Σάββατο 17 Νοεμβρίου 2007

Εδώ Πολυτεχνείο


Βρέχει για σένα που έπεσες, για το χαμένο σου όνειρο, για τη βραχνή από τα συνθήματα φωνή σου.

Βρέχει για να είναι μαλακό το χώμα, μόνο δάκρυα στη μουσκεμένη γη δε φτάνουν για να φυτρώσουν από τις ελπίδες σου φρέσκα λουλούδια, κόκκινα, σαν το αίμα που έδωσε χρώμα στα πιστεύω σου.

Βρέχει γιατί ο ουρανός στέλνει λίγη από την ανάσα σου στη γη, απλώνουμε τα χέρια και αγγίζουμε τον αναστεναγμό σου, σηκώνουμε το κεφάλι πάνω και θέλουμε να σου πούμε να μην κλαις, δε χρειάζεται, σε θυμόμαστε πάντα και πάντοτε, με πορείες, με φωτιές, πίσω από το παράθυρο με τη φωνή της Ane Brun να γλιστράει στο χώρο και τις διάφανες σταγόνες να χορεύουν στον αέρα σαν να είναι οι σκέψεις σου.

Δεν μπορώ να κάνω τίποτα άλλο παρά να χορέψω σιγανά για σένα κάτω από τη βροχή και να ψιθυρίσω στις σταγόνες σου ευχαριστώ

4 σχόλια:

Ανώνυμος είπε...

Δικό σου??

Nefeli είπε...

ναι..

Ανώνυμος είπε...

Δυνατές σκέψεις για αδύναμα σώματα.
Καλή αρχή!

Mr. Pro είπε...

Εκπληκτικό...!!!