Ο Ράμπο των Κάτω Πατησίων

Μπράβο, Ράμπο

Έσωσες την ανθρωπότητα από το ενοχλητικό σκουλήκι που αναπνέει το οξυγόνο της κοινωνίας

Είσαι ο προσωπικός μου ήρωας, ο ιππότης των ονείρων μου

Ο δικός μου Έλληνας Ζορό

Σύμφωνα με εσένα λοιπόν, ο φανερά όχι στα καλά του 50ρης κύριος που έβριζε λίγο μόνος του, λίγο εμάς, λίγο τα πάντα, στο τελευταίο βαγόνι του τραίνου των 18.05 του συρμού Πειραιάς - Κηφισιά, πρέπει να βρει ένα τετράγωνο κουτάκι το οποίο να αυτο-οξυγονώνεται ώστε να αναπνέει το δικό του προσωπικό οξυγόνο

Μακρυά από το λεπτεπίλεπτο δικό σου

Γι' αυτό που λες, τον πλησίασες στα μουλωχτά εκεί που έβριζε μόνος του και μόλις άνοιξαν οι πόρτες των πέταξες στην αποβάθρα, φωνάζοντας του "Ρε πέρνα έξω σου λέω", με μίσος και βία που έκανε την ξαφνιασμένη Τρίτη του Απρίλη να τα χάσει

Ύστερα οι πόρτες έκλεισαν, ο συρμός ξεκίνησε πάλι κι εσύ κορδώθηκες στην πορτα ανακουφισμένος

Και όταν το μισό τρένο σου επιτέθηκε απορημένο από τον τρόπο που αντιμετώπισες την κατάσταση, εσύ φώναξες οτι μα εσύ δεν τον έσπρωξες καθόλου κι οτι αυτός ήταν ένα σκουλήκι που αναπνέει το οξυγόνο μας και τα βάλες με αυτόν που σου φώναξε "εσύ τον έριξες" γιατί σου μίλησε στον ενικό

Τι παιδάκι που είσαι

Φοράς ένα καρώ σακάκι και έχεις περιποιημένο μουστάκι παρμένο από τη Γερμανία του '40

Καμαρώνεις για τα σωστά λογικά σου και είσαι εκλεπτυσμένος εσύ, περιποιημένος καθαρός και ήσυχος σωτήρας του οξυγόνου

Δεν ξέρω πώς το σκέφτηκες, μπορεί να έχεις κόρη στην οποία επιτέθηκε κάποτε ένας τρελός σε ένα τραίνο

Ή μπορεί και όχι

Αυτό που ξέρω είναι δυστυχώς οτι λίγο με νοιάζει η ιστορία σου και οι λόγοι που σε καναν να επιτεθείς σε κάποιον που μπορεί υπό άλλες συνθήκες να ήσουν εσύ

Ή να γίνεις εσύ

Ακριβέ μου Φύρερ

Πόσο ίδιος είστε μέσα στα χρόνια

Με ενοχλείτε που αναπνέετε το οξυγόνο μου

Και χαίρομαι που όταν σας το είπα, σας το είπα χαμογελαστά και στον πληθυντικό και έτσι όπως το θέλετε, ακουμπώντας σας ευγενικά στον ώμο

Νέα Φιλαδέλφεια Ώρα Μηδέν - Αυτοκτονία 14χρονου

Λοιπόν ο θάνατος τελευταία κόβει βόλτες πάνω απ' την πόλη σου τελευταίος αναστεναγμός ματιών σκοτεινών το χάος

Μαύρα σκυλιά στο πεζοδρόμιο φωνάζουν τη νύχτα και ανήσυχοι περαστικοί σφίγγουν τα δόντια τους

Κι εσύ παίρνεις φόρα μια Δευτέρα και βουτάς από τον έβδομο

Πρέπει να γράψεις ένα "αντίο", το γράψες? Τι χαρτί διάλεξες?

Και σε ποιον το λες?

Στους γονείς σου?

Στους φίλους σου?

Στους δασκάλους σου?

Στην κοινωνία?

Στον κόσμο?

Στην συγκινημένη ανθρωπότητα που ετοιμάζεται να δει πασχαλινές υπερπαραγωγές και να δακρύσει μπρος στο θάνατο που τελικά δεν ήταν θάνατος, για να ξεσκίσει μετά κρέας σε λαμπερές σούβλες που βρωμάνε σκουριά?

Στα ΜΜΕ που είπαν σε ένα χρόνο τη λέξη "Ζαχόπουλος" πιο δυνατά απότι είπαν ποτέ τη λέξη "μάνα" και έδωσαν διαστάσεις σε μια απόπειρα αυτοκτονίας με πιπεράτο παρασκήνιο κατάλληλο να εκπαιδεύσει την καλή νοικοκυρά στα σερλοκικά της ένστικτα?

Στην αστυνομία, που δεν μπορεί να ελέγξει τις σφαίρες της κι αυτές εξοστρακίζονται σε κορμιά άγουρα που πέσαν χωρίς να καταλάβουν, όπα φίλε, τι έγινε τώρα, γιατί με σημαδεύεις?

Στην κυβέρνηση, που δεν μπορεί να ελέγξει τους κύκλους που κάνει μια σφαίρα στον αέρα και αφήνεται να γυρνάει γύρω γύρω από το πρόσωπο ενός ανθρώπου που δεν προσπαθεί καν να δείξει οτι ξέρει να περπατάει γι αυτό εμπιστευτείτε τον?

Στην αντιπολίτευση που δεν ξέρει να εμπιστεύεται γι αυτό δεν περπατάει?

Στους παππάδες που θρηνούν στο φως ψυχές και στο σκοτάδι χάρτινη, ρευστή και σε επιταγές εξουσία?

Στον πλανήτη που κάνει πόλεμο γιατί δεν τον παίζουν τα άλλα παιδάκια?

Στο θεό?

Που το γράφεις το "αντίο"?

Είσαι 14 χρονών και βούτηξες στο κενό για λόγους που ποτέ κανείς δε θα μάθει

Έχουμε τα σπίτια μας στην ίδια γειτονιά και δεν ξέρω ούτε το όνομά σου

Δεν έχεις ούτε μια βδομάδα που αυτοκτόνησες και καμιά εφημερίδα δεν έγραψε το θάνατό σου

14ΧΡΟΝΟΣ ΠΗΔΗΞΕ ΑΠΟ ΤΟΝ ΕΒΔΟΜΟ ΟΡΟΦΟ

1 4 Χ Ρ Ο Ν Ο Σ Π Η Δ Η Ξ Ε Α Π Ο Τ Ο Ν Ε Β Δ Ο Μ Ο Ο Ρ Ο Φ Ο

Ίσως αν σε γράψω με κεφαλαία να σε ακούσουν