Μιλώντας γενικά και αποστασιοποιημένα για πεταλούδες

Αν ήμουν ερωτευμένη δεν θα το ήξερε κανείς ή έτσι θα νόμιζα

Θα περιφερόμουν μέσα στο σπίτι με αστάθεια και θα γελούσα στο δρόμο μέχρι το φανάρι να γίνει πράσινο

Κάποιες μέρες θα ξυπνούσα βαριά και η καρέκλα μου θα είχε μικρύνει ξαφνικά και θα είχε πολύ ζέστη και μετά πολύ κρύο και ο ήλιος θα ήταν πολύ κίτρινος και ο κόσμος πολύ μεγάλος

Και ξαφνικά θα ελάφραινε απότομα και ο κόσμος και η καρέκλα και εγώ και θα έβαζα δυνατά κομμάτια που δεν ακούω ποτέ και άλλα που τα ξέρω απέξω και θα χόρευα και θα μιλούσα ακατάπαυστα και θα γέλαγα πηγαίνοντας να πάρω εισιτήριο από το περίπτερο που ποτέ δεν έχει μειωμένα

Αν ήμουν ερωτευμένη θα έχανα ίσως λιγάκι τον εαυτό μου και πριν κοιμηθώ δεν θα ήξερα ακριβώς τι μου συμβαίνει και γιατί τη μία είμαι χαρούμενη και την άλλη σα στεναχωρημένη αλλά τα χρώματα θα ταν πάντα πολύ χρωματιστά κι εγώ κομμάτι τους μικρό χαμένο στις αναλογίες

Και θα βλεπα παντού μάτια και από πάνω τους θα άκουγα μελωδίες και θα ήθελα να δω κινούμενα σχέδια και σαντιγύ με το παγωτό μου και θα είχα φτάσει σε τέτοια επίπεδα χάους που θα μπέρδευα τα σύμφωνα μεταξύ τους και τα φωνήεντα ανάμεσα τους και τις λέξεις με τις άλλες και το πλυντήριο θα ήταν σίγουρα ψυγείο ενώ το πακάκι καπάκι

Και αν ήμουν ερωτευμένη θα συνέχιζα να υποστηρίζω πεισματικά οτι ο Σούπερ Νέφελος δεν ερωτεύεται και θα απέρριπτα τον ρομαντισμό με φανατισμό γιατί θα έλεγα οτι δεν υπάρχει και τα πάντα είναι θέμα εγκεφαλικό και να μην ξεγελιόμαστε

Και αν ήμουν ερωτευμένη θα πήγαινα μια μέρα να του τα πω όλα και μετά θα γινόμουν πεταλούδα και θα πετούσα πάνω από την πόλη και αυτός είναι ο λόγος που έχουμε τόσες πεταλούδες

Ένα λιγότερο και δύο περισσότερα

- Όταν είμαστε μεταξύ ύπνου και ξύπνιου κάνουμε πολύ περίεργες σκέψεις

- ...

- Είδα λέει οτι ο ύπνος είναι σα μια γκρι πλαστελίνη που ξεκινάει από το πρόσωπό μας και εκτείνεται ευθεία προς τα εκεί που είμαστε στραμμένοι και όσο πάει γίνεται λεπτή λεπτή όπως γίνεται η πλαστελίνη στις άκρες της και φθείρεται κι εκεί τελειώνει ο ύπνος

Ανθρώπινα εγκεφαλικά κύτταρα, δεν είμαι ακόμα σίγουρη οτι ξέρω πώς λειτουργείτε με μπερδεύετε και δεν ξέρω αν μου αρέσει να ανοίγω τα μάτια μου στο κτελ Αθήνα - Ζάκυνθος και να μιλάω για γκρι πλαστελίνες

Ούτε είμαι πολύ σίγουρη αν μ' αρέσει να δημιουργούνται μικρές μικρές σκέψεις σαν κλωστούλες στο κεφάλι μου κι αυτές σιγά σιγά να τρέφονται από τα τοιχώματα και να γίνονται κουβάρι πολύ πολύ μεγάλο

Ούτε έχω αποφασίσει αν μ' αρέσει να ξεχνιέμαι στα καλά καθούμενα και να αφαιρούμαι κοιτώντας το 3ο διαγώνια δεξιά πλακάκι και όταν επιστρέφω να έχω χάσει 2 συζητήσεις

Και ξέρεις δεν μπορώ να καταλήξω αν μ' αρέσει εκεί που είμαι χαρούμενη και τα μάτια μου γυρίζουν όλο γύρω και η γλώσσα μου τρέχει πιο γρήγορα από μένα, να πέφτω απότομα σε βάθη που δεν κάλεσα ποτέ να ρθούνε να με βρούνε και να απαντάω "τίποτα δεν έχω" επειδή τίποτα δεν έχω ή αυτό που έχω το κρύβω αμυντικά σε πολλά όμορφα μικρούλικα τίποτα

Και σίγουρα δεν μπορώ να σου πω αν μ' αρέσει να ζω ωραία στη χώρα των ονείρων όπου όλα είναι ωραία και δε χρειάζεται αποφασιστικότητα και ξάστερες κινήσεις ή αν προτιμώ να κατεβαίνω από τα σύννεφα και να βλέπω αυτά που τρέχουν στο κεφάλι μου να υλοποιούνται ή να καταστρέφονται

Υπερεκτιμημένα ανθρώπινα εγκεφαλικά κύτταρα

Μέχρι να αποφασίσω αν μ' αρέσει ο τρόπος που λειτουργούν, παίρνω την απόφαση να κάνω τα εξής:

1) να ξεχνιέμαι λιγότερο

2) να μιλάω όταν το χρειάζομαι περισσότερο

3) να είμαι ειλικρινής με τον εσωτερικό μου κόσμο περισσότερο

Ένα λιγότερο και δύο περισσότερα και όλα αυτά τα κάπως προσωπικά τα γράφω γιατί μια υπεύθυνη δήλωση δεν υπογράφεται χωρίς μάρτυρες