Πέμπτη 15 Νοεμβρίου 2007

Λίγο χώμα...


Πέμπτη πρωί.
Το Πανεπιστήμιο κλειστό σήμερα και αύριο.
Δεν ξέρω τι απόγινε η επαναστατική μας φύση – η νεολαία που πετάει μολότοφ δεν έχει σηκωθεί ακόμα από το κρεβάτι. Προτιμάει να χωθεί κάτω από το πάπλωμα χαζεύοντας σκόρπια dvd και αγγλικά που πρέπει να γίνουν πριν το απόγευμα. Προσπάθειες για πολιτική ευαισθητοποίηση πριν πάει 3 – πάρε το μυαλό σου από το τρένο και προσπάθησε να θυμηθείς ότι στα 18 τους οι φοιτητές στη Βιρμανία δεν έχουν χρόνο για μπερδεμένες αγάπες.
Με το βλέμμα ψηλά. Μόνο σύννεφα – και τρέχουν σήμερα, καλπάζουν. Υπάρχει κάποιος εκεί από παλιά που περιμένει κάτι για να νιώσει ότι έφυγε για κάποιο λόγο? Δεν ξέρω αν περνάς καλά κει πάνω, μπορώ να αισθανθώ όμως την πίκρα σου. Και δεν είναι ότι δεν υπάρχουν πράγματα να πεις, στίχοι να βάλεις νότες, πλάνα να δώσεις οδηγίες. Νιώθεις οτι κάτι καταρρέει και το στραβό είναι ότι στην εποχή σου έβγαινες στους δρόμους για να υποστηρίξεις μια άποψη στέρεα, σωστή ή λάθος δεν έχει σημασία, την υποστήριζες με πάθος πάντως και ήσουν αρχηγός. Εδώ όλα είναι χλιαρά, ξεθωριασμένα, βγαίνουμε στους δρόμους για να πούμε ότι ήμουν κι εγώ εκεί, κάνουμε κατάληψη για να μη μας πουν φλώρους τα παιδιά από το πάνω λύκειο. Εντάξει, χαλάρωσε. Υπάρχουν πάντα αυτοί που το ζούνε, που η αδυναμία τους να καταπιούν ότι τους ταΐζουν ρέει στο αίμα τους, φωνάζει για την ελευθερία τους. Και όσο κοιτάω γύρω μου βλέπω χρώμα και ανασαίνω, ανοίγω τα παράθυρα και νιώθω ότι αγαπάω όλο τον κόσμο, ότι θέλω να βγω στο δρόμο, να τραγουδήσω, να πετάξω. Αλλά για κάποιο λόγο στριφογυρίζω, δεν μπορώ να βολευτώ, θέλω αέρα. Η ξαναζεσταμένη δημοκρατία μας έχει αφήσει μια δίψα έντονη, άσβεστη, δίψα για κάποιον που θα πατήσει πάνω στο προκάτ σύστημά μας και θα μιλήσει δυνατά. Γιατί ένας θεός ξέρει πόσο χρειαζόμαστε έναν ηγέτη, αυθεντικό, φτιαγμένο από χώμα, όχι για να τον κάνουμε μπλουζάκι αλλά για να μπούμε στη φωτιά μαζί του. Κι ας μην είναι τελικά από χώμα…ας είναι απλά μια νέα ιδέα, ένα αστεράκι στον ουρανό να κρατηθώ. Δεν είμαστε αδικημένοι όπως νόμιζα παλιά, ίσα ίσα που βιώνουμε τόσες κρίσεις ταυτόχρονα που οι προηγούμενες γενιές θα έπρεπε να δουλεύουν όλες μαζί για να καταλάβουν τι πρέπει να αλλάξουν.
You look so tired, unhappy, the government slowly kills you, they won’t speak for us…
Είμαι στη σιγουριά του κρεβατιού μου, στην ευωδιά του γαλλικού μου, και μιλάω για επαναστάσεις…
Ρεεε μπαγάσα…

6 σχόλια:

Ανώνυμος είπε...

Ποτέ μου δεν κατάλαβα γιατί ένας επαναστάτης πρέπει να φοράει μπλουζάκι του Che,να έχει κουκούλα,να κρατάει μολότοφ και να βάζει σε κίνδυνο τη ζωή μου.Για μένα δεν υπάρχει πιο επαναστατική πράξη από το να πάρεις ένα σκουπίδι και να το ρίξεις στον κάδο ή να σβήσεις το τσιγάρο σου στο τασάκι.Πολλές φορές ένας ευγενικός και ρηξικέλευθος λόγος μπορεί να είναι πιο αποτελεσματικός από μια μολότοφ.

Mr. Pro είπε...

Απ' την άλλη, ακόμα πιο επαναστατικό είναι να μην το ανάψεις καθόλου εκείνο το τσιγάρο...! Αλλά πάντα, ποτέ η όποια μορφή βίας δεν είναι η λύση...!

Ανώνυμος είπε...

Συμφωνώ,αν και κατά καιρούς η χρήση βίας έχει θεμελιωθεί φιλοσοφικά,αλλά καλύτερα να μην πάμε σε τόσο βαθιά νερά.Ας μείνουμε υπερασπιστές του ορθού λόγου και του διαφωτισμού.

Amberclock είπε...

Είναι απλό: Έχουμε βιώσει τόσες επαναστάσεις και τόσες κατέληξαν να κατακερματίζονται απο την ανθρώπινη υποκρισία και συμφεροντολογία που απλά κορεστήκαμε, δεν θέλουμε άλλο ή απλά δεν το εκτιμούμε πια και προτιμούμε την ζεστή καρέκλα, το pc (ούτε καν Mac) και την ηρεμία του.

Γενικότερα πάντως, συμφωνώ με τους προλαλήσαντες - επαναστάσεις μπορούμε να κάνουμε κάθημερινά στην ζωή μας, ακόμα και με ένα ειλικρινές χαμόγελο σε κάποιον που δεν γνωρίζουμε ή και δεν το αξίζει.

Ανώνυμος είπε...

Δεν ξέρω αν χρειάζεται βία ή όχι, νιώθω όμως πως πνιγόμαστε σε μια κοινωνία που πισωγυρίζει σε εποχές που η ζωή του ανθρώπου είχε μικρή σημασία και η σκέψη του ακόμη μικρότερη. Χάνονται δικαιώματα, χάνονται αρχές,χάνονται υποχρεώσεις αν και ιδρύονται συνεχώς νέες ανεξάρτητες αρχές. Τελικά μάλλον μέσα μας πρέπει να γίνει η επανάσταση... Για να αρχίσουμε από κάπου...

new-girl-on-the-blog είπε...

Πόσο σημερινό..ακόμα και 5 χρόνια μετά!

Υ.Γ.: (..είπα να ξεκινήσω διαβάζοντας την πρώτη σου ανάρτηση, καλώς σε βρήκα!)