Παρασκευή 20 Φεβρουαρίου 2009

Ποιό ταξίδι. Πεθαίνουν, δε φεύγουν - πεθαίνουν. Ζωή πικρό δευτερόλεπτο τέλος. Έχω εξεταστική, δεν προλαβαίνω να πάω στο νοσοκομείο, μετά. Έχω καιρό, έχω. Θέλω να ζήσεις λίγο ακόμα, το απαιτώ, αφού δεν υπάρχει κανείς να μας ελέγχει από πάνω είναι στο χέρι σου και θέλω λίγο χρόνο ακόμα το απαιτώ. Μη σβήσεις έτσι, ήταν Πέμπτη, δε σβήνουν οι άνθρωποι Πέμπτη. Φεύγουν Κυριακές που είναι ήσυχα και έχει ήλιο - δε φεύγουν, πεθαίνουν. Που έχει ήλιο και είναι ο κόσμος ωραίος, αθώος, γλυκός - τότε πεθαίνουν. Που είναι ο δρόμος ωραίος και η Εθνική ακόμα πιο ωραία, τραβάει μακρυά και σε πάει εκεί που ο ήλιος είναι ακόμα πιο μεγάλος από πάνω σου. Δεν πέθανες, έφυγες γιατί ήταν ωραία η Εθνική και σε κουράζει η πόλη. Ποιά λογική, έφυγες, δεν πέθανες. Το καλό ταξίδι το λέμε σε αυτούς που φέυγουν. Σε αυτούς που ξαναγυρίζουν λέμε και "θα τα πούμε όταν γυρίσεις". Σε αυτούς που μόνο φεύγουν λέμε καλό ταξίδι

2 σχόλια:

Γιώργος Π. είπε...

Πίστευα πως οι άνθρωποι σβήνουν. Χάνονται. Μέχρι που έφυγε ένας άνθρωπος δικός μου. Πέμπτη ήταν… νύχτα, κάπως έτσι. Έπειτα από αυτά σταμάτησα να πιστεύω πως χάνονται η φεύγουν. Πραγματικά δεν ξέρω τι γίνετε και ούτε με νοιάζει μα αδύνατο να το πιστέψω πως όλα σβήνονται. Μακάρι οι άνθρωποι να έφευγαν πάντοτε μέρες όμορφες όπως ‘’οι δικές σου’’ Κυριακές. Θα ήταν μια γιορτή.

Χαίρομε που σε ανακάλυψα. Καλημέρα…

Ανώνυμος είπε...

Οι άνθρωποι φεύγουν αθόρυβα. Δεν ξέρω αν σβύνουν ή χάνονται.
Ποιός είναι τέλος πάντων ο σωστότερος χαρακτηρισμός.
Αλλά φεύγουν σίγουρα. Φεύγουν από τη ζωή μας και την καθημερινότητά μας χωρίς καν ένα "γεια".
Φεύγουν χωρίς να γυρίσουν πίσω να κοιτάξουν και δεν επιστρέφουν ποτέ, παρά μόνο στη σκέψη και τα όνειρά μας.
Ευτυχώς που υπάρχουν κι αυτά....