Από Το Κόκκινο Τετραδιάκι

Τι τραγούδι να σου πω χωρίς ουσία να το φτύνουν οι σοφοί κι οι μπερδεμένοι να γεννιέται στα ρηχά κι εκεί να μένει να μην έχει ούτε λάμψη ούτε αξία μα να φέγγει στη δική σου καταχνιά

Αβάσταχτη ευτυχία

Έτσι χωρίς λόγο και τραγούδι έσκασε ξαφνικά από πρόσφατο πρωινό υποσυνείδητο

Και λέει μου πες είσαι ερωτευμένη? Και σου πα ναι αλλά όχι όπως το εννοείς

Και πώς το εννοείς εσύ με ρώτησες

Και σου πα οτι δεν είμαι ερωτευμένη με άντρα δεν είμαι με αγόρι αλλά με άντρες με αγόρια με γυναίκες με κορίτσια με πρόσωπα άσχημα πρόσωπα όμορφα με δέντρα με σπίτια με φαγητά με τραγούδια με χρώματα στους τοίχους με όσους ακούω όσους βλέπω όσους νιώθω με όσα ακούω όσα βλέπω όσα νιώθω με εσένα με εμένα με τα πάντα

Κι εσύ λέει μου πες κι εγώ είμαι ερωτευμένος αλλά έτσι όπως το εννοώ

Και χαμογέλασα κι είπα αυτό δεν είναι κακό και νιώθω τώρα πολύ ωραία που ναι σα να πετάω και στριφογυρίζω στην καρέκλα μου και αυτή δε με χωράει και θέλω να φωνάξω και να σηκωθώ και να χοροπηδήσω και να τραγουδάω για όσα με κάνουν να χαίρομαι που είμαι εδώ που είμαι τις στιγμές που είμαι και δεν είμαι πια στεναχωρημένη που το διάβασμα δεν πήγαινε καλά μια βδομάδα και είχα νέυρα και φώναζα αλλά όχι χαρούμενα και τώρα είναι πολύ ωραία που μαι 19 χρονών και μπορώ να μαι ρομαντική σαν σε ταινία και να φτιάχνω ιστορίες που δεν έχουν γίνει ή έχουν γίνει ή θα γίνουν και όλα αυτα να τα γράφω απλά με μικρές μεγάλες λέξεις ευτυχία και να εννοώ τα πάντα και να νιώθω τόσο απέραντα γεμάτη από πολλά χαμογελαστά πράγματα και όλα αυτά και τις ιστορίες και τα πάντα και τα πράγματα να τα γράφω σε ένα κόκκινο τετραδιάκι κατά τη διάρκεια 3ωρου μαθήματος στον 3ο όροφο της σχολής εδώ κάπου στο κέντρο

.

.

.

.

ΥΓ Ψέμματα. Όχι χωρίς λόγο. Οι ρίζες της ευτυχίας μου είναι χωμένες στο ξύλινο πάτωμα του σπιτιού μου