Παρασκευή 25 Ιουλίου 2008

"Το μυαλό μας έχει ασφάλειες. Πέφτουν στις επικίνδυνες ερωτήσεις"


1.46 και νιώθω αρκετές ασφάλειες κατεβασμένες χωρίς να έχει ακουστεί καμιά ερώτηση.
My Cinderella carryin' me and my shot blood through the Afterglow , το στερεοφωνικό μού ψιθυρίζει στο σκοτάδι στίχους που δεν καταλαβαίνω και βγάζω το repeat για να μπορώ να γυρνάω μόνη μου ξανά και ξανά στην αρχή το κομμάτι, έτσι, για να φχαριστιέμαι την κίνηση, αλλά κάτι έχει αυτό το βράδυ, προσπαθώ να καταλάβω γιατί όταν τα λόγια πιέζουν επιτακτικά να βγουν έξω τα κρατάμε μέσα με τη βία, έχουμε βάλει κάγκελα γύρω γύρω και φυλάμε κρατουμένους, μια στο τόσο τους αφήνουμε να βγουν στο προαύλιο, αλλά τέτοια επικίνδυνα στοιχεία δεν κάνει να μένουν για πολύ ελεύθερα, χαλάνε την τάξη και την ισορροπία, πίσω στα κελιά σας, heaven it's quite a climb it's quite a climb, θα θέλα μια φορά να ανοίξω και να τους αφήσω όλους ελεύθερους, για τους κρατούμενους λέω, τα λόγια που δεν αφήνω να βγουν, να τους αφήσω να τρέξουν μακρυά από τα δεσμά τους, να βρουν όλα τα πρόσωπα που κάθε φορά λείπουν από τον απτό χώρο τη στιγμή που είναι τόσο έντονα παρόντα σε αυτόν τον άλλο εδώ μέσα, οι gutter twins τραγουδάνε ώρες τώρα seven stories underground κι εγώ γράφω χωρίς συνοχή καίγοντας ασφάλειες


* ο τίτλος είναι μια φράση από το editorial του ΦΩΤΗ ΓΕΩΡΓΕΛΕ στην athens voice αυτής της εβδομάδας

Παρασκευή 4 Ιουλίου 2008

Ένας τετράγωνος ποινικός κώδικας σε έναν στρογγυλό πλανήτη


Όταν πρέπει να συγκεντρωθείς σοβαρά και να κλείσεις τα μάτια σε όλα τα εξωτερικά ερεθίσματα, με ένα περίεργο τρόπο συμβαίνει πάντα το αντίθετο.

Το σκοτεινό αντικείμενο της προσοχής εδώ είναι 1.100 σελίδες ποινικού δικαίου με ανακατεμένους ελληνικούς και λατινικούς όρους. Το καλύτερο σημείο είναι εκεί που ο συγγραφέας μετά από μια μεγάλη διαδρομή 3 παραγράφων καταλήγει στο οτι "Είναι προφανές λοιπόν" κι εσύ δεν ξέρεις ούτε τι είναι προφανές ούτε γιατί είναι προφανές.

Όταν λοιπόν η λογική σου καταλαβαίνει πριν από σένα οτι διαβάζεις γράμματα σε μια γλώσσα που δεν ξέρεις, στρέφεται για βοήθεια στο υποσυνείδητό σου όσο εσύ παριστάνεις οτι κάνεις πρόοδο. Και το υποσυνείδητό σου έρχεται αντιμέτωπο με ένα εκατομύριο μικρά όμορφα πραγματάκια, πολύ πιο όμορφα από το βιβλίο σου και λιγότερο προφανή, γι'αυτό και όμορφα. Ενώ λοιπόν ο κακός Α επιχειρεί να ληστέψει την τράπεζα αλλά ο καλός Β τον πλακώνει στο ξύλο και σώζει τον κόσμο, ο δεύτερος εαυτός σου εστιάζει στην γωνία που κάνει η πλαϊνή πλευρά της απένταντι πολυκατοικίας με την οροφή της. Οι τοίχοι είναι μπεζ, πάνω στους τοίχους πέφτει φως και πίσω από αυτούς υπάρχει μπλε. Είναι μια τέλεια μπεζ γωνία 90 μοιρών σε ένα τέλειο, εντελώς μπλε φόντο. Κι ενώ εσύ αναρωτιέσαι αν ο Β μικρός έτρωγε σπανάκι σαν τον Ποπάυ, ο δεύτερος εαυτός σου ψάχνει να βρει πόσες ορθές γωνίες μπορεί να μετρήσει από την ταράτσα του.

Δεν ξέρω τι γεωμετρία καθορίζει μια καθημερινότητα. Και πολλές φορές που είμαι σίγουρη οτι αυτό που βλέπω είναι μια τέλεια ορθή γωνία, βάζω το μοιρογνωμόνιο και αποδεικνύεται πάντα κάτι λιγότερο από 90 μοίρες, άλλες φορές είναι σχεδόν 70 κι άλλες είναι στο 89 κι εγώ δεν ξέρω αν θα πρέπει να επιστρέψω το προιόν πίσω ως ελλατωματικό ή να καταλάβω οτι η τέλεια ορθή γωνία δεν είναι κατ'ανάγκη κι η πιο όμορφη.

Το μόνο που ξέρω είναι οτι το καημένο το ποινικό κάηκε στη γεωμετρία