Αυτά τα δέκα τραγούδια δεν ήταν ούτε τα πιο αγαπημένα μου για τη χρονιά που έφυγε, ούτε είναι όλα απαραιτήτως αυτά που θα σώσουν τη μουσική δισκογραφία από ένα κάποιο αγχωμένο τέλμα. Ήταν τα δέκα που τo έφερε η ώρα να ακούσω για μέρα ολόκληρη ή και μέρες συνεχόμενα στο repeat, περίμενα να φτάσουν στο τέλος και μετά μεθοδικά τα ξαναέβαζα από την αρχή, καθένα σε άλλη εποχή του χρόνου, ξανά, και ξανά, και ξανά, και ξανά. Κάποιο από αυτά το έψαχνα για δύο χρόνια, ένα άλλο το ερωτέυτηκα μοναδικά κι έτσι περνάει για δεύτερη χρονιά σε τέτοια λίστα, άλλο το άκουγα μικρή από βινύλιο και ήταν περίεργο να το ξαναβρώ στο youtube, ένα το άκουσα και κλείδωσε μέσα μου σαν αυτό το κάτι δικό μας στο οποίο στρεφόμαστε σε φορές χαράς φορές λύπης, όταν οι άνθρωποι δε μας καταλαβαίνουν όπως θα θέλαμε ή μας καταλαβαίνουν τόσο όπως θα θέλαμε που κουμπώνουμε σαν παζλ και γουργουρίζουμε σα γάτες. Αν τα κοιτάξω όλα μαζί έτσι μαζεμένα, τα δέκα μου κομμάτια είναι ψύχραιμα και μαλακά, μέσα σε μια χρονιά ανήσυχη κι ηλεκτρισμένη κι έτσι ήσυχα νιώθω οτι πέρασαν οι μέρες, κάτω από ένα γύρισμα του καιρού που αργά και σταθερά τσακίζει έναν έναν τους ανθρώπους, τους ανθρώπους που μεγάλωσαν βρέφη και εγγόνια σε πόλεις και χωριά, και τώρα ανήμποροι στέκουν ένοχοι μπροστά στα μάτια των παιδιών, λυγισμένοι από τις επιλογές που έκαναν και άλλες που δεν κάναν, κλαράκια που αέρηδες πασχίζουν να σπάσουν στη θλιμμένη γη. Για μένα θα είστε πάντα δέντρα.
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου