Θα βρεθείς, θα υπάρξεις, θα κληθείς να γράψεις. Μέσα απ' τις φωτιές, τα γυαλιά τα ρημαγμένα πίξελ της αναμετάδοσης. Πάνω από μια γη που καίγεται για τα παιδιά που δεν ήρθαν ακόμα στον κόσμο, για μέρες που δε στριφογύρισαν ανήσυχα σε μουσκεμένα σεντόνια άλλων καιρών, όταν εσύ θα είσαι πια το χώμα. Θα παγώσεις τα μάτια σου στο παρόν που υπήρξε το μέλλον αυτών που αγάπησες το παρελθόν αυτών που θα αγαπήσεις και τα κτίρια θα λαμπαδιάζουν θα τυλίγεται στις φλόγες το απομεινάρι των περασμένων που στάθηκε σπίτι σε μνήμες και στιγμές που δεν έζησες, δεν μπορείς να ξέρεις, δεν μπορείς να καταλάβεις, τον πόνο που μένει από κάτι που ήσυχα βίωσε εμφύλιο και κατοχή για να σβήσει τρίζοντας σε στάχτες μίας νύχτας. Θα ακούσεις ένα ουρλιαχτό, θα δεις ένα πλιάτσικο, μια τζαμαρία να πέφτει, θα ακούσεις την αμηχανία στα λειψά συνθήματα στα μπερδεμένα βήματα, τώρα πάμε πάνω ή πάμε πίσω, τι μας έφερε στο δρόμο, είσαι εσύ και είμαι εγώ και είμαστε κι οι δυο εδώ. Θα πεις όχι και θα σου ζητήσουν λύση και θα νιώσεις άσχημα γιατί τη λύση δεν την έχεις, έχεις δει φωτογραφίες του πλανήτη από ψηλά, το θέαμα είναι μεγαλειώδες, με βλέπεις εμένα;, είμαι εκείνη η κουκίδα στα αριστερά, κι έχω διαβάσει βιβλία, έχω δει φωτογραφίες του πλανήτη από ψηλά, αλλά δεν έχω λύση, δεν έχω λύση. Και θα είναι μέσα στις πόλεις χαλάσματα, και δε θα αγαπήσεις, δε θα δεις, δε θα αγγίξεις, μονάχα θα αναδιπλωθείς στο πλήθος και θα κυλήσεις, χωρίς να σε λιώνουν οι ήχοι, γιατί εδώ και χρόνια δε λυγίζεις. Και θα φεύγουν τα χρόνια θα έρχονται άλλα αλύπητα, σαν όλα που πέρασαν, σαν τα μετά τα μακρύτερα και εμείς θα γεννηθούμε θα αναστηθούμε και θα σβήσουμε, σε μια νύχτα με άλλους, σε φάρους και χαρακώματα, βλέποντας στα ματιά σου βροχή τα λουλούδια για όσα χάθηκαν. Και λίγο λίγο θα φεύγει αυτό που μας κράτησε, θα μας αφήνει μόνους έρημους άδειους θνητούς, να ξεχυνόμαστε στους δρόμους τρομαγμένοι, φύλακες των καιρών ή δυνάστες;, με τις μέρες να γεννιούνται να ανασταίνονται και να σβήνουν σε χαρακώματα και φάρους και μόνο τα μάτια σου στη γη δε θα ξανάρθουν ίδια.
Θα βρεθείς, θα υπάρξεις, θα κληθείς να γράψεις.
Πώς θα διαλέξεις να το κάνεις;
ΥΓ Η φωτογραφία του Νίκου Οικονόμοπουλου
2 σχόλια:
η επόμενη μέρα ήρθε και μοιάζει με κακό όνειρο.. το μετά, όμως, θα αργήσει να έρθει.. σε 50 χρόνια ίσως.
η επόμενη μέρα..αυτή που πάντα υποτίθεται οτι θα διορθώσει τα κακώς κείμενα της προηγούμενης...αυτή που πάντα περιμένουμε ακκλα ποτέ δεν έρχεται..καλημέρα!:-)
Δημοσίευση σχολίου