(not a) Kodak Fun Saver #8: Κάμπος // β. άσπρο μαύρο

(not a) Kodak Fun Saver #7: Κάμπος // α. χρώματα

Φυγές, επιστροφές

Επιστροφή από ένα από τα ωραιότερα live που έχουμε κάνει ποτέ, στα κρύα Τρίκαλα, τον ομορφότερο δρόμο επιστροφής, όταν όλα δείχνουν τόσο καλά δεμένα μεταξύ τους που λες θέλω κι άλλο κι άλλο κι άλλο, να ταξιδέψω κι άλλο, να παίξω κι άλλο, να κουρδίσω κι άλλο ξανά και ξανά πριν την αρχή, μετά να ξεπλαγκάρω, οι υαλοκαθαριστήρες να γλυκαίνουν τα χρώματα και να μου λείπει ήδη, ύστερα θυμάσαι την εμμονική εξάρτηση από τις μαλακές κουβέρτες και τα σκαλιστά φλυτζάνια, τόσο προστατευμένα από το δρόμο, τόσο καλοί επιτηρητές της τάξης, όμως, κανείς δεν είπε ότι κι ένα μπακιρένιο φλυτζανάκι τσέπης δεν θα σε κράταγε ζεστό.

Παιδιά των ματωμένων δεκεμβρίων

Παιδιά των ματωμένων δεκεμβρίων, σφαλίστε μας τα χείλη και τα μάτια.

Στις χαλασμένες πόλεις του χειμώνα βάλτε στο βλέμμα μας τις παλάμες τις πληγές, φθόγγους στις σκονισμένες χούφτες.

Παιδιά, που στα μεγάλα μάτια σας καίει φωτιά και στη φωτιά λαμπαδιάζει η δασκάλα.

Παιδιά, που κοιμηθήκατε αδειανά κάτω από βρώμικες κουβέρτες και πάνω σε αυτές αντάριασε όλο το πέλαγος του ανθρώπου, πριν το κλωτσήσουν πόδια, εντολές, οι εξαρτύσεις.

Που σβήσατε από σκάγια μπλε, χακί ή ενός υφάσματος αθώου όταν κάποτε ήταν μόνο η ζέστη.

Που λαβωθήκατε πάλι και πάλι στα πιο βαθιά μέχρι το τέλος της ανάσας, πάνω σε ρόδες, πίσω από τζάμια, μέσα σε μια νύχτα που δεν τέλειωνε ποτέ.

Που ουρλιάξατε, αιχμαλωτιστήκατε, επιμείνατε, στερηθήκατε, μέχρι που μικρύνατε τόσο ώστε να χωράτε να περάσετε μέσα από δύο κάγκελα, σκιά που φέγγει και γεννά αντί να γιγαντώσει.

Που αντρέψατε, μελανιάσατε, απορρίψατε.

Που κλάψατε, σωπάσατε, γίνατε μόνο μάτια.

Που σας νανούρισαν πικρά, κάλλιο να φεύγαν οι ίδιοι.

Παιδιά, που γεννηθήκατε μιαν άνοιξη, ένα φθινόπωρο, ένα καλοκαίρι, όταν έπεφτε ήλιος, χιόνι, λουλούδια, σφαίρες.

Παιδιά, άλλα που φύγατε μικρά κι άλλα που θα θυμάστε.

Σφαλίστε μας τα χείλη και τα μάτια, συγγνώμη μη ζητήσουμε, συγχώρεση μη δούμε, μήπως και φέρει ο καιρός γνώση στο πολλαπλό μας σφάλμα.

ΥΓ Το κομμάτι γράφτηκε για ένα άλλο παιδί μιας άλλης (;) ζωής που έφυγε αναπάντεχα το καλοκαίρι του 2010. Ερμηνεύοντας τη σιωπή του ως συμφωνία, το κομμάτι αφιερώνεται σε όλα τα παιδιά της γης που σβήνουν αναπάντεχα, αφήνοντας πίσω τους τους ζωντανούς να συνομιλούν με τους πεθαμένους.

Άναμμα

Τα φώτα κι οι φωτιές ανάψανε τους δρόμους.