Rec/Vie/Em

Με την πλάτη στο πάτωμα και το ψυγείο να βουίζει, πουστέψαμε

Αθόρυβα μέσα στο θόρυβο

Όπως το είχε πει εκείνη με τα μαύρα φίλους πουλιά

Και τώρα τριγυρνάμε αξιοθρήνητοι κολλάμε σε πλαστικές μεμβράνες όπως οι τούφες γκρίζα σκόνη ξέροντας οτι το καλύτερο που μπορεί να γίνει είναι να μετατρέψουμε τους εαυτούς μας σε συνάλλαγμα

Να μετατρέψουμε τους εαυτούς μας σε συνάλλαγμα

Να τρέψουμε μετά τους εαυτούς μας αλλάζοντας τα συν σε αντάλλαγμα

Και να καρφώσουμε τις πλάτες μας

Με ορμή

Σε σκληρά καρφιά γελώντας ξεκούρδιστα

Στο χάραμα το αδιαμφισβήτητο που πάντα ξημερώνει χάραμα

Και δεν είμαστε εμείς αλλά είμαστε εδώ

Σαπισμένοι

Παίρνουμε τηλέφωνο με απόκρυψη αυτούς που δεν το σήκωσαν για να τους εξαναγκάσουμε στη φωνή μας

Κάνουμε σχέσεις του φαίνεσαθαι όσο το είναι μας βαριέται να ανέβει με τις σκάλες

Σε πηγαδάκια ριγμένοι διατυμπανίζουμε την αγωνία μας να μη μας πάρουν την αποκλειστικότητα

Που αποκλειστικά σε ανθρώπους θέσεις σχέσεις σκέψεις έχουμε

Και εμπορευόμαστε τον ήχο την εικόνα τη γεύση την αφή

Το χαμόγελο τον ήλιο το ουράνιο τόξο

Καταπνιγμένοί στην ανάγκη μας να μας χρειάζονται οι άλλοι πιο πολύ

Πιο συχνά πιο ίδια

Πιο μετατρέψιμα

Πιο σάπια

Γιατί πουστέψαμε

Και μετατρέπουμε

Εμείς

Εμάς

Σε σκόνη

Δεν υπάρχει μαριονέτα στη σκηνή και χέρια πάνω πίσω. Υπάρχουμε μόνο εμείς και όμορφες εικόνες που μας κατακλύζουν ακόμα κόντρα στις άσχημες σε πείσμα της σκόνης σε πείσμα των καιρών. Θα ενώσουμε τους ωκεανούς και θα πάρουμε μπρος ξανά.

[Τίμο σ' ευχαριστώ]

η εικόνα του Pan/Pan

Η Πορτοκαλί Μου Κούπα

Σήμερα διαβάζω κληρονομικό δίκαιο.

Έμαθα οτι στην πέμπτη τάξη της εξ αδιαθέτου διαδοχής κληρονομεί μόνο ο σύζυγος και οτι ο νομοθέτης αποκαλεί τον παππού μου και τη γιαγιά μου "πάππο" και "μάμμη".

Ωραίο είναι, σαν παλιά μεγάλα σπίτια αριστοκρατικής οικογένειας, "σε παρακαλώ πολύ, Κάθριν, ειδοποίησε τη μάμμη οτι η τραπεζαρία είνα στρωμμένη", "μάλιστα μητέρα, πάω να φωνάξω τη μάμμη", και η Κάθριν με μια βυσσινύ κορδέλα στα μαλλιά ανεβαίνει στην κρεβατοκάμαρα της γιαγιάς να τη φωνάξει να φάνε σούπα με λαχανικά και ψάρι με βραστά καρότα.

Σήμερα έμαθα ακόμα οτι το φως το χειμώνα πέφτει πλάγια γι' αυτό και είναι πιο ωραίο. Το είπαν στο φίλο μου τον Κωνσταντίνο που σπουδάζει κινηματογράφο στη Θεσσαλονίκη και όλο για τέτοια όμορφα πράγματα τους μιλάνε.

Σήμερα επίσης διάβασα ένα κείμενο που έγραψε η μαμά για τον αδερφό μου που έχει θλιμμένα μάτια και μαλλιά που πέφτουν μπροστά τους. Τον αγαπάω πολύ τον αδερφό μου με τις μπερδεμένες τούφες του και τις μεγάλες λίμνες. Χθες τον έβαλα να τραγουδήσει 2 στίχους σε ένα τραγούδι μου. "Στον ύπνο μας είμαστε δοξάρια και χορδές / μα όταν ξυπνάμε έχουμε κουμπάκια και ραφές". Παραπονιέται οτι είναι φάλτσος και δεν του βγήκε καλά αλλά εμένα μ' αρέσει πολύ.

Σήμερα εκτός από αυτά, άκουσα τον παλιατζή να στρίβει στη γωνία όταν κατέβαινα τις σκάλες, τον Έκτορα να γαυγίζει απέναντι, ένα αγόρι να περιμένει ένα κορίτσι να κατέβει από το σπίτι αμέσως αλλιώς θα φύγει και μία μαμά να γελάει πιάνοντας τις σακούλες του σούπερμαρκετ. Και άκουσα όλο κελαηδίσματα, από τα αυτοκίνητα, το συνεργείο, τα ρούχα στην ταράτσα, τα ποτήρια στο νεροχύτη.

Και είδα λοιπόν σήμερα πόσο πορτοκαλί είναι το φως του χειμώνα το απόγευμα και πόσο ταιριάζει σε αυτό η αγαπημένη μου πορτοκαλί κούπα με το χαμογελαστό πρόσωπο που μου έκανε δώρο η δασκάλα του πιάνου μου στα γενέθλια της δευτέρας γυμνασίου.

Είμαι ερωτευμένη με κάτι πιο μεγάλο από σένα.

Και κατά συνέπεια με όλα τα εσύ που ζουν στην πόλη.