Ederlezi

Το 1995 είχε έρθει στο σπίτι μας η Έλενα

Η Έλενα ήταν από τη Σερβία και ήταν λίγα χρόνια πιο μεγάλη από εμένα

Ήμουν τότε 6 χρονών η μαμά ήταν έγγυος και ζήλευα που η Έλενα είχε πιο πολλές σοκολάτες και η μαμά της μίλαγε πολύ και της είχε παρεί ένα αρκουδάκι για να την καλοσωρίσει

Η Έλενα ήταν επιθετική και δεν απάνταγε και αγρίευε με το παραμικρό και όταν η μαμά προσπαθούσε να την κάνει μπάνιο αυτή στριφογύρναγε και κλώτσαγε αλλά ο μπαμπάς και η μαμά την πήραν μαζί μας όταν πήγαμε στο χωριό και γνώρισε τις γιαγιάδες τους παππούδες τους θείους και τα ξαδέρφια μου και μου μάθε να λέω "γάλα" στα σέρβικα κι εγώ της έμαθα να λέει "mleko" στα ελληνικά από ένα βιβλιαράκι που η μαμά σημείωνε λέξεις και μετά γελάγαμε πριν μας πάρει ο ύπνος και μας πόναγε η κοιλιά μας από το αναίτιο γέλιο

Και μου εξήγησαν η μαμά κι ο μπαμπάς ότι στη χώρα της Έλενας γίνεται πόλεμος και τώρα δεν μπορεί να δει τους γονείς της και η Έλενα μου έδειξε μια φωτογραφία με τα αδέρφια της και μετά η Έλενα έφυγε κι εγώ μεγάλωσα και δεν την έχω ξαναδεί και τώρα πια ξέρω οτι στα Βαλκάνια τη μία μέρα ζεις και την άλλη πεθαίνεις και τα συναισθήματα παγώνουν πριν φτάσουν στο στέρνο σου και τα παιδιά είναι σκληρά σαν αγρίμια και αν τους μιλήσεις θα σε κοιτάξουν βαθιά στα μάτια με απορία και μετά θα τρέξουν στα σκονισμένα στενά των γκρεμισμένων πόλεων να παίξουν πόλεμο χωρίς να ξανακοιτάξουν πίσω

Γι' αυτό όταν έρχονται στιγμές που αισθάνομαι 5 χρονών και είμαι μόνη μου και θέλω ξαφνικά να βάλω τα κλάματα γιατί νιώθω μικροσκοπική, φεύγω και πάω στη γιαγιά μου και μου μαγειρεύει και συζητάμε για τον παππού που δεν ακούει και μου δίνει βερύκκοκα σε ένα μπολάκι και σοκολατάκια noisetta με φουντούκι στη μέση όπως όταν ήμουν μικρή και ψάχνω τη φωτογραφία που η Έλενα χαμογελάει με τα αδέρφια της και τα μάτια της ξέρουν ήδη καλά οτι το πιο αβέβαιο πράγμα στον κόσμο είναι το χαμόγελο

Υποστηρίζω το δικαίωμα στο χαμόγελο και θα το εξασκώ ακόμα κι όταν δεν είμαι καλά, για μένα και για την Έλενα και για το μικρό ederlezi που κουβαλάμε όλοι μέσα μας