Κυριακή 21 Νοεμβρίου 2010

Παραμύθι Χωρίς Όνομα



- Γιατί; ρώτησε το Βασιλόπουλο.
- Γιατί πρέπει να μείνεις ανάμεσα στο λαό σου.

Είμαστε οι κύριοι του εαυτού μας

- Δεν μπορώ! αναφώνησε το Βασιλόπουλο. Δεν ξέρεις τι είναι ο λαός μου, το παλάτι, όλος ο τόπος...

Πατέρας μας ο βασιλιάς Αστόχαστος και τα κελάρια άδεια από κρασί και φαγητό

- Διόρθωσέ τον, αποκρίθηκε η κόρη.
- Εγώ; Πώς; Μα είμαι ακόμα παιδί, δεν ξέρω τίποτα, δεν έμαθα τίποτα, δεν είμαι τίποτα.

Είμαστε τα παιδιά και οι γονείς μας είμαστε οι υπολογιστές και οι εγκυκλοπαίδειες και οι παιδικές χαρές

Η κόρη τον κοίταξε συλλογισμένη.
- Γιατί θέλησες να φύγεις; ρώτησε.
- Γιατί πονούσα πολύ μέσα στην κακοήθεια και στην αταξία του παλατιού.

Είμαστε τα παιδιά και οι γονείς μας στο βασίλειο που καταταρρέει στις άνυδρες μέρες στις χορταριασμένες πέτρες. Τα παραμύθια οι κασέτες ο δρόμος τα ταξίδια τα σύννεφα τα κτήρια τη νύχτα.

- Λοιπόν θα πει πώς έχεις μέσα σου κάτι, που αξίζει πιότερο από κείνα που δεν έμαθες
- Τι έχω;
- Έχεις φιλοτιμία και αξιοπρέπεια.
Το Βασιλόπουλο συλλογίστηκε λίγο. Ύστερα ρώτησε:
- Και τι μου χρησιμεύουν αυτά;
- Χρησιμεύουν να βρεις μέσα σου τη δύναμη και τη θέληση να ξαναφτιάσεις το έθνος σου.

Γιατί είμαστε το Βασιλόπουλο κι ο λαός. Από εμάς ξεκινάει και σε εμάς καταλήγει. Εμείς ψηφίζουμε κι εμείς εκλεγόμαστε εμείς αγοράζουμε κι εμείς καταναλωνόμαστε. Γεμίσαμε τις ντουλάπες μας με ρούχα που δε χρειαζόμασταν και πήραμε δάνεια για διακοπές κάπου πιο μακρυά από το μικρό χωριό μας. Στηρίξαμε τα καθεστώτα ψεύδους και ντροπής μιας δίχρωμης οικογενειοκρατίας. Κλείσαμε τα μάτια και υποθέσαμε οτι κάποιος άλλος θα αγωνιστεί για εμάς όσο εμείς θα ονομάζουμε ζωή μια ντουζίνα εικονογραφημένα διαφημιστικά. Και τώρα που το βασίλειό μας καταρρέει, είμαστε έτοιμοι να τα εγκαταλείψουμε όλα πίσω και να φύγουμε μακρυά, για εκεί έξω που είναι αλλιώς, για εκεί που έχει ακόμα ευκαιρίες, για οπουδήποτε αλλού από εδώ.

Όχι δεν πρέπει τώρα να φύγουμε !

Γιατί τώρα ξέρουμε που κάναμε λάθος κι αυτό μας κάνει πιο δυνατούς από ποτέ!
Ξέρουμε μαζικά και έντονα και σίγουρα και ολοκληρωτικά.
Ξέρουμε γιατί το βιώνουμε στο πετσί μας και δεν έχουμε άλλα περιθώρια αναβολής.
Ξέρουμε γιατί μαυρίσαμε και σκοτεινιάσαμε και αδειάσαμε τόσο, που μας λείπουν με πόνο τα πρωταρχικά στοιχεία.
Ξέρουμε και τώρα που ξέρουμε πρέπει να μείνουμε και να το προσπαθήσουμε με όλο μας το είναι χωρίς να εξαιρέσουμε τον εαυτό μας επειδή είμαστε η γενιά που έρχεται ή επειδή είμαστε η γενιά που φεύγει - όσο θα νιώθουμε οτι δεν φταίξαμε θα μεταθέτουμε.

Είναι τώρα η ώρα για τα μικρά πράγματα
Για όλα αυτά τα μικρά που δείχνουν ασήμαντα μα που αν θες να δεις κάτι να αλλάζει ξεκινάς από εκεί

Και διαλέγεις το πιο οικονομικό προιόν στο σούπερ μάρκετ από το χαμηλότερο ράφι
Περπατάς προς το σπίτι αντί να σταματήσεις τα κίτρινα αμάξια
Κλείνεις τη βρύση όταν πατάς την αντλία με το σαπούνι
Μαζεύεστε σπίτι χρησιμοποιείς το φούρνο τα κεριά την ταράτσα
Διαβάζεις μαθαίνεις ψάχνεις συζητάς διαμορφώνεις μοιράζεσαι υπάρχεις και δεν σταματάς να πιστεύεις οτι όλα μένουν ίδια άμα δεν τα πας
Αντιδράς και δεν ανέχεσαι ό,τι καταστρατηγεί τα δικαιώματα του να είσαι άνθρωπος
Μειώνεις σιγά σιγά κατά ένα ποσοστό το χρόνο που πέρνας μπροστά στον υπολογιστή
Και το αφιερώνεις σε αυτούς που τους έλειψες και σου έλειψαν καιρό
Κάνεις συζητήσεις χαμηλόφωνα και ήρεμα και με παύσεις και ακούς δύο φορές από όσο μιλάς
Τραγουδάς δυνατά και χορεύεις με όλο σου το σώμα
Αφήνεις τον εαυτό σου να ερωτευτεί πιο συχνά απότι τον υποβάλλεις σε περιορισμούς

Και μένεις εδώ να το παλέψεις όσο μπορείς ξέροντας οτι αυτός ο καιρός είναι δύσκολος, αλλά θα περάσει επειδή θα το έχεις προσπαθήσει εσύ!

Και αν δε σου βγει, ο δρόμος είναι μεγάλος. Θα σε πάει όπου θες και θα μιλήσεις γλώσσες ξένες - μόνο μην εξιδανικεύεις τον προορισμό, ο κόσμος είναι σφαίρα και κάθε ακτίνα του ήλιου δίνει στα σημεία της άλλα χρώματα. Μην το βάλεις στα πόδια πριν αποκτήσεις από εδώ ένα έμπρακτο μέτρο σύγκρισης πριν γνωρίσεις με σιγουριά τα χρώματα που υπάρχουν και τα ενσωματώσεις με βιώματα - είναι τα δικά σου χρώματα στα δικά σου βιώματα και θα σε κάνουν να είσαι αυτό που είσαι και όταν θα είσαι μακρυά.

Άρα ξεκίνα σαν παιδί -

Το λευκό χαρτί το σημείο η ευθεία το επίπεδο η φωτιά το νερό ο αέρας το χώμα εσύ εγώ -

Και κάνε βήματα μικρά -

Και γέλα!

Και ξέρεις θα ρθούνε τα μεγάλα

"Το πιο βαθύ σκοτάδι είναι πριν την αυγή"

Το ακούς τραγουδάει

Καλές μας μέρες

ΥΓ Με πλάγια γράμματα αποσπάσματα από το βιβλίο την Πηνελόπης Δέλτα

Κυριακή 7 Νοεμβρίου 2010

Γράψτε με 50 λέξεις για ποιό λόγο ανήκετε στο αισιόδοξο 20% του πληθυσμού

Ανήκω στο 20% αισιοδοξίας γιατί αγαπώ το ασορτί.
Μου αρέσει που η σκουριά στα κάγκελα είναι πορτοκαλί και πορτοκαλί τα σεντόνια στην απέναντι ταράτσα.
Γιατί ασορτί σημαίνει να κάνεις ένα βήμα πίσω και να θες να σκάσεις από ευτυχία βλέποντας πόσα μικρά χρώματα καλά και κακά ταιριάξαν για να κάνουν τη μεγάλη ζωγραφιά.
Πιστεύω στη μεγάλη ζωγραφιά και τα ασορτί όλου του κόσμου.


ΥΓ Ερωτεύτηκα τους Portico Quartet απλά, ήρεμα και ήσυχα

Δευτέρα 25 Οκτωβρίου 2010

Το 10%


Το δωμάτιο οχτακόσια εικοσιεννιά είχε στην πόρτα το 829 και ένα καθρεπτάκι.
Το καθρεπτάκι ήτο κάθετο προς την πόρτα.
Η Καιτούλα αγνόησε το σαρκασμό της Πόρτας και εισχώρησε-στο-χώρο.
Η ενδοσυνεννόηση μίλησε ανεξάρτητη: Σας καλωσορίζουμε στο σύγχρονο θεραπευτήριο “Ράψτε και ησυχάστε”. Ευχόμαστε η παραμονή σας να είναι ευχάριστη. Σας υπενθυμίζουμε οτι σε καμία περίπτωση δεν πρέπει να τραβήξετε τις κλωστές, παρά μόνο σε περίπτωση απόλυτης και αναπότρεπτης ανάγκης. Το ψάρι είναι εκεί για να σας βοηθήσει. Σας ευχαριστούμε για την προτίμηση και ευχόμαστε μια όμορφη ζωή.
Η Καιτούλα κοίταξε το ψάρι που ήταν πορτοκαλί και μέσα σε μια γυάλα. Του έγνεψε με επιφυλακτικότητα και έπειτα έστειλε τα τρία μάτια της ένα γύρω. Το δεξί αποκάλυψε ένα οβάλ κρεβάτι με μεταξωτές σούστες, το αριστερό ένα πιάνο με ουρά, το επιμετώπιο μια γυάλα με ένα πορτοκαλί ψάρι, έπειτα το δεξί ένιψε το αριστερό το αριστερό το επιμετώπιο και όλα μαζί το δωμάτιο που είχε ένα οβάλ κρεβάτι με μεταξωτές σούστες, ένα πιάνο με ουρά και μια γυάλα με ένα πορτοκαλί ψάρι.
Συμφώνησε να κάνει την εγγραφή στο πρόγραμμα όταν πριν κάποιες βδομάδες ένιωσε αβάσταχτα. Ξεχνούσε να φάει και δεν ήξερε αν κοιμάται ανάσκελα ή μπρούμυτα. Έβαλε μια καρέκλα στη μέση της ταράτσας και στις 7.22 που μαζεύονταν τα χειμερινά σύννεφα έβγαινε με μια κούπα καφέ και καθόταν κοιτώντας πάνω από τις κεραίες και τα μπαλκόνια. Πήγε στο γιατρό ανήσυχη. “Γιατρέ νιώθω αβάσταχτα. Ξεχνάω να φάω και δεν ξέρω αν κοιμάμαι ανάσκελα ή μπρούμυτα.” Ντράπηκε να του πει για την καρέκλα και την ταράτσα. Αυτός την ακροάστηκε, την ακτινογράφησε και απεφάνθη, Καιτούλα, έχεις ένα πορτοκαλί μπαλόνι στο στήθος σου.
Η Καιτούλα λύγισε.
Ο γιατρός της εξήγησε οτι πολλοί άνθρωποι το εμφανίζουν είτε πολλές φορές στη ζωή τους είτε μία είτε καμία. Οι ενδείξεις είναι συναίσθημα ακατάσχετης ευφοριάς, περιστασιακός πόνος στο στήθος, η εντύπωση οτι η ζωή είναι πανέμορφη, ανάγκη για εντοπισμό των ασορτί στον ορίζοντα, ανικανότητα συγκέντρωσης. Οι συνέπειες είναι οτι το μπαλόνι φουσκώνει φουσκώνει φουσκώνει μέχρι να σκάσει και τότε όσοι έχουν νοσήσει φτύνουν χαρτοπόλεμο και μετά αλλάζουν χρώμα. Η θεραπεία είναι περιορισμός του μπαλονιού και αποτροπή του φτυσίματος.
Στο σημείο αυτό ο γιατρός κόμπιασε και η Καιτούλα τον κλώτσησε στην πλάτη για να ξαναπάρει μπρος.
Υπάρχει βέβαια ένα απερίσκεπτο 10% που αποφασίζει να αρνηθεί την θεραπεία και να φτύσει τον χαρτοπόλεμο. Δηλαδή; Δηλαδή παιδί μου, ένα ξεροκέφαλο κι αχρείο ποσοστό, όταν έρθει η ώρα να φτύσει τον χαρτοπόλεμο στέκεται μες στη μέση του δρόμου και φτύνει όλο το πεζοδρόμιο.
Ο γιατρός κοίταξε αυστηρά την ταραγμένη Καιτούλα πάνω από τα τριγωνικά γυαλιά του και είπε στεγνά:
Ωστόσο έσυ παιδί μου, που ζεις με σύνεση, θα ακολουθήσεις τη συνταγή που θα σου γράψω και έπειτα θα επισκεφτείς την κλινική “Ράψτε και ησυχάστε”. Οι έμπειροι συνάδερφοι θα σου ράψουν τα χείλη με μια πορτοκαλί κλωστή σαν το μπαλόνι σου κι έτσι κάθε που ο χαρτοπόλεμος θα βγαίνει προς τα έξω, οι κλωστές θα τον ξαναγυρίζουν προς τα μέσα. Και μέτα; Μετά το μπαλόνι θα συρρικνωθεί και δε θα κινδυνεύεις πια να σκάσει, μέχρι που θα εξαφανιστεί,
είπε ο γιατρός και έπειτα προσπάθησε να αφαιρέσει με το νύχι ένα μαρούλι από το δόντι του.
Το πορτοκαλί ψάρι έβγαλε την Καιτούλα από τη βουτιά στο βυθό και γούρλωσε τα μάτια. Η Καιτούλα τα γούρλωσε επίσης. Οι γιατροί τής είπαν οτι το ψάρι βρίσκεται εκεί για να γουρλώνει τα μάτια του όποτε η Καιτούλα θέλει κάποιον να της μιλήσει. Τη συμβούλεψαν να τα γουρλώνει κι εκείνη πίσω ωστέ να νιώθει διασκέδαση.
Η Καιτούλα ένιωσε διασκέδαση και μετά πήγε στο παράθυρο.
Ένας τύπος με καπέλο στεκόταν στη μέση του δρόμου και κρατούσε ένα πανό που έγραφε “Παντού περισσεύεις και παντού ξεψυχάς – δώστε στο 10% το σεβασμό που του αξίζει”. Η φορέας του πορτοκαλί μπαλονιού σιγομουρμούρισε τη μελωδία και έπειτα είδε το Καπέλο να φτύνει έναν οφθαλμίατρο.
Έπειτα το ψάρι μίλησε:
Είμαι το ψάρι. Εσύ είσαι η Καίτη. Ο χαρτοπόλεμος είναι χάρτινος και ο γιατρός ηλίθιος.
Η Καιτούλα κοίταξε το ψάρι και γούρλωσε τα μάτια.
Το ψάρι τής είπε οτι δεν είναι σαμοβάρι και οτι βαρέθηκε όλους αυτούς τους ραμμένους ηλίθιους που έρχονται κάθε μέρα και του γουρλώνουν τα μάτια.
Η Καιτούλα είδε όλη της τη ζωή να περνάει μέσα από τη γυάλα και ήταν όλη πορτοκαλί.
Χαιρέτησε το ψάρι, βγήκε από το παράθυρο, ανέβηκε στο τρένο, πέρασαν ώρες, κατέβηκε απ' τα δεξία, τράβηξε τις κλωστές και έφτυσε τον χαρτοπόλεμο.
Αν μη τι άλλο ήταν ευτυχισμένη που ήταν πορτοκαλί

Κυριακή 19 Σεπτεμβρίου 2010

Και να καθαρίσουμε τα μυρμήγκια


Το έτος 2056 ήταν αδιαμφισβήτητα το έτος των μυρμηγκιών.
"Δεν αντέχω άλλο", είπε η Αν - Μαρί φωνάζοντας σε διάστημα 5ης καθαρής και με την μωβ βαλίτσα στο αριστερό χέρι βγήκε από τη ζωή του Ζωρζ - Λι.
Τα δύο δίδυμα μυρμήγκια του ισογείου περπάτησαν από το δεξί μπατζάκι του Ζωρζ - Λι μέχρι το ύψος του αριστερού πνεύμονα και κοντοστάθηκαν στον στεναχωρημένο ρυθμό των εννιά ογδόων, ο οποίος χτύπαγε δύο δέκατα έκτα σε κάθε κίνηση και μετά βυθιζόταν σε παύσεις.
Ο Ζωρζ - Λι φόρεσε τα καρώ γάντια της κουζίνας και πήγε στο μπάνιο να πετάξει γυναικεία προιόντα περιποίησης σκεφτόμενος οτι θεωρητικά δεν θα υπήρχε κανείς μέχρι το βράδυ να τα χρησιμοποιήσει.
Κοίταξε το κουτσό μυρμήγκι στο καπάκι και αναρωτήθηκε αν του αρέσει η μυρωδιά της σταφίδας προερχόμενη από πλαστική κυλινδρική συσκευασία με άσπρο υγρό προορισμένο να μυρίζει σταφίδα.
Μετά ο Ζωρζ - Λι μεταφέρθηκε στην κουζίνα, ρύθμισε τον φούρνο στους 180 και απομάκρυνε από τη σακούλα του ψωμιού την επταμελή οικογένεια που μετέφερε με προσήλωση ένα δύο δυόμιση σουσάμια από τα αριστερά προς τα δεξιά και κάτω.
Θεώρησε οτι τώρα που έφυγε η Αν - Μαρί θα χρειαστεί ένα έκτακτο συμβούλιο με τα μυρμήγκια, καθότι σε περίοδο οικονομικής κρίσης θα του ήταν δύσκολο να τα συντηρήσει στηριζόμενος στο μισθό του γυαλιστή καθρεπτών, ο οποίος ομολογουμένως δεν αρκούσε για μεγάλα ανοίγματα.
Την ώρα που έβαζε στο φούρνο το κατεψυγμένο ρολό, χτύπησε το τηλέφωνο και ο Ζωρζ - Λι μεταφέρθηκε χορεύοντας ένα μελαγχολικό ταγκό προς το σαλόνι.
"Εμπρός", είπε κάνοντας μια στροφή την αόρατη ντάμα του και αγγίζοντας τολμηρά το γοφό της πάνω από το κίτρινο βελούδο. Η γραμμή κουδούνισε και ύστερα έπεσε με ένα μαλακό κλικ. Ο Ζωρζ - Λι παραμέρισε από τα πλήκτρα 4, 7, # ένα γέρικο ζευγάρι και έναν προπονητή του γκολφ που σέρναν ένα μόριο σταφυλιού και κάθησε οκλαδόν στο πάτωμα μπροστά από τον τοίχο.
"Έι", είπε στην παρέλαση που κατευθυνόταν προς την άκρη του τοίχου. "Πρέπει να μιλήσουμε".
Η παρέλαση σταμάτησε και όλοι γυρίσαν προσεκτικά προς τον καθιστό Ζωρζ - Λι. Αυτός έξυσε το κεφάλι του και ξερόβηξε.
"Ή Αν - Μαρί έφυγε. Ο μισθός μου δε φτάνει για να τα βγάλουμε όλοι πέρα. Νομίζω πρέπει να μετακομίσετε"
Ο πρώτος τον κοίταξε, ύστερα κοίταξε τον δεύτερο, ο δεύτερος κοίταξε τον τρίτο, ο τρίτος τoν τέταρτο, ο τέταρτος τις τρεις τελίτσες και οι τρεις τελίτσες το ν.
Ο πρώτος έξυσε το κεφάλι του, ξερόβηξε και έδωσε στον Ζωρζ - Λι το μπουκαλάκι. Το μπουκαλάκι ήταν 8,5 φορές πιο μικρό από την παρανυχίδα της Αν - Μαρί και ο Ζωρζ - Λι διάβασε συλλαβιστά την επιγραφή "Φάε με" κάνοντας μια καλοζυγισμένη κορόνα στο "με".
Ο ιΛ - ζρωΖ γύρισε προς το τηλέφωνο, μύρισε το μισοψημένο ρολό απ' την κουζίνα, κοίταξε τον λογαριασμό του ρεύματος στο οβάλ τραπέζι της γωνίας και μετά έφαγε αυτό που του είπανε να φάει.
Μετά από 2 λεπτά σκαρφάλωσε στην σακούλα του ψωμιού, άρπαξε ένα σουσάμι με τη βοήθεια του προπονητή του γκολφ και άρχισε να περπατάει μεθοδικά προς την μικρή τρύπα της άκρης του τοίχου.
Το 2056 ήταν αδιαμφισβήτητα το έτος των μυρμηγκιών.

Δευτέρα 13 Σεπτεμβρίου 2010

Για τη μαμά μου



..και ξέρω οτι ο χειμώνας που έρχεται θα είναι βαρύς και η μέρα θα φαίνεται μικρή ενώ θα είναι μεγάλη ξέρω οτι το άγχος θα υπάρξει και θα φαίνεται τρομακτικό σαν τα μαύρα φορτηγά πλοία στον ορίζοντα της Εύβοιας που τόσο με φοβίζουν ξέρω οτι θα κάνω λάθη και δε θα είμαι πάντα σωστή και ξέρω οτι η εφημερίδα θα είναι πιο τρομακτική από τα σκούρα πλοία του φόβου μου

..αλλά ξέρω οτι υπήρξε μια περίοδος στην αρχή του φθινοπώρου που άκουγα belle and sebastian ο καιρός ήταν ωραίος το τσάι ζεστό σε βαθιά κούπα

που κοιμόμουν γεμάτη ξυπνούσα πλήρης αγαπούσα πολύ ανθρώπους στίχους γεύσεις αρώματα

που υπήρχα περήφανα

κι όσο υπάρχει μια εικόνα να κρατιέμαι από αυτήν ο χειμώνας θα κυλήσει σαν το βαπόρι σε καλά νερά

και θα είμαι έτοιμη να σταθώ στο ύψος όλων και να τα πάω εκεί που θέλουν να φτάσουν

συγγνώμη που χθες σου μίλησα απόλυτα ενώ είχες δίκιο

και αν δεν τα φτιάξω όλα όπως θα έπρεπε να ξέρεις οτι την επόμενη φορά θα είμαι λίγο πιο σοφή

τώρα είμαι εδώ

και είμαι πολύ χαρούμενη που θα το ζήσω μέχρι τέλους

γεια μας

Σάββατο 4 Σεπτεμβρίου 2010

Γράψτε για τον Σεπτέμβρη



Ο Σεπτέμβρης είναι όταν το νερό είναι χωρίς κύματα και η παραλία χωρίς ανθρώπους και ο ήλιος χωρίς κίτρινο πορτοκαλής στα βλέφαρά σου όπως επιπλέεις ανάσκελα ακούνητα σαν αστερίας

Είναι ο άδειος δρόμος και το φως που πέφτει φυσώντας τα μαλλιά σου

Τα σταφύλια που πλένεις στον νεροχύτη

Είναι ο Σεπτέμβρης οι άνθρωποι που αγαπάνε πιο πολύ πιο ζεστά πιο μαζί

Τα μάτια που γίνονται πιο στρογγυλά και πιο μεγάλα

Το τρίτο τραγούδι στην επιλογή που λέει οτι θα το σκάσουμε και θα γυρίσουμε τον κόσμο και θα συζητάμε μέχρι αργά σε ξενοδοχεία θα δοκιμάσουμε όλους τους καφέδες θα μου μιλάς για το βιβλίο που σε έκανε να κλάψεις και σε αγαπάω έχω ένα χαμόγελο στο πρόσωπό σου μια κυρία θα βηματίσει έξω από όλα τα τραγούδια που ακούσαμε μέχρι σήμερα συνάντησέ με σε μια ώρα στο άγαλμα

Και ο Σεπτέμβρης είναι οι σχολικές τσάντες η εξεταστική που δε θες να έχεις

Όλα αυτά που θα βρεις ξανά στην πόλη από την οποία το έσκασες

Αυτοί που μένουν πίσω και αυτό δείχνει μακρυά

Ένα μικρό τσιμπηματάκι μελαγχολίας πριν κλείσεις τα μάτια για τις μέρες που φύγαν

Οι ατέρμονοι κύκλοι που ποτέ δεν κλείνουν και τα ταξίδια που έκανες κάνεις και θα κάνεις

Το φουρφούρισμα στην κοιλιά

Το χαμόγελο που έχει ακόμα κάτι από τον αύγουστο

Ο Σεπτέμβρης είναι η μικρή σου κυριακή

ΥΓ αφιερωμένο στον καλο μου φίλο Δημήτρη για την όμορφη συζήτηση

Πέμπτη 17 Ιουνίου 2010

4 (τέσσερις) συγχορδίες



Πώς να σου μιλήσω για τη νύχτα τη νύχτα του ιούνη κοίτα κοίτα τα φώτα τα βλέπεις τα φώτα πέρα από την ταράτσα μακρυά πίσω από τις κεραίες τρεμοπαίζουν στον αέρα που φυσάει ζεστός χωρίς λευκά γιασεμιά μόνο τα χαμομήλια της πόλης και λίγο η σκουριά στα κάγκελα τα βλέπεις εδώ γύρω στα μπαλκόνια δεν είναι κανείς μόνο ιταλικές καντάδες από το απέναντι παράθυρο και σαν κάποιος να καπνίζει την ώρα που αρχικεκτονικά μελετημένα άναψαν διαδοχικά ένα δύο τρία πορτοκαλί παράθυρα σε ένα δύο τρία διαμερίσματα δεξιά δεξιά κι αριστερά τώρα μέσα στο μαύρο τα τρία πορτοκαλί τετράγωνα στέκουν χωρίς να επικοινωνούν τα βλέπεις τι να σου πω για την νύχτα του ιούνη υπάρχει μέσα μουσική ένα πιάνο μια κιθάρα τέσσερις συγχορδίες περιγράφουν ένα λιβάδι με ψηλό ζεστό χορτάρι σχηματισμένα άσπρα σύννεφα σε γαλάζιο ουρανό τον βλέπεις πουθενά η πόλη πουθενά κανείς στην πόλη μόνο τα πορτοκαλί παράθυρα και τα φώτα μακρυά ανέγγιχτα πώς κλειστήκαμε έτσι πότε χάσαμε ο ένας τον άλλον μείναμε να κοιτάμε τα φώτα μακρυά τι να σου πω για τη νύχτα του ιούνη που είναι μόνο μια μικρή πέμπτη η πέμπτη που τελειώσαν οι εξετάσεις στο γυμνάσιο της γωνίας όλοι γελάνε όλοι χορεύουν είναι παιδιά θέλουν να μεγαλώσουν να έρθει η στιγμή που η μαμά δε θα σου χαιδεύει μαλακά την πλάτη όταν κάτι δεν σου πήγε καλά όταν δεν μπόρεσες να κοιμηθείς θέλουμε κάποιον να μας χαιδεύει την πλάτη μαλακά όταν δεν μπορούμε να κοιμηθούμε θέλουμε να είμαστε παιδιά να έχουμε ο ένας τον άλλο πότε χάσαμε ο ένας τον άλλον πώς κλειστήκαμε έτσι και πώς να σου μιλήσω για τη νύχτα του ιούνη είναι μικρή κι εμείς πίσω από τα παράθυρα κοιτάμε τα φώτα μακρυά ανέγγιχτα αγάπη μωρέ μόνο αυτή μας έμεινε τι φοβάσαι μην φοβάσαι ο ήχος στον αέρα από τα πηρούνια ακουμπαει τα πιάτα στα μπαλκόνια της γειτονιάς του καλοκαιριού κι εγώ σου μιλάω για την αγάπη

Παρασκευή 21 Μαΐου 2010

Nefeli Walking Undercover @ 10ο Ευρωπαικό Φεστιβάλ Τζαζ



Μικρό ανακοινωθέν

Την Κυριακή έχουμε live

Παίζουμε στην Τεχνόπολη Δήμου Αθηνών, διεύθυνση: Πειραιώς 100, Γκάζι

Είμαστε χαρούμενοι γιατί η είσοδος είναι ελεύθερη και μπορείτε να φέρετε μαζί το σκύλο σας, τη γάτα σας και τους φίλους σας, να κάτσετε στο γρασίδι με τα πράγματα σας και να κοιτάτε αφηρημένα τον ουρανό της Τεχνόπολης

Η μέρα θα ανοίξει στις 9 ή 21.00 με το trio του Νίκου Αναδολή, θα συνεχίσουν οι Rosewood στις 10 ή 22.00 και θα κλείσει η Nefeli Walking Undercover, δηλαδή εγώ, στις 11 ή 23.00

Μαζί με την undercover που θα παίξει βιολί και θα τραγουδήσει, θα βρίσκονται οι: Σταμέλος Ελευθέριος, percussions, Παργινός Σταύρος, τσέλο, Μπάκαλος Νικόλαος, βιολί/2ες φωνές, Nalyssa Green, πλήκτρα/2ες φωνές

Ο καιρός θα είναι αίθριος, η θερμοκρασία θα βρίσκεται στους 27 βαθμούς κελσίου και η μέρα θα ξημερώσει με ήλιο

Το ναλυσσάκι το μπακαλάκι ο σταυράκης και Ο Λεφτέρης είμαι σίγουρη οτι θα χαρούν όπως κι εγώ με την παρουσία σας

Τετάρτη 5 Μαΐου 2010

5 του Μαγιού

Ως Νεφέλη Λιούτα, γεννηθείσσα το '89, κάτοικος περιφέρειας Β' Αθηνών, χρώμα ματιών καστανό, καταγγέλλω επώνυμα το καθεστώς βρώμας που διοχετεύτηκε στο σύμπαν

Καταγγέλλω το συναίσθημα φόβου που φωλιάζει στα ζεστά σωθικά μου παγώνει το μέσα μου σκοτεινιάζει το έξω μου σκίζει τα γύρω μου μ' αφήνει μετέωρη να κρέμομαι δεξιά να σπαράζω αριστερά

Καταγγέλλω την έλλειψη ασφάλειας, την οποία ασφάλεια, απρόσεκτο σκουπιδιάρικο κοιτώντας από την άλλη, πέταξε σε λάκκο με απόβλητα από άλλες εποχές από άλλες μέρες

Καταγγέλλω την απουσία σεβασμού, ο οποίος κατέληξε κειμήλιο πίσω από απαρχαιωμένες αρχειακές βιβλιοθήκες σε μεγάλες αίθουσες παγερών ωδείων

Καταγγέλλω τη βεβαιότητα οτι κανείς δε θα μου εγγυηθεί τίποτα στις μέρες που φύγαν για τις μέρες που θα ρθουν που θα με βρουν σκυμμένη πάνω από ράγες να κοιτάω την άκρη με τα μάτια κενά με τα μάτια άδεια να μυρίζω ναφθαλίνη και να πίνω από τον ορό που με κρατάει ζωντανή

Καταγγέλλω τη θηλιά που έρχεται σιγά σιγά κι ανυποψίαστα και σφίγγει και στενεύει και μικραίνει γύρω από το λαιμό μου, πνίγοντας τη ματωμένη ανάσα μου που ασθμαίνει κομματιασμένη

Καταγγέλλω όλες τις πλευρές που στις μέρες που θα έπρεπε τα μάτια μου να λάμπουν, αυτά φοβούνται για ότι κινείται και για ότι ήταν κάποτε σταθερό

Γιατί βουλιάξαμε

Γιατί ο σφυγμός έσβηνε λίγο λίγο βασανιστικά αργά αφόρητα και όλα πέθαιναν από ασφυξία σε μια τράπεζα που κανείς δε θα υπερασπιζόταν όταν εμείς κι οι άλλοι έιμαστε σε ανοιχτό πόλεμο

Γιατί σφαίρες και ψυχές πετάνε πάνω από την πόλη και το χώμα είναι ακόμα ζεστό κάτω από τις νεκρές πλάκες που χωρίζουν το εδώ από το εκεί τον Ορφέα από ότι αγάπησε

Γιατί η πόλη κολυμπάει στα σκουπίδια, γιατί τα γκέτο προμηνύουν τη Γαλλία του '07, γιατί κανείς δε μπορεί υπεύθυνα να τραβήξει μπροστά και να πει “Ναι, θα γίνουμε καλά” γιατί κανείς από αυτούς που οφείλουν να το σχεδιάσουν δεν το πιστεύει, γιατί κουράστηκα από ανθρώπους που δεν ξέρουν να πατάνε στα πόδια τους και φιλάνε ξένα χέρια

Γιατί γαμώτο, είμαι 20 χρονών κι έχω όνειρα που θέλω να βγω στο δρόμο και να τα φωνάξω παντού να τα φτύσω στα μούτρα σας και να γελάσω με την αμηχανία σας

Με τα κενά σας λόγια

Με τα χέρια σας που δεν ξέρετε πώς να τα βολέψετε

Γιατί ελπίζω ακόμα

Και όσο ζω θα φωνάζω, θα φωνάζω ρε και θα κλαίω και θα γελάω και θα ζω και θα θυμάμαι αυτούς που φύγαν και δε θα ρθουν και θα γελάω πιο δυνατά για να ξεβουλώσουν τα κλειστά αυτιά σας που στείλαν την ηθική στη λήθη και την αγάπη στην ανυπαρξία

Και όταν όλα φτάσουν στον πάτο, εγώ θα βγάλω όλο τον αέρα από τα πνευμόνια μου και θα φωνάξω μια τελευταία φορά γιατί θα ξέρω οτι τίποτα δεν πάει πιο κάτω τώρα μόνο πάνω, κι έτσι θα αγαπάω μόνο θα αγαπάω και δε θα υπάρχει εμείς κι εσείς ούτε λήθη μόνο το σήμερα κι ένα αύριο που θα κυματίζει στις ταράτσες έτσι ανάλαφρα σαν τα σεντόνια όπως τότε που δε φτάναμε το χερούλι της πόρτας και με την κούνια πετάγαμε ψηλά και ψηλάαα και ψηλάαααααα στον αέρα μόνο -

Μόνο βιαστείτε

Γιατί ο αέρας τελείωσε

Τρίτη 20 Απριλίου 2010

Ιδανικά κι ανάξια


Στο κάγκελο της ταράτσας μου ισορροπεί ένας ασυρματιστής

Έχει το κεφάλι γερμένο πίσω τα μάτια κλειστά τα χέρια στις τσέπες η ξύλινη πίπα του καπνίζει στον αέρα στραμμένη ελαφρά στα δεξιά

Κλείνω τη μουσική και τρέχω έξω ξυπόλυτη

"Τι κάνεις εκεί θα πέσεις τα κάγκελα μας είναι σκουριασμένα δε βαστάνε καλα"
Χαμογελάει με τα μάτια μισόκλειστα βγάζει τα χέρια από τις τσέπες ισιώνει την τραγιάσκα του ύστερα τα αφήνει χαλαρά στο μεσημέρι και μου γνέφει ήσυχα
"Σύχασε, κορίτσι, ο αέρας του Απρίλη είναι καλός δεν πέφτω"
Κοιτάω τα σεντόνια απέναντι φυσάνε κόντρα στον ασυρματιστή και αυτός χαμογελάει ξανά
"Θυμάσαι, κορίτσι, τα σεντόνια στις ταράτσες, 'όσο υπάρχουν στα μπαλκόνια των πολυκατοικιών άσπρα σεντόνια μη φοβάσαι' "
Κάθομαι ξεχτένιστη στις πλάκες της ταράτσας και ακουμπάω τις παλάμες μου στη ζέστη
"Τι κάνεις εδώ πάνω;"
Ο ασυρματιστής δε με κοιτάει δε μιλάει μόνο ισορροπεί
"Τι είδες στον ύπνο σου σήμερα, κορίτσι;"
Κοιτάω τη σκουριά στα κάγκελα και συγκεντρώνομαι σε ένα σημάδι στην ευθεία του αγκώνα μου

"Είδα μπλε μια θάλασσα μπλε και ουρανό από πάνω και μετά έγινε σκοτάδι και ήμουν μόνο εγώ και πολεμούσα τέρατα"
Ο ασυρματιστής με την τραγιάσκα στρέφει το κεφάλι προς την άκρη του ορίζοντα και η άκρη γατζώνεται στην κεραία της κυρά-Μαρίας
"Ύστερα τα τέρατα φύγαν χωρίς να τα νικήσω κι εγώ απόμεινα να κοιτάω το μαύρο που κάποτε ήτανε θάλασσα με τα χέρια λερωμένα"
Ο αέρας τραβάει λίγο την τραγιάσκα του ασυρματιστή και τα μαλλιά του είναι λίγο σαν τα σεντόνια λίγο σαν τα κύματα
"Σε φόβισαν τα τέρατα, κορίτσι;"
Τα φέρνω στο μυαλό μου και ακουμπάω το σαγόνι μου στα γόνατά μου
"Ήταν σκοτεινά μεγάλα και αμίλητα κι εγώ μόνη μου μαζί τους"
Ο ασυρματιστής μιλάει χωρίς να συσπάται το πρόσωπό του
"Και η θάλασσα; Τη φοβήθηκες τη θάλασσα;"
Κοιτάω το μπλε απάνω και ανοιγοκλείνω τα χείλη μου χωρίς ήχο - 'θε μου τι μπλε ξοδεύεις για να μη σε βλέπουμε'
Ο ασυρματιστής χαμογελάει ξανά σα να με άκουσε κι εγώ δεν αναρωτιέμαι

"Φοβήθηκα την απουσία της φοβήθηκα το σκοτάδι την έλλειψη του ήχου της"

Ο φίλος μου με την τραγιάσκα μένει σιωπηλός
Αέρας σπάει τη σιωπή και ανακατεύει τα μαλλιά μου
Ύστερα ο ασυρματιστής γυρίζει με κοιτάει και τα μάτια του έχουν όλα τα χρώματα του καλοκαιριού το χαμόγελό του αρμύρα

"Όλα είναι εδώ αρκεί να τα θυμάσαι"

Στρίβει προς τον ορίζοντα και ανοίγει τα χέρια διάπλατα

"Στη θάλασσα, κορίτσι, στη θάλασσα!"

Γέρνει πάλι το κεφάλι πίσω στον ήλιο κλείνει τα μάτια με τα χέρια στις τσέπες και χαμογελάει

Κι εσύ, καλέ μου ασυρματιστή με την τραγιάσκα, εσύ που πας;
Εγώ, κορίτσι, πίσω από τη θολή γραμμή των οριζόντων, να κυνηγάω τα τέρατα

Αιωρείται προς τα πάνω
"Πώς σε λένε;"
Ο ασυρματιστής δεν απαντάει μόνο χαμογελάει γύρω από την τραγιάσκα δεν υπάρχουν μαλλιά σαν κύματα ήτανε μόνο τα σεντόνια

Και στα σεντόνια με πλάγια γράμματα φυσάει απέναντι ο αέρας και γράφει 'Μαραμπού'

Πέμπτη 8 Απριλίου 2010

Modrec, Nefeli Walking Undercover @ Σταυρός του Νότου, 15/4


Modrec live!

Πέμπτη, 15 Απριλίου @ Σταυρός του Νότου [Φραντζή & Θαρύπου 37, Νέος Κόσμος]

Opening act: Nefeli Walking Undercover

Είσοδος + ποτό: 12 ευρώ

Doors open: 21.30

Κρατήστε εισιτήρια από τώρα στο 210-9226975

Παρασκευή 12 Μαρτίου 2010

Δεκέμβρης στο Στέκι Μεταναστών


"Ο Δεκέμβρης δεν ήταν απάντηση, ήταν ερώτηση"

Κυριακή 28 Φεβρουαρίου 2010

Rec/Vie/Em


Με την πλάτη στο πάτωμα και το ψυγείο να βουίζει, πουστέψαμε

Αθόρυβα μέσα στο θόρυβο

Όπως το είχε πει εκείνη με τα μαύρα φίλους πουλιά

Και τώρα τριγυρνάμε αξιοθρήνητοι κολλάμε σε πλαστικές μεμβράνες όπως οι τούφες γκρίζα σκόνη ξέροντας οτι το καλύτερο που μπορεί να γίνει είναι να μετατρέψουμε τους εαυτούς μας σε συνάλλαγμα

Να μετατρέψουμε τους εαυτούς μας σε συνάλλαγμα

Να τρέψουμε μετά τους εαυτούς μας αλλάζοντας τα συν σε αντάλλαγμα

Και να καρφώσουμε τις πλάτες μας

Με ορμή

Σε σκληρά καρφιά γελώντας ξεκούρδιστα

Στο χάραμα το αδιαμφισβήτητο που πάντα ξημερώνει χάραμα

Και δεν είμαστε εμείς αλλά είμαστε εδώ

Σαπισμένοι

Παίρνουμε τηλέφωνο με απόκρυψη αυτούς που δεν το σήκωσαν για να τους εξαναγκάσουμε στη φωνή μας

Κάνουμε σχέσεις του φαίνεσαθαι όσο το είναι μας βαριέται να ανέβει με τις σκάλες

Σε πηγαδάκια ριγμένοι διατυμπανίζουμε την αγωνία μας να μη μας πάρουν την αποκλειστικότητα

Που αποκλειστικά σε ανθρώπους θέσεις σχέσεις σκέψεις έχουμε

Και εμπορευόμαστε τον ήχο την εικόνα τη γεύση την αφή

Το χαμόγελο τον ήλιο το ουράνιο τόξο

Καταπνιγμένοί στην ανάγκη μας να μας χρειάζονται οι άλλοι πιο πολύ

Πιο συχνά πιο ίδια

Πιο μετατρέψιμα

Πιο σάπια

Γιατί πουστέψαμε

Και μετατρέπουμε

Εμείς

Εμάς

Σε σκόνη


Δεν υπάρχει μαριονέτα στη σκηνή και χέρια πάνω πίσω. Υπάρχουμε μόνο εμείς και όμορφες εικόνες που μας κατακλύζουν ακόμα κόντρα στις άσχημες σε πείσμα της σκόνης σε πείσμα των καιρών. Θα ενώσουμε τους ωκεανούς και θα πάρουμε μπρος ξανά.

[Τίμο σ' ευχαριστώ]


η εικόνα του Pan/Pan

Πέμπτη 4 Φεβρουαρίου 2010

Η Πορτοκαλί Μου Κούπα


Σήμερα διαβάζω κληρονομικό δίκαιο.

Έμαθα οτι στην πέμπτη τάξη της εξ αδιαθέτου διαδοχής κληρονομεί μόνο ο σύζυγος και οτι ο νομοθέτης αποκαλεί τον παππού μου και τη γιαγιά μου "πάππο" και "μάμμη".

Ωραίο είναι, σαν παλιά μεγάλα σπίτια αριστοκρατικής οικογένειας, "σε παρακαλώ πολύ, Κάθριν, ειδοποίησε τη μάμμη οτι η τραπεζαρία είνα στρωμμένη", "μάλιστα μητέρα, πάω να φωνάξω τη μάμμη", και η Κάθριν με μια βυσσινύ κορδέλα στα μαλλιά ανεβαίνει στην κρεβατοκάμαρα της γιαγιάς να τη φωνάξει να φάνε σούπα με λαχανικά και ψάρι με βραστά καρότα.

Σήμερα έμαθα ακόμα οτι το φως το χειμώνα πέφτει πλάγια γι' αυτό και είναι πιο ωραίο. Το είπαν στο φίλο μου τον Κωνσταντίνο που σπουδάζει κινηματογράφο στη Θεσσαλονίκη και όλο για τέτοια όμορφα πράγματα τους μιλάνε.

Σήμερα επίσης διάβασα ένα κείμενο που έγραψε η μαμά για τον αδερφό μου που έχει θλιμμένα μάτια και μαλλιά που πέφτουν μπροστά τους. Τον αγαπάω πολύ τον αδερφό μου με τις μπερδεμένες τούφες του και τις μεγάλες λίμνες. Χθες τον έβαλα να τραγουδήσει 2 στίχους σε ένα τραγούδι μου. "Στον ύπνο μας είμαστε δοξάρια και χορδές / μα όταν ξυπνάμε έχουμε κουμπάκια και ραφές". Παραπονιέται οτι είναι φάλτσος και δεν του βγήκε καλά αλλά εμένα μ' αρέσει πολύ.

Σήμερα εκτός από αυτά, άκουσα τον παλιατζή να στρίβει στη γωνία όταν κατέβαινα τις σκάλες, τον Έκτορα να γαυγίζει απέναντι, ένα αγόρι να περιμένει ένα κορίτσι να κατέβει από το σπίτι αμέσως αλλιώς θα φύγει και μία μαμά να γελάει πιάνοντας τις σακούλες του σούπερμαρκετ. Και άκουσα όλο κελαηδίσματα, από τα αυτοκίνητα, το συνεργείο, τα ρούχα στην ταράτσα, τα ποτήρια στο νεροχύτη.

Και είδα λοιπόν σήμερα πόσο πορτοκαλί είναι το φως του χειμώνα το απόγευμα και πόσο ταιριάζει σε αυτό η αγαπημένη μου πορτοκαλί κούπα με το χαμογελαστό πρόσωπο που μου έκανε δώρο η δασκάλα του πιάνου μου στα γενέθλια της δευτέρας γυμνασίου.

Είμαι ερωτευμένη με κάτι πιο μεγάλο από σένα.

Και κατά συνέπεια με όλα τα εσύ που ζουν στην πόλη.

Παρασκευή 22 Ιανουαρίου 2010

Αθώωση Πρωτονοταρίου / Καρκάλο


Αναδημοσιεύεται από το site της "Ελευθεροτυπίας":

Αθώες έκρινε το Μονομελές Πρωτοδικείο Αθήνας τις δασκάλους Στέλλα Πρωτονοταρίου και Ντενάντα Καρκάλο, που κατηγορούνταν για παράνομη παραχώρηση σχολικού χώρου. Πιέσεις από την ηγεσία του υπουργείου Παιδείας για τη διακοπή των εξωσχολικών μαθημάτων παιδιών μεταναστών είπε ότι δέχθηκε ο μηνυτής.

Ο εισαγγελέας πρότεινε την απαλλαγή τους, τονίζοντας: "Δυστυχώς καλούμαι να υποστηρίξω ένα κατηγορητήριο το οποίο δεν υποστηρίζεται από πραγματικά περιστατικά. Δεν διακρίνω την ελάχιστη ένδειξη μη νομιμότητας της πράξης των δύο κατηγορουμένων. Σε βάρος του προσωπικού της χρόνου ξεκίνησε μια δραστηριότητα για τα παιδιά. Αν κάποιος διαχωρίζει τα παιδιά σε ελληνόπουλα και αλβανόπουλα είναι προσωπικό του πρόβλημα".

Η δίκη διεξήχθη σε μια αστυνομοκρατούμενη αίθουσα, καθώς ο μηνυτής και νυν διευθυντής του 132ου Δημοτικού Σχολείου δήλωσε ότι απειλείται η ζωή του.
"Μου έδωσαν προφορικές εντολές για τις όποιες δεν με κάλυψαν και βρέθηκα εκτεθειμένος. "Αν δεν μπορείς να μας διασφαλίσεις ότι θα καταργηθεί το πρόγραμμα, μπορεί να παραιτηθείς τώρα και να στείλουμε κάποιον άλλο στη θέση σου", μου είπαν. Έτσι, σταμάτησα τα μαθήματα και τώρα με θεωρούν φασίστα και ακροδεξιό", κατέθεσε ο μηνυτής Εμμ. Γιουτλάκης, επιχειρώντας να δικαιολογήσει τη διακοπή των εθελοντικών μαθημάτων.

Ο κ. Γιουτλάκης κατονόμασε τον πρώην γ.γ. του υπουργείου Παιδείας το 2007, Δημ. Πλατή. "Η εντολή μου δόθηκε στο όνομα της Ελληνικής Δημοκρατίας και την ακολούθησα. Έκανα λάθος, έπρεπε να είχα παρατηθεί" δήλωσε.

Όσο για τις δύο κατηγορούμενες, ζήτησε την αθώωσή τους, σημειώνοντας πως "κανείς δεν ωφελήθηκε ούτε υπέστη βλάβη" από τα επίμαχα φροντιστηριακά μαθήματα.


Διαβάστε επίσης:

______________________________________

Τα παιδιά της γης ρίχνουν ρίζες οι ρίζες πιάνουν βαθιά στα σωθικά ο μίσχος ψηλώνει να φτάσει τον ουρανό και ο ανθός θέλει νερό είτε το χώμα είναι κόκκινο είτε καστανό

Οι διεθνείς συμβάσεις και η σφραγίδα της υπογραφής δε σημαίνει οτι τα λόγια θα γίνουν πράξη. Και ένας χάρτης που μιλάει για τα δικαιώματα του παιδιού σχεδιασμένος σε μια κλειστή αίθουσα από μια μερίδα κουστουμαρισμένων επισήμων, δεν θα είναι τίποτα παραπάνω από ασπρόμαυρα ιδεογράμματα αν δεν βρεθούν ψυχές να τον φέρουν κάτω

Ένα πρόβλημα αντιμετωπίζεται όταν στηθεί στον τοίχο, μελετηθεί από την καλή κι απ' την ανάποδη, προταθούν λύσεις, σχεδιαστεί ρεαλιστικά η μέθοδος υλοποίησής τους, αφιερωθεί χρόνος, προσωπικό έργο και γίνουν θυσίες που κάποιες φορές προβλέπεις και άλλες όχι

Το έργο που ξεκίνησε η Στέλλα Πρωτονοταρίου και οι συνάδερφοί της ήταν έργο ανθρωποκεντρικό που γέννησε μια υγιή καθημερινότητα. Πρόλαβε να δει τα σύνορα μόνο μιας μεμονομένης γειτονιάς και τερματίστηκε βίαια στο όνομα άστοχων αφορμών και δηλητηριασμένων αιτιών.

Από αυτό το μικρό site καταγγέλουμε την κίνησή των όποιων εκπαιδευτικών φορέων πρωτοστάτησαν στην απομάκρυνση της κ. Πρωτονοταρίου από το σχολείο της Γκράβας και την μετατροπή της σε κατηγορούμενη για κάτι το οποίο ουδέποτε υπήρξε μη νόμιμο και κατακριτέο. Καταγγέλουμε την κίνηση ως έγκλημα κατά της ζωής, κατά της ελευθερίας, κατά της αξιοπρέπειας, κατά της ισότητας ευκαιριών, κατά του δικαιώματος να κάνεις σχέδια, κατά του δικαιώματος να έχεις όνειρα, κατά του δικαιώματος να είσαι άνθρωπος.

Και πιστεύουμε βαθιά οτι άνθρωποι φωτισμένοι υπήρξαν υπάρχουν και θα υπάρχουν σε πέισμα των καιρών σε πείσμα των αφορμών

Καλή τύχη




Παλαιότερη ανάρτηση σε αυτό το blog για τη Στέλλα Πρωτονοταρίου εδώ