Παρασκευή 12 Δεκεμβρίου 2008

Αλέξανδρος Γρηγορόπουλος / Ανύπαρκτα γραμμάρια βιτρίνας vs 21 γραμμάρια ψυχής

Παραπάτησε λίγο κι έπεσε
Και τώρα έχει φύγει χωρίς να προλάβει
να δηλώσει αν θα ακολουθήσει θετική ή θεωρητική κατεύθυνση, να ζητήσει άλλο χρώμα μπάλες για το 15ο του χριστουγεννιάτικο δέντρο, να αλλάξει αριθμό, να πάρει παπαγάλο, να κλειστεί μέσα από βαριά ερωτική απογοήτευση, να μάθει να μαγειρεύει μακαρόνια, να αλλάξει θρησκεία 2 φορές, να γίνει ηθοποιός, να γίνει πρόεδρος της δημοκρατίας, να γίνει τραγουδιστής, να γίνει ότι θα γίνει όταν θα μεγαλώσει
και εσύ τώρα κοιτάς τη φωτογραφία του που χαμογελάει και δεν ξέρεις τι να κάνεις
και καις και σπας και φωνάζεις
και καις και σπας και φωνάζεις και σιγά σιγά ξεχνάς
και όλο κάτι ραγίζει
σιγά κι αθόρυβα, κάτω από τις φωτιές και τις φωνές, ραγίζει ανενόχλητα και ήσυχα, καθισμένο σε μια αναπαυτική πολυθρόνα κοιτώντας τις οθόνες
τις οθόνες με τα γκλομπ και τα δακρυγόνα
με τους αναποδογυρισμένους κάδους και τους πυροσβεστήρες
και είσαι πάλι εσύ που βρίζεις χυδαία τους γνωστούς άγνωστους και τα ταραχοποιά στοιχεία που διαλύουν την ενότητα του κουκλόσπιτού σου
και δεν ξέρεις οτι η κάμερα ποτέ δεν ήταν εκεί να καταγράψει δύο παιδιά 15 χρονών, ένα αγόρι κι ένα κορίτσι, να τρώνε ξύλο παρακαλώντας για λίγες στιγμές εύθραυστης ανάσας
βλέπεις ραγισμένες βιτρίνες ραγισμένες περιουσίες ραγισμένες οικογένειες
ραγισμένη γαλήνη
αλλά δε βλέπεις τη ραγισμένη σου ελευθερία
δεν ακούς τη ραγισμένη σου δημοκρατία
δεν αγγίζεις τη ραγισμένη σου ευτυχία
σπάμε σιγά σιγά
και γινόμαστε θρυμματισμένα κομμάτια παγιδευμένα μπροστά σε επιλεγμένες εικόνες και εικονικές επιλογές
θα ραγίσω στα 18 μου χρόνια
γράφοντας ασύνταχτα κείμενα με υπερβολική χρήση παρατακτικής σύνδεσης
σε έναν γυάλινο κόσμο που με περιφρουρεί και μου κλέβει το οξυγόνο μου
και φυτεύει σφαίρες στην καρδιά μου
τα παιδιά στη χώρα του ποτέ ποτέ δε μεγαλώνουν
περπατάνε ανάλαφρα φορώντας πάντα το ίδιο νούμερο παπούτσια
πέρα και πίσω και πάνω από εμάς
γι' αυτό σταματήστε να αφιερώνετε ενέργεια σκέψη και συζήτηση σε βιτρίνες
σταματήστε να τον λέτε ο 15χρονος που σκοτώθηκε από σφαίρα αστυνομικού και πείτε τον Αλέξη
Ο Αλέξης που έφυγε
Ο Αλέξανδρος Ανδρέας Γρηγορόπουλος που δεν είναι πια εδώ

2 σχόλια:

Ανώνυμος είπε...

πόσο ζυγίζει μια ζωή;
πόσο κοστίζει μια ζωή;
ο Αλέξης έφυγε
και μένει μόνο το χαμόγελό του να μας στοιχιώνει και να μας θυμίζει τις βολεμένες μας ζωές

FiXXXer είπε...

αν ηταν ο δικος μας αλεξης ,πιστεψε με ανωνυμε δεν θα ξεχναγαμε ποτε..
κι ομως ηταν ο δικος μας αλεξης Γρηγοροπουλος..
δεν θα ξεχασουμε..