άλλα χρώματα κάναν χειραψίες γυάλινες και αναλάμβαναν την ευθύνη τους ρίχνοντας γαρύφαλλα από πρώτα τραπέζια πίστα, για να δηλώσουν την επομένη με στραβωμένα δάκρυα κροκοδειλέ τη λύπη και την αμέριστη συμπαράστασή τους. Αηδίες. Ξεχνάτε ρε. Ξεσηκωθήκατε με πέτρες και ξύλα και φωνάξατε και τώρα ακουμπάτε την πλάτη μαλακά πίσω να μη ραγίσει. Και τα θολά σας μάτια στοιχίζονται στην οθόνη και καταπίνουν σκόνη αδιαμαρτύρητα. Και όταν το πίσω παράθυρο ανοίξει γλυκά γλυκά και ο φρικτός απαγωγέας με τη διάφανη κουκούλα εισβάλει στο μουχλιασμένο κουβούκλιο σας, θα γυρίσετε ανάλαφρα πλευρό και θα ζωγραφίσετε στον ύπνο σας την τυφλή σιγουριά σας. Και ο απαγωγέας θα χει καθάρια μάτια, καραμέλες στην τσέπη και δέρμα παιδιού. Γιατί θα ναι παιδί και θα σας απαγάγει. Θα απαγάγω την κυβέρνησή σας και είστε τόσο βλάκες που θα πληρώσετε

*με αφορμή την ιστορία της χθεσινής τετάρτης 25/2/09 του Χρήστου Δημητρίου στο 9 της Ελευθεροτυπίας, στη στήλη Παράξενες Ιστορίες Από Τις Μεγάλες Πόλεις

m for mogwai & misuse (20/2 gagarin 205)

Έφυγαν όλες μου οι δυνάμεις και έλιωσα στον ήχο. Έγινα εύπλαστη σαν πλαστελίνη. Σώμα που αφέθηκε στη βαρύτητα και συνάμα αιωρήθηκε πιο πάνω. Δεν έχω ξανανιώσει έτσι σε συναυλία - ξανανιώσει_κοινότοπη_φράση - τόσο παραδομένη, τόσο μαλακή, τόσο ενωμένη με κάτι. Με κάτι που κυλάει γύρω γύρω στο χώρο χωρίς να μπορείς να το αγγίξεις και χωρίς να το καταλαβαίνεις μπαίνει μέσα σου, απορροφάει τις σκέψεις σου και κυλάς μαζί του, σε στέλνει πάνω στην οροφή και κάτω στο έδαφος, και μετά πιο πάνω και πιο κάτω, πάνω στον ουρανό και κάτω στο χώμα

Μάγια μας κάναν και τώρα θα τα πάρουν μαζί τους στη Σκωτία. Βγήκαν και μας πέταξαν στα μούτρα το forte και το piano τους και το κάναν με τέτοιο σεβασμό και τέτοια αγάπη που δεν ξέραμε πώς να τα παραλάβουμε. Τους κρυφοκοιτάγαμε από κάτω και προσπαθούσαμε να καταλάβουμε αν μόλις τώρα κουνήθηκε ο εγκέφαλος μας ή αν είναι όλα στη θέση τους. Και αυτοί σκάγαν χαμόγελα που και που και όλο λέγαν "thank you, thank you very much" σαν να μην τρέχει τίποτα

Και μπορεί οι mogwai να ήταν η σιωπή και ο θόρυβος που κάναν διάλογο για 2 ώρες με μας ακροατήριο παραδομένο . Αλλά ακροατήριο παραδομένο ολοκληρωτικά είναι αυτό που παραδίνεται από την αρχή και η πραγματικότητα άρχισε να γίνεται πιο λεία στις γωνίες από την ώρα που βγήκαν οι misuse. Θα πάω στα ράφια, να βρω το όνομα τους, να αγγίξω το πλαστικό της συσκευασίας, να γυρίσω τα φύλλα στο βιβλιαράκι ένα ένα, να δω τι artwork έχει το album αυτών των τύπων που έπλεκαν ήχους και εικόνες με σκοτεινά ριφάκια και καλά κρυμμένη γλύκα στις συγχορδίες, θα ξαναπετάξω, θα ξανακυλήσω, θα ρέω ξανά

Γιατί μετά από ένα 3ωρο βουτιάς στον ήχο και παραίτησης από τα πάντα, δεν είμαι εδώ. Αυτή τη στιγμή δεν είμαι εδώ και είμαι καλά εκεί που είμαι. Ευχαριστώ

_______________________________________________________
* Οι Mogwai εμφανίστηκαν την Παρασκευή 20/2 στο Gagarin 205, τη συναυλία άνοιξαν οι δικοί μας Misuse

Ποιό ταξίδι. Πεθαίνουν, δε φεύγουν - πεθαίνουν. Ζωή πικρό δευτερόλεπτο τέλος. Έχω εξεταστική, δεν προλαβαίνω να πάω στο νοσοκομείο, μετά. Έχω καιρό, έχω. Θέλω να ζήσεις λίγο ακόμα, το απαιτώ, αφού δεν υπάρχει κανείς να μας ελέγχει από πάνω είναι στο χέρι σου και θέλω λίγο χρόνο ακόμα το απαιτώ. Μη σβήσεις έτσι, ήταν Πέμπτη, δε σβήνουν οι άνθρωποι Πέμπτη. Φεύγουν Κυριακές που είναι ήσυχα και έχει ήλιο - δε φεύγουν, πεθαίνουν. Που έχει ήλιο και είναι ο κόσμος ωραίος, αθώος, γλυκός - τότε πεθαίνουν. Που είναι ο δρόμος ωραίος και η Εθνική ακόμα πιο ωραία, τραβάει μακρυά και σε πάει εκεί που ο ήλιος είναι ακόμα πιο μεγάλος από πάνω σου. Δεν πέθανες, έφυγες γιατί ήταν ωραία η Εθνική και σε κουράζει η πόλη. Ποιά λογική, έφυγες, δεν πέθανες. Το καλό ταξίδι το λέμε σε αυτούς που φέυγουν. Σε αυτούς που ξαναγυρίζουν λέμε και "θα τα πούμε όταν γυρίσεις". Σε αυτούς που μόνο φεύγουν λέμε καλό ταξίδι

Κόκκινα Πλαστικά Λουλούδια

Κόκκινα πλαστικά λουλούδια, είναι έρωτας? Φουσκωτά μπαλόνια iloveu, είναι πάθος? Περιοδικά με συνταγές αγάπης, είναι αγάπη? Κουτάκια με γυαλιστερά σοκολατάκια, είναι κι αυτό έρωτας? Βαμμένα νύχια, ψηλά τακούνια, για μια νύχτα, είναι κι αυτό πάθος? Σαμπάνια, φράουλες, κεριά, για μια ώρα, είναι κι αυτό αγάπη? Κάρτες Hallmark και πλαστικοί όρκοι. Εμπορευματοποιημένο το μέσα μας, γυαλιστερές κορδέλες στο έξω μας, κάτι που δεν είμαστε για 24 ώρες, χειροκροτήματα, είμαστε καλοί σε αυτό που κάνουμε, ευχαριστούμε. Ωραία βιτρίνα, όμορφα στολισμένη, όμορφα στημμένη. Ευχαριστούμε. Σήμερα γιορτάζουμε τον έρωτα, το πάθος και την αγάπη. Το γιορτάζουμε αυθεντικά και με ειλικρίνεια. Με τον τρόπο που μας ταιριάζει και όχι αυτόν που μας πάσαραν τα ΜΜΕ. Γιατί είμαστε όντα ανεξάρτητα, με ελεύθερη βούληση και μη κατευθυνόμενες προτιμήσεις. Γιατί είναι έρωτας, έιναι πάθος, είναι αγάπη.

Δεν είναι?

Είναι έρωτας, είναι πάθος, είναι αγάπη. Αλλά δεν είναι έτσι. Δεν είναι πλαστικό, δεν είναι γυαλιστερό, δεν είναι βαμμένο, δεν είναι σε κουτί. Είναι παντού και συνέχεια, είναι αφηρημένο, κυκλοθυμικό, εκρηκτικό, χαζοχαρούμενο, οξύθυμο, αδέξιο, αμήχανο, ολοκληρωτικό, συνεχόμενο, είναι και σοκολατάκια, είναι και λουλούδια, αλλά όχι για μια νύχτα, όχι για μια μέρα, όχι για έναν Φλεβάρη, είναι εκέι για να το βλέπεις, να το ακούς, να το αισθάνεσαι, να μπερδεύεσαι μαζί του, να χάνεσαι σε αυτό και αυτό να χάνεται σε εσένα. Ένα κορίτσι κρατάει μια κούπα, στέκεται μπροστά στο παράθυρο ένα μέτρο από αυτό, ακούει ένα τραγούδι που λέγεται seaside smokes από ένα soundtrack, κοιτάει απέξω, είναι ερωτας? Τα πόδια της μια ευθεία ενωμένη στέκεται ίσια, είναι πάθος? Κανείς δεν ξέρει τι σκέφτεται, είναι αγάπη?

Ερωτηματικά τελείες θαυμαστικά και κόμματα έρωτας είναι αυτό που σε κάνει να είσαι αυτός που είσαι

ΣΥΝΑΥΛΙΑ ΔΙΑΜΑΡΤΥΡΙΑΣ ΓΙΑ ΤΗ ΔΙΑΣΩΣΗ ΤΟΥ ΠΑΡΚΟΥ

Nefeli Walking Undercover - Protest Live Concert At Kypseli Prt1

Η μπουλντόζα εξοστρακίστηκε ήταν λάθος

Ναι, καταλαβαίνω κύριε δήμαρχε

44 κορμιά πεσμένα στη γη αίμα στο χώμα ρίζες που κλαίνε σιωπή

είναι_ωραία_τα_παλιά_μεγάλα_δέντρα

ωραία ε κύριε δήμαρχε?

στέκονται_δίπλα_στο_ποτάμι_και_κοιτάνε

αυτοκίνητα γκρι λωρίδες βάρκες τρόλευ ποτάμι

δίπλα_τους_παίζουν_τα_παιδιά_και_τραγουδάνε

αισθάνεσαι όμορφα αν ήσουν πατέρας μου θα αισθανόμουν κι εγώ όμορφα ο μπαμπάς έκανε τα πάντα για να κρατήσει ζωντανή μια μικρή πράσινη ανάσα που κυμάτιζε στη βρώμικη πόλη

τα_δέντρα_ακούνε_και_δε_βγάζουνε_κουβέντα

η μικρή πράσινη ανάσα έχασε το ρυθμό της

φυσικά εσύ το έκανες για το καλό του συνόλου

θα χώσεις σε ένα υπόγειο γκαράζ 40 αυτοκίνητα και θα σώσεις τον κόσμο

σωτήριο το γκαράζ που θα γίνει γωνία πατησίων και κύπρου

ανατριχιάζουνε_τα_φύλλα_τους_πετάνε
μέχρι_το_σπίτι_σου_και_πέφτουν_στα_τσιμέντα

αγαπημένε μου ζορό θαυμαστέ μου ρομπέν των αστών δε σκέφτηκες οτι όταν περνάω την πατησίων και φυσάει και τα φύλλα στριφογυρίζουν στον αέρα σε ένα μικρό κενό ουρανού εγώ χαμογελάω, σωστά?

γιατί αν το είχες σκεφτεί θα έκανες τα πάντα για να χαμογελάω, ναι?

μα σίγουρα ναι

εδώ φύλαγες το δέντρο του Συντάγματος

πήγαινε_σπίτι_σου_λοιπόν_και_παρακάλα

πήγαινε, τρέχα -

να_κάνει_ο_κεραυνός_πως_δεν_τα_είδε

τρέχα γιατί ήμαστε πολλά τα μάτια που είδαμε κίτρινα οχήματα καβάλα σε πράσινες ψυχές

αυτά_τα_δέντρα_τα_ωραία_τα_μεγάλα

τρέχα γιατί από 2 μάτια ο καθένας φτάνει για να σε καταδικάσουμε και μόνο με την αριθμητική μας υπεροχη

αυτά_τα_δέντρα_ανάμεσα_σε_τόσα_άλλα

τρέχα

* Με στίχους από το τραγούδι του Παύλου Παυλίδη "Τα Δέντρα"

Senegal Fast Food

Όταν το cd player σου λέει να χορέψεις, χορεύεις. Amadou και Mariam, γνωρίστηκαν σε σχολή τυφλών στην Αφρική, ερωτεύτηκαν και γράφουν χρωματιστά τραγούδια. Στον τελευταίο τους δίσκο συνεργάστηκαν με τον Damon Albarn των Blur ενώ στο dimanche a bamako που είναι ο προηγούμενος, η παραγωγή είναι "by and with Manu Chao". Δεν έχουν δει ποτέ ο ένας τον άλλο αλλά είμαι σίγουρη οτι όλα τους τραγούδια είναι γραμμένα από τον ένα για τον άλλο

Il est minuit à Tokyo

Il est cinq heures au Mali

Quelle heure est-il au Paradis ?

Dakar, Bamako, Rio de Janeiro

Où est le problème ? Où est la frontière ?

Entre les murs se faufiler dans ascenseur pour le ghetto

Au Manhattan fast-food Dakar Sénégal cinéma le Paris

Έτσι επειδή είναι Σάββατο

Meon

γιατί πίσω από όλες τις αναλύσεις κρύβονται μικρές μικρές ιστορίες από τις μεγάλες πόλεις

Που περιμένουμε να ρθει

Είναι λεπτό και ανάλαφρο κι είναι στρώμα φωτός κι αέρα στο οποίο πατάς ψιθυριστά όταν απλώνεις λευκά ρούχα στην ταράτσα


Είναι σαν γαργαλητό στην κοιλιά και γύρω γύρω ζέστη όταν ξυπνάς και ανοίγεις το πατζούρι που πάντα θα χτυπήσει πρώτα στην άκρη, θα γυρίσει πίσω και θα το πας με το χέρι ξανά μέχρι το τέλος


Είναι φευγάτο κι απρόσκλητο φτιαγμένο από λεπτομέρειες μικρές ή γεγονότα μεγάλα


Είναι ένας κύκλος που σε πάει μια χαμηλά και μια ψηλά για να μη βαριέσαι αλλά είναι κύκλος κι ο κύκλος δε σταματάει ούτε στα χαμηλά ούτε στα ψηλά μοναχά γυρνάει


Είναι το σκοτάδι και η αυγή στον στίχο εκείνο που λέει οτι το πιο βαθύ σκοτάδι είναι πριν την αυγή και είναι αυτό που σε κάνει να ξέρεις οτι αν κάτι δεν πήγε καλά δεν πειράζει, θα φτάσεις τώρα πολύ κάτω αλλά μετά το μόνο που μπορείς να κάνεις είναι να ανέβεις μέχρι την επόμενη στιγμή που θα ξαναπέσεις και θα ξαναανέβεις γιατί το 'παμε είναι κύκλος και γυρνάει


Είναι η αίσθηση του ξύλου κάτω από τα γυμνά σου πόδια όταν διαβάζεις βιολί στο σαλόνι και στέκεσαι ακριβώς μπροστά σε ένα τζάμι που έχεις διώξει για να βλέπεις δρόμο και να μυρίζεις ουρανό


Είναι νερό στο οποίο επιπλέεις αρχές φθινοπώρου όταν είσαι το μόνο ον που χει ξεμείνει στον πορτοκαλοκίτρινο ορίζοντα


Είναι εδώ και είναι εκεί


Είναι εσύ και είναι εγώ


Είναι αυτό

Αγαπητή Αλκυόνη

Η ταράτσα μου έχει αιχμαλωτίσει 3 μόρια φωτός και τα ανακρίνει -στοπ- οι αιχμάλωτοι ισχυρίζονται οτι είναι της δικής σου παράταξης -στοπ- εκφράζουμε τις ισχυρές μας αμφιβολίες γιατί μας φαίνονται μεθυσμένοι -στοπ- θα τους κρατήσουμε όσο χρειαστεί -στοπ- αμφίβαλλε τις ισχυρές σου εκφράσεις γιατί μας μέθυσαν κι εμάς

Ανασχηματισμός - Οι Ιππότες Της Στρογγυλής Κυβέρνησης

Από σήμερα ο ύπνος μας θα είναι πιο ανάλαφρος, πιο γλυκός, πιο σίγουρος. Οι Ιππότες Της Στρογγυλής Κυβέρνησης είναι εδώ σε νέα συσκευασία τσέπης, δώρο οι σαρωτικές αλλαγές στο οικονομικό επιτελείο.


Έλληνα πολίτη, μπορείς να αναπνεύσεις ελεύθερα. Οι Προστάτες σου θα φροντίσουν να μη σου συμβεί τίποτα κακό. Άγρυπνοι φρουροί του ονείρου σου, άυπνοι μαχητές των δικαιωμάτων σου, άοσμοι διακοσμητικοί στύλοι της ταπεινής κι ασήμαντης ζωής σου.

Έλληνα πολίτη, χαμογέλα ανακουφισμένος. Τα παιδιά σου μπορούν να ελπίζουν σε ένα καλύτερο παρόν με την ευθύνη της ΠΑΙΔΕΙΑΣ στα χέρια του ΑΡΗ ΣΠΗΛΙΩΤΟΠΟΥΛΟΥ. Μπορούν να διεκδικήσουν ένα καλύτερο μέλλον γιατί θα συνεχίσει να εγγυάται προσωπικά για την ΑΠΑΣΧΟΛΗΣΗ τους η κυρία ΦΑΝΗ - ΠΑΛΛΗ ΠΕΤΡΑΛΙΑ.

Έλληνα πολίτη, πέτα το πορτοφόλι σου και ξόδεψε όλα τα λεφτά σου στην Αράχωβα αυτό το σαββατοκύριακο. Δε χρειάζεται να ανησυχείς πια για την ΟΙΚΟΝΟΜΙΑ, ο ΠΑΠΑΘΑΝΑΣΙΟΥ αναλαμβάνει τα ηνία με τις συστατικές επιστολές 29 κατασκευαστών πλυντηρίων και την υπόσχεση οτι αν δεν είστε ευχαριστημένοι με το προιόν, τα λεφτά σας θα επιστραφούν στην τράπεζα και δεν θα ξαναβγούνεε ποτέ.

Έλληνα πολίτη, ζήσε τη στιγμή και τραγούδα ευτυχισμένος. Το πακέτο διασκέδασης σου και τους δεσμούς σου με τον ΠΟΛΙΤΙΣΜΟ ετοιμάζει με εναλλακτικότητα και πρωτοτυπία ο ΑΝΤΩΝΗΣ ΣΑΜΑΡΑΣ.

Έλληνα πολίτη, ανησύχησες για τη ΔΙΚΑΙΟΣΥΝΗ σου; Μη μου αγχώνεσαι! ΔΕΝΔΙΑΣ στο Υπουργείο Δικαιοσύνης καθώς ο προκάτοχος της καρέκλας του ΣΩΤΗΡΗΣ ΧΑΤΖΗΓΑΚΗΣ πάει μέχρι τα άγρια τοπία της επαρχίας μας να επιτηρήσει από κοντά την ΑΓΡΟΤΙΚΗ ΑΝΑΠΤΥΞΗ ως ο νέος προστάτης της. Στο αντίπαλο υγρόν δέος, άρχοντας των θαλασσών και των ψαριών, υπουργός ΕΜΠΟΡΙΚΗΣ ΝΑΥΤΙΛΙΑΣ ΚΑΙ ΝΗΣΙΩΤΙΚΗΣ ΠΟΛΙΤΙΚΗΣ, ποιός ζει στη θάλασσα σε ανανά, ο κύριος ΠΑΠΑΛΗΓΟΥΡΑΣ. Την διαχείριση του ενοχλητικού ΤΟΥΡΙΣΜΟΥ και στα χωριά και στις θάλασσες θα έχει ο ΚΩΣΤΑΣ ΜΑΡΚΟΠΟΥΛΟΣ.

Έλληνα πολίτη, τέρμα το στριμωξίδι στο λεωφορείο. Ο ΣΤΥΛΙΑΝΙΔΗΣ απο τη θέση του υπουργου ΜΕΤΑΦΟΡΩΝ έχει ήδη κλείσει συμφωνία με έμπορο αλόγων στη ΜΑΚΕΔΟΝΙΑ, τον οποίο του σύστησε ο φίλος του ΣΤΑΥΡΟΣ ΚΑΛΑΦΑΤΗΣ που ανέλαβε τη διαχείριση των εκεί πραγμάτων.

Έλληνα πολίτη,πόσο έχεις μεγαλώσει Έλληνα πολίτη Έλληνα πολίτη, και επειδή θέλουμε να μεγαλώσεις κι άλλο μαζί με το Νουνού σου χαρίζουμε και τον κύριο ΧΑΤΖΗΔΑΚΗ για να έχεις επιτέλους την υγιή ΑΝΑΠΤΥΞΗ που σου αξίζει.


Φίλε Έλληνα πολίτη! Σου φυλάω τα καλύτερα για το τέλος. Παραμένουν ΜΠΑΚΟΓΙΑΝΝΗ σε ΕΞΩΤΕΡΙΚΩΝ, ΜΕΙΜΑΡΑΚΗΣ σε ΕΘΝΙΚΗΣ ΑΜΥΝΑΣ, ΠΑΥΛΟΠΟΥΛΟΣ σε ΕΣΩΤΕΡΙΚΩΝ, ΑΒΡΑΜΟΠΟΥΛΟΣ σε ΥΓΕΙΑΣ, ΣΟΥΦΛΙΑΣ σε ΠΕΧΩΔΕ. Δηλαδή για να καταλάβεις, θα αποτύχουμε να λύσουμε τις εξωτερικές μας διαφορές διπλωματικά, θα κάνουμε πόλεμο, θα τον χάσουμε λόγω εσωτερικής αστάθειας ΑΛΛΑ μετά, θα θανατώσουμε όλους τους τραυματίες πολέμου στα νοσοκομεία κι έτσι θα σώσουμε το περιβάλλον από την παρουσία μας.


Για μια ακόμη φορά, λάθος άνθρωποι θα αναλάβουν λάθος θέσεις χωρίς κανένα αξιολογικό κριτήριο.

Λυπάμαι για τον σαρκασμό μου που για κάποιους από αυτός ίσως είναι πιο άδικος απότι πρέπει, λυπάμαι ακόμα περισσότερο όμως που θα δω ίδια λάθη να επαναλαμβάνονται ίδια.

Για όλες τις νέες θέσεις, http://www.in.gr/news/article.asp?lngEntityID=973178&lngDtrID=244