Της σιγής

Και έτσι όπως καθάριζε η ατμόσφαιρα, φάνηκε το μεγάλο σκοτάδι.

Πριν να φανεί, σύννεφα σκέπαζαν τον ουρανό από άκρη σε άκρη, τόσο θολά κι αδιάβατα που οι μισοί νόμιζαν πως αυτή η νύχτα είναι τελικά λευκή, αν και κάπως καφέ έδειχνε στις άκρες της.

Μα μετά αέρας φύσηξε και τότε μέτρο το μέτρο φάνηκε στο βάθος το σκοτάδι, ακούνητο να στέκει αιώνιο.

Το μεγάλο σκοτάδι άπλωσε τα πλοκάμια του από πάνω μας κι εμείς αρχίσαμε να γυρίζουμε μέσα στη δίνη του σαν σε γιγάντιο κύμα, δεν ξέραμε πού είναι το κεφάλι μας και πού τα πόδια, είμαστε πάνω ή κάτω, μέχρι που αρχίσαμε να βυθιζόμαστε και να μας παίρνει η παλίρροια στα σκοτεινιασμένα βάθια της.

Και τότε νιώσαμε ξένοι από τα πάντα, άνθρωποι στη γη χωρίς φίλους και συγγενείς, ανίκανοι κι ανάξιοι να εκπέμψουμε και να απορροφήσουμε συμπάθεια. Στεκόμασταν σιωπηλοί στην άκρη και η συμμετοχή μας στις παρέες ήταν λειψή και ήσυχη, καθίσαμε στο πίσω κάθισμα παγωμένοι σαν τίποτα να μη μας αφορά, σαν κανείς από εμάς να μην είναι από εδώ.

Και το σώμα μας ήταν άβολο πάνω μας, κάποιους μας χωρούσε λιγότερο και κάποιους περισσότερο αλλά κανέναν ίσα, οι ικανότητές μας δεν ήταν πια εκεί, ίσως τελικά να μην είμαστε τόσο καλοί όσο νομίζαμε, ίσως να μην είμαστε και τόσο ευχάριστοι και το δέρμα μας ήταν σίγουρα θαμπό.

Και θα θέλαμε πολύ κάποιος να μας ξεχώριζε μέσα στο πλήθος αλλά εμείς πια έχουμε κλειδώσει, δεν κοιτάμε μήτε μιλάμε, στεκόμαστε στις άκρες ήσυχοι και σκεφτόμαστε οτι όλο αυτό το σκοτάδι, ποιός θα το αντέξει; Ποιός θα το σηκώσει από τη μέση μας να το φορτώσει στη δική του;

Της ξενιτιάς της μοναξιάς και της σιγής σκοτάδι, κανείς δεν θα είναι για πάντα εκεί.