Τρίτη 20 Ιανουαρίου 2009

Που περιμένουμε να ρθει


Είναι λεπτό και ανάλαφρο κι είναι στρώμα φωτός κι αέρα στο οποίο πατάς ψιθυριστά όταν απλώνεις λευκά ρούχα στην ταράτσα


Είναι σαν γαργαλητό στην κοιλιά και γύρω γύρω ζέστη όταν ξυπνάς και ανοίγεις το πατζούρι που πάντα θα χτυπήσει πρώτα στην άκρη, θα γυρίσει πίσω και θα το πας με το χέρι ξανά μέχρι το τέλος


Είναι φευγάτο κι απρόσκλητο φτιαγμένο από λεπτομέρειες μικρές ή γεγονότα μεγάλα


Είναι ένας κύκλος που σε πάει μια χαμηλά και μια ψηλά για να μη βαριέσαι αλλά είναι κύκλος κι ο κύκλος δε σταματάει ούτε στα χαμηλά ούτε στα ψηλά μοναχά γυρνάει


Είναι το σκοτάδι και η αυγή στον στίχο εκείνο που λέει οτι το πιο βαθύ σκοτάδι είναι πριν την αυγή και είναι αυτό που σε κάνει να ξέρεις οτι αν κάτι δεν πήγε καλά δεν πειράζει, θα φτάσεις τώρα πολύ κάτω αλλά μετά το μόνο που μπορείς να κάνεις είναι να ανέβεις μέχρι την επόμενη στιγμή που θα ξαναπέσεις και θα ξαναανέβεις γιατί το 'παμε είναι κύκλος και γυρνάει


Είναι η αίσθηση του ξύλου κάτω από τα γυμνά σου πόδια όταν διαβάζεις βιολί στο σαλόνι και στέκεσαι ακριβώς μπροστά σε ένα τζάμι που έχεις διώξει για να βλέπεις δρόμο και να μυρίζεις ουρανό


Είναι νερό στο οποίο επιπλέεις αρχές φθινοπώρου όταν είσαι το μόνο ον που χει ξεμείνει στον πορτοκαλοκίτρινο ορίζοντα


Είναι εδώ και είναι εκεί


Είναι εσύ και είναι εγώ


Είναι αυτό

5 σχόλια:

CrazyCow είπε...

είναι το φως του ήλιου τα πρωινά των αλκυονίδων ημερών;;;

:)

mari(z)a είπε...

για να βλέπεις δρόμο και να μυρίζεις ουρανό
να ταξιδεύεις με μουσικές λες κι έχεις την άσφαλτο όλη δική σου
και έμαθα ποια η συμμετοχή σου στη μουσική
τις καλημέρες μου, Νεφέλη μου!

Ανώνυμος είπε...

Αγαπητή Αλκυόνη, δεν πρόλαβα να σε διαβάσω τις μέρες του φωτός, αλλά και σήμερα τα κείμενά σου για το φως με γεμίζουν αισιοδοξία κιας έχει έξω αυτή τη μουντάδα που σούρχεται να κλαίς

Ανώνυμος είπε...

Ήσουν μωρό και σε κρατούσα στην αγκαλιά μου και ερμήνευα τις φωνούλες και τα κλάμματά σου. Και τώρα μεγάλωσες και γράφεις απίστευτα όμορφα μα πώς να ερμηνεύσω το βάθος της σκέψης σου;
Τράβα μπροστά Νεφέλη και άσε με να χαζεύω τα μονοπάτια του μυαλού σου. Κιαν δεν τα καταλαβαίνω που και που, δεν πειράζει, αυτό είναι εξέλιξη. Σαν τον "Καθρέφτη" του Ταρκόφσκυ που είδα στα 15 μου, βγήκα εκστασιασμένη από την αίθουσα, αλλά ελάχιστα πράγματα είχα καταλάβει. Ένιωθα όμως ένα δέος. Έτσι νιώθω και τώρα μερικές φορές απέναντι ση σκέψη σου και στο μυαλό σου. Προχώρα!

Nefeli είπε...

michael οι μουνταδες ειναι παροδικες και οι αλκυονες επισης γι αυτο ειναι και τα δυο ωραια
Nelly. θα σου απαντησω με πιο αμεσο τροπο για ευνοητους λογους