Αναδημοσιεύω
_______________________________________________
Nefeli Walking Undercover - 11 για το δρόμο
Το περιεχόμενο της κασέτας με το χειροποίητο εξώφυλλο. Όταν δεν ταξιδεύει η Νεφέλη Λιούτα παίζει βιολί στους Leon και παράλληλα ετοιμάζει τον πρώτο δίσκο της
Η συνέχεια εδώ
______________________________________
Οι πλατείες ήταν γεμάτες
Η συνέχεια εδώ
Καλό μας μήνα
ΥΓ Λεφτέρη μη μαλώνεις
7 σχόλια:
ΚΑΛΑ ΤΑ ΛΕΣ ΚΟΡΙΤΣΙ
ΠΕΡΗΦΑΝΗ ΜΕ ΚΑΝΕΙς
ΚΑΘΕ ΕΠΙΤΥΧΙΑ ΣΟΥ ΕΥΧΟΜΑΙ ΣΕ Ό,ΤΙ ΚΑΝΕΙς
ΚΑΙ ΚΟΙΤΑ ΝΑ ΤΑ ΧΑΙΡΕΣΑΙ ΚΑΙ ΟΧΙ ΝΑ ΣΕ ΤΡΩΝΕ
καθε φορα που τελειωνω το διαβασμα αυτων που γραφεις, εχω ενα τεραστιο χαμογελο σχηματισμενο, κυριως μεσα στο μυαλο μου... χαιρομαι για σενα =)
Ωραία τα λέτε, αλλά από ουσία τίποτε. Όσον αφορά στην τοποθέτησή σας για τις πολιτικές εξελίξεις, τις πλατείες και όσα -πρωτόγνωρα- συμβαίνουν τον τελευταίο καιρό, θα απαντούσα έτσι.
Καταλαβαίνω, τη ματιά σας, καλλιτεχνική νοσταλγική ιδιαίτερη, ή όπως αλλιώς θέλετε να την ονομάσετε, όμως αυτό δεν είναι ούτε υπεύθυνη αντιμετώπιση και πολύ περισσότερο δεν είναι λύση ή πρόταση που να την επιδιώκει.
Το ανταλλακτικό εμπόριο και όσα άλλα αναφέρατε είναι κατ' αρχήν κρατικά ελέγξιμα, δηλαδή δεν μπορούν ούτε να εφαρμοστούν ούτε να καρποφορήσουν, αφού γρήγορα θα εξοντωθούν. Και πανεύκολα.
Θα μπορούσα να ανταπαντώ σημείο προς σημείο στο σχόλιο σας, αλλά μάλλον αυτό δεν έχει σημασία. Και δεν θα το κάνω.
Εν ολίγοις, με ενοχλεί βαθύτατα το γεγονός πως επιδιώκουμε, έστω και ασυνείδητα, έναν ''καλύτερο καπιταλισμό'' ή έναν ''καπιταλισμό σε πρώτο πλάνο κι έναν περιθωριακό χώρο, οικονομικό και των ιδεών, σε δεύτερο''.
Ο μικροαστός καλλιτέχνης είναι δύσκολο να συνηθίσει να ζει δίχως τη σιγουριά του περιθωρίου, του ξεχωριστού από τον υπόλοιπο κόσμο και τη βεβαιότητα πως η μάζα είναι αντίκρυ του και όχι σιμά του.
Οι αμυγδαλιές, η πολυχρωμία, τα όνειρα είναι πανέμορφα και μας ανοίγουν έναν άλλο κόσμο φαντασιακό
αλλά δεν είναι τίποτε άλλο...
Καλή συνέχεια με τη μουσική σας.
Αγαπητέ ανώνυμε,
κι εγώ θα μπορούσα να απαντώ σημείο προς σημείο στο σχόλιό σας, αλλά σε ό,τι διάβασα διακρίνω μόνο κριτική και όχι κάποια αντιπρόταση.
Το να μπω στη διαδικασία να απαντήσω σε αυτήν την κριτική χωρίς να ξέρω από πού έρχεται και ποιά είναι η θέση της, θα με οδηγήσει στο σημείο να απολογούμαι τυφλά για τη δική μου θέση. Αναφέρετέ μου τη δική σας θέση, όχι τα προσωπικά συναισθήματα ("με ενοχλεί βαθύτατα") ή το που εγώ έσφαλλα ("αυτό δεν είναι υπεύθυνη αντιμετώπιση") το οποίο το διευκρινήσατε,
αλλά το πώς εσείς θα λειτουργήσετε ωστε να μη σφάλλετε, ποιά είναι η δική σας υπεύθυνη αντιμετώπιση,
και τότε θα σας εξηγήσω πώς κατά τη γνώμη μου η πολυχρωμία λειτουργεί ρεαλιστικά και όχι φαντασιακά.
Σε καμία περίπτωση δεν θα ασχοληθώ με έμμεσους χαρακτηρισμούς όπως αυτός του μικροαστού καλλιτέχνη - το συγκεκριμένο σημείο στο σχόλιο σας το θεώρησα προσβλητικό, ενώ κατά τα άλλα ξεκινήσατε κάτι παραγωγικό.
Σας ευχαριστώ για την ανάγνωση,
καλό βράδυ
Logia, CrazyCow, ευχαριστώ για τα σχόλια και καλές μας μέρες
Δεν είναι κακό να είσαι μικροαστός. Ειδικά στην περίπτωση που επίκειται να γίνεις (ή είσαι ήδη) νεόπτωχος.
Όλοι έτσι είμαστε.
Τέλος πάντων, η πολυχρωμία είναι πολύ ωραία. Ή μπορεί, ας πούμε, να σε γεμίσει προσωπικά αισιοδοξία. Και κοινωνικά; Έστω.
Δεν μπορεί όμως να αλλάξει ένα οικονομικό καθεστώς, το οποίο αναπτύσσει σαφείς πολιτικές επιβολής, οι οποίες δεν έχουν τη βάση τους στην πολυχρωμία/ μονοχρωμία κλπ, αλλά στην εξυπηρέτηση και ανάδειξη μιας εξαιρετικά ολιγομελούς κάστας.
Το να βγει ο κόσμος στο δρόμο κρατώντας ευφάνταστα πανό, κινεζικά μπιμπελό και κούκλες από τη Βοημία είναι αισθητικά υπέροχο και προάγει το γούστο τους, αλλά δεν αλλάζει το καθεστώς.
Το να ξεκινήσουν να υπάρχουν και να λειτουργούν εναλλακτικές μορφές απόκτησης προιόντων περιορίζεται πανεύκολα. Πέρα από το ανταλλακτικό εμπόριο έχουν ακουστεί και άλλα: λιρέτες εξαρχείων κλπ. Ωστόσο, ό,τι αντίστοιχο έχει γίνει μέχρι τώρα έχει καταπνιγεί και φέρνω το γνωστό παράδειγμα της Αργεντινής. Ακριβώς επειδή οι δραστηριότητες αυτές τοποθετούνται στο περιθώριο ενός συστήματος παγκόσμιου με αναρίθμητες δυνατότητες καταστολής οτιδήποτε και οιουδήποτε παρεκλίνει από τα οριοθετημένα πλαίσια του.
Κοντολογίς, το ζήτημα που ανακύπτει δεν εμπίπτει ούτε στο γούστο ούτε στην αισθητική. Αντίθετα, είναι πολιτικό. Και λέγοντας πολιτικό περικλείω και αυτούς που πολιτεύονται όντες απολιτίκ. Καθόλου οξύμωρο στην ουσία του.
Δεν θέτω ζήτημα καθεστώτος που πρέπει να έρθει. Ας συμφωνήσουμε πως τίποτε ως τώρα δεν ήταν αρκετά δίκαιο.
Βλέπω όμως πως πρακτικά ο καπιταλισμός δεν λειτουργεί και αυτό δεν είναι πρόβλημα του κουλτουριάρη ή του μπουζουκόβιου, αλλά όπως βλέπετε επεκτείνεται σε όλους, ανεξαρτήτως των μουσικών ή συνολικά αισθητικών προτιμήσεων τους.
Επιπλέον, το να διαβάζουμε όλοι καλά βιβλία να ακούμε καλή μουσική και να ζούμε στην πολυχρωμία, παρ' ότι επαναλαμβάνω αξιόλογο από αισθητικής πλευράς, δεν αποδεικνεύει, δηλαδή δεν οδηγεί συστηματικά σ' έναν καλύτερο από πλευράς κατανομής του πλούτου κόσμο.
Η λύση προκύπτει αναγκαστικά αντιδιαλεκτική. Και μονιστική: True blood.
Άνοιξα το link που δώσατε και περίμενα να διαβάσω για τον κόσμο, για όσα γίνονται κλπ, που ήταν και ο τίτλος της συνέντευξης. Διάβασα, και καλά κάνετε αφού το επιλέγετε, συλλογή προσωπικών ''φωτογραφιών'' και γνωστά εναλλακτικά σχήματα. Εμπόριο έξω από το εμπόριο και τα συναφή. Κι όμως το αίτημα είναι ένα: αλλαγή καθεστώτος.
Τα υπόλοιπα είναι πολύ ωραία αλλά όπως σωστά είπατε ο άνεργος πατέρας που γυρνάει στο (πολύχρωμο, γουστόζικο, καλτ) σπίτι του παραμένει άνεργος.
Δεν διαφωνώ πως ένα ακόμη ζήτημα είναι η παιδεία, το γούστο, η αλλαγή της καθημερινότητας μας και πραγματικά πιστεύω πως η καλή μουσική όπως η δική σας, το καλό βιβλίο ανοίγουν τους ορίζοντες και δίνουν σήματα ελπίδας. Αλλά είναι βέβαια πως όλα αυτά μέσα στο συγκεκριμένο καθεστώς δεν γίνονται. Μπορούν να γίνουν παράλληλα με τη διάθεση αλλαγής του καθεστώτος αλλά όχι στατικά...
Ξέρετε, το όνειρο είναι τόσο κοντά με τη διαφήμιση. Η πολυχρωμία με το κιτς. Γεγονός καταθληπτικό. Πέρα από το καλό και το κακό, περιμένω τη στιγμή που η διαφήμιση του lurpak θα γίνει cult must και κούπα! και που διάφορα εναλλακτικά σηριαλάκια της tv θα προβάλλονται σε σημεία του κέντρου ως απόγονοι της κρυφής γοητείας της μπουρζουαζίας.
Ξεκινάμε παραδεχόμενοι το πενιχρό μας σύστημα συμβόλων. Η φούστα δεν σε κάνει cult και το τσιγάρο ελεύθερο... Και η πολυχρωμία δεν αλλάζει το πιάτο του φαγητού σου.
Ξέρετε δε πόσο συμφέρει τους κρατούντες να χρησιμοποιειούνται ως αποφθεγματικό υπόδειγμα οι λέξεις του Σόλωνος.
Υ.Γ
Όσο για την ανωνυμία, δεν διαθέτω blog και δεν είμαι σημαίνον πρόσωπο :)
Αναγκαστικά λοιπόν...
Δεν χρειάζεται να αναρτήσετε το σχόλιο. Σ' εσάς απευθύνετε.
Καλημέρα
Το αναρτώ διότι δεν έγραψα το κείμενο για να μπαίνω στο μπλογκ και να το θαυμάζω και να μου λένε οι δικοί μου μπράβο παιδί μου τι ωραία που τα λες. Το ανέβασα για αυτόν ακριβώς τον διάλογο, για τα σχόλια που διαφωνούν ουσιαστικά σε σημεία ή στο σύνολο και αντιδιαλέγονται μαζί του. Όσο για την ανωνυμία, δεν την ανέφερα διότι σχόλιο προερχόμενο από σημαίνον πρόσωπο θα ήταν και σημαίνον σχόλιο. Την ανωνυμία την ανέφερα γιατί μέσα στο χάος του διαδικτύου, όσο κι αν θέλω τον διάλογο, με ενοχλεί και με τρομάζει η επαφή με ανθρώπους που ενώ έχουν όνομα, φύλο, ηλικία, χαρακτηριστικά σημάδια, εμφανίζονται σαν φαντάσματα. Μη με παρεξηγήσετε - δεν θέλω τα χαρακτηριστικά του κατόχου της κάθε άποψης για να την αξιολογήσω ανάλογα με αυτά, την θέλω αποκλειστικά για την καθαρότητα της επικοινωνίας.
Δεν θα μπορέσω να σας απαντήσω μέσα στις επόμενες 5 μέρες, επιστρέφοντας όμως θα σας πω πού με βρίσκετε σύμφωνη σε όσα λέτε και πού διατηρώ διαφορετική άποψη. Μία απορία μόνο: "Η λύση προκύπτει αναγκαστικά αντιδιαλεκτική. Και μονιστική: True blood"
Εξηγείστε μου αν είναι εύκολο
ΥΓ Δεν σας έχω καλέσει σε κάποιο είδος διαλεκτικής μονομαχίας, ούτε πιστεύω οτι συζητώντας εμείς οι δύο μέσα από το μπλογκ θα λύσουμε το πρόβλημα του κόσμου και θα τρέχει ο κόσμος αύριο γελώντας ξυπόλυτος με λουλούδια στα χέρια ω τι κόσμος μπαμπά. Είναι θέμα ανασκευής κάποιων θέσεων και ενίσχυσης άλλων μετά την επαφή με άλλες απόψεις. Καλή σας μέρα
Δημοσίευση σχολίου