Επιστροφή από ένα από τα ωραιότερα live που έχουμε κάνει ποτέ, στα κρύα Τρίκαλα, τον ομορφότερο δρόμο επιστροφής, όταν όλα δείχνουν τόσο καλά δεμένα μεταξύ τους που λες θέλω κι άλλο κι άλλο κι άλλο, να ταξιδέψω κι άλλο, να παίξω κι άλλο, να κουρδίσω κι άλλο ξανά και ξανά πριν την αρχή, μετά να ξεπλαγκάρω, οι υαλοκαθαριστήρες να γλυκαίνουν τα χρώματα και να μου λείπει ήδη, ύστερα θυμάσαι την εμμονική εξάρτηση από τις μαλακές κουβέρτες και τα σκαλιστά φλυτζάνια, τόσο προστατευμένα από το δρόμο, τόσο καλοί επιτηρητές της τάξης, όμως, κανείς δεν είπε ότι κι ένα μπακιρένιο φλυτζανάκι τσέπης δεν θα σε κράταγε ζεστό.
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου