Η άνοδος του υπαρκτού σουρρεαλισμού

Και ξαφνικά άρχισαν να ξεπηδούν από το πουθενά φιγούρες περασμένες ανεξήγητες.

Ένας πειρατής στην Πατησίων, ένας του μεσοπολέμου μάγκας πειραιώτης, τρία δερβίσικα παιδιά, δύο γύφτοι και ένα πλυντήριο.

Ο πειρατής δεν ήταν σαν τον κάπταιν χουκ κι έτσι δεν τον είδαν όλοι, εγώ όμως είδα το αριστερό του φρύδι που ήταν τρία δάχτυλα πιο πάνω από το δεξί, τη ριγέ του μπλούζα και το ναυτικό καπέλο και το μάτι του που κοιτούσε σκοτεινά το τρόλευ και κατάλαβα ότι ήταν πειρατής διεφθαρμένου πληρώματος της Αδριατικής που τραγουδά τη νύχτα άγρια τραγούδια με κραυγές για σκελετούς και δαίμονες.

Ο του μεσοπολέμου μάγκας πειραιώτης διέσχισε το δρόμο πολύ σεκλετιασμένος, το πανωφόρι του ριγμένο στραβά στον ώμο, η περπατησιά βαριά και το μουστάκι τσαχπίνικο, δεν τον πήραν είδηση οι υπόλοιποι γιατί κοιτούσαν από την άλλη, εγώ όμως κατάλαβα οτι πονούσε για γυναίκα και είχε καημό μεγάλο.

Τα τρία δερβίσικα παιδιά είχαν λυμμένο το ζωνάρι και αίμα στο βλέμμα όταν σταμάτησαν το αυτοκίνητο με μία κίνηση μόνο της παλάμης, πέρασαν από μπροστά, έφτυσαν στα αριστερά τους και προχώρησαν με την άσφαλτο υποταγμένη κάτω από τις μυτερές τους μπότες. Οι άλλοι δεν έδωσαν σημασία γιατί κοιτούσαν το φανάρι εγώ όμως ήξερα οτι φεύγαν από καυγάδες και σε τέτοιους ξαναπήγαιναν αφού μας προσπεράσουν.

Ο γύφτος κι η γυναίκα του η τσίφτισσα πέρασαν κάτω από το σπίτι με το ντάτσουν τους και ρώτησαν αν έχουμε παλιές συσκευές που θέλουμε να ξεφορτωθούμε. Εμείς είχαμε ένα πλυντήριο ρούχων στην ταράτσα και έτσι ο γύφτος κι η γυναίκα του η τσίφτισσα ανέβηκαν πάνω για να αναλάβουν το ξαλάφρωμα. Ο γύφτος είπε "θα το πετάξουμε από την ταράτσα στην καρότσα", η μαμά άσπρισε και η γύφτισσα γέλασε, οι γείτονες βγήκαν αδιάφορα στα μπαλκόνια τους και εμείς προσπαθούσαμε να πείσουμε τον γύφτο οτι αν πετάξουμε ένα πλυντήριο από την ταράτσα στο ντάτσουν, το ντάτσουν θα βουλιάξει κι αυτός γελούσε σαν την γυναίκα του την τσίφτισσα κι όλο μας έδειχνε τα χρυσά του δόντια. Οι δικοί μου δεν το κατάλαβαν οτι γύρω από τον γύφτο δεν υπήρχε βαρύτητα αλλά εγώ τον είδα που είχε δεμένο ένα βαρίδι κάτω από το παπούτσι για να μην τον παίρνει ο αέρας.

Όλα τα είδα και σκέφτηκα οτι να, τώρα που η πραγματικότητα στραβοκάθησε στον άθλιο σβέρκο μας και βρήκε τις μέρες παραδομένες χωρίς άμυνες, άνοιξε μια ρωγμή στο χρόνο και άρχισαν να κατεβαίνουν σιγά - σιγά μορφές και φαντάσματα από παραμύθια των θαλασσών και τον τεκκέδων του χθες και του αύριο, που τόσο καιρό ζούσαν ήσυχα στο μέρος που τους φύλαξε η ώρα, μέχρι που όλα ήρθαν τούμπα και τα έφεραν στην από καιρό χαλασμένη σειρά του τώρα.

Όλα τα είδα κι όλα τα κατάλαβα, μόνο για ένα απορώ, που όλα τα είδα μόνο εγώ κι άλλος κανένας.

Γι' αυτό, από σήμερα και μέχρι την πρώτη του άλλου μήνα,

θα είμαι ένα χοροπηδηχτό ψάρι.

Σαν ανθρώπινο ον ήμουν πολύ ανθρώπινη.

Λεπτομέρειες εδώ

Καλό μας μήνα