Αναδημοσιεύσεων ζητήματα

Γεννήθηκα στην Αθήνα το '89. Στο σπίτι της Ν.Φιλαδέλφειας ήταν ο μεγάλος πορτοκαλής γάτος ο Λυδίας, το μπλε ελεκτρίκ καρεκλάκι για να τρώω το φαί μου και το κόκκινο γιογιό που όταν καθόσουν έβγαζε μουσική όταν σηκωνόσουν σταματούσε. Ο μπαμπάς με χόρευε στους ώμους από τα βινύλια κι η μαμά τις Κυριακές έκανε πρόβα με το σύνολο και κατέβαζε τα στόρια λίγο διαγώνια έτσι που να μπαίνει το φως και να μη μπαίνει και αυτό έκανε τον ήχο των βιολιών λίγο σαν φθινόπωρο λίγο σαν Κυριακή λίγο σαν την τελευταία μέρα του σχολείου. Όταν ήμουν 4 ξύπνησα και δίπλα στο κρεβάτι ήταν μια θήκη βιολιού – με το βιολί της μέσα. Αν το ζόριζες πολύ τσίριζε σα γάτα αν το ελάφρωνες έκανε “χου” και αν ήσουν σαν τους μεγάλους και ήξερες το έκανες να κάνει αυτό τον ήχο που ήταν μαλακός και λίγο γλυκός και λίγο βάλσαμο και σαν κάτι να σκέφτεται ακόμα και στα φωτεινά του.

Στον Πάνο Μιχαήλ.

Η συνέχεια εδώ