Εκμυστηρεύσεις

Την Παρασκευή 6 Φεβρουαρίου 2015 έχω live.

Αυτό από μόνο του αρκεί για να με αναστατώνει, να μου ανακατεύει τη σειρά, να πελαγώνει το κεφάλι και το σώμα μου ολόκληρο, να πυροδοτεί ξανά τις πιο υπερθεαματικές εικονοποιήσεις των φλεγόμενων σκέψεων ενός διχασμένου μεταξύ λογικής και ονειροφαντασίας μυαλού. Ο Ιανουάριος είναι πάντα μια κλωτσιά, ένα συμβολικό ξεκίνημα, η καθιερωμένη στιγμή των μαζών που τα πάντα ετοιμάζονται να εκραγούν φρέσκα από το πλυντήριο κι εσύ είσαι ανίκητος, αετός, μια μηχανή που θέλει όλα τα καταπιεί, να τα ξεζουμίσει, να τινάξει τα χρώματα στο 200% των ικανοτήτων τους και να ανεβοκατεβαίνει ορμητικά μια στους αιθέρες και μια στη μάχη, πάνω, κάτω, πάνω, κάτω, ρύθμιση του ανοίγματος των φτερών, υπολογισμός της γωνίας, αέρας, πίεση, ο ήχος, η ελευθερία του υψομέτρου και η παθιασμένη φθορά της κατηφόρας και της ύπαρξης, εισπνέοντας ξανά και ξανά την αβάσταχτη οσμή της χημικής ένωσης αυτών που αχόρταγα περιμένουνε να ρθουν. Νιώθω το αίμα μου και τη ζωή να καταπιέζεται στις φλέβες και τους ιστούς, θέλω να κάνω τα πάντα, να χώσω όλη τη γνώση της νομικής στο κεφάλι μου, την ιστορία, τη γεωγραφία και την αστροφυσική ολόκληρη, θέλω να αρχίσω να τρέχω κάθε μέρα παγωμένα μίλια πλάι από λίμνες, κοιλάδες και πόλεις των ανθρώπων, θέλω να κάνω δίαιτα, να φτιάξω κοσμήματα, να κάνω live, να σχεδιάσω μπλουζάκια, να ζωγραφίσω ένα βιβλίο με συμβουλές προς μικρούς βιολονίστες, να ταξιδέψω, να βρω το ιδανικό χωράφι της φαντασίας μου για να κάνω το βίντεοκλιπ μου ή, ένα χωράφι άλλο που ποτέ δεν ονειρεύτηκα αλλά έχει χώμα μαλακό, ορίζοντα και ουρανό, και θέλω να βγάλω τον δίσκο μου, θέλω πάρα μα πάρα πολύ να βγάλω τον δίσκο μου, να τον μοιράσω, να τον δω να αναπνέει και να επικοινωνεί έξω από εμένα με έναν, με δύο, με δέκα, με εκατό ανθρώπους, και θέλω, θέλω, θέλω, έντονα, αλλά είμαι αργή και διστακτική και ήσυχη και απαλή και φεύγουν ώρες και μέρες κι η καρέκλα είναι ζεστή και ο αναβλητικός χαρακτήρας από μόνος του αναβάλλει την προσπάθεια αλλαγής της αναβλητικής φύσης του και φοβάμαι, φοβάμαι μια ζωή που το μυαλό θα παίρνει φωτιά με σχέδια και εικόνες, όλα τα αστέρια της παντοδυναμίας, αλλά το σώμα κι η δειλία θα σκουριάζουν βάζοντας μπροστά τις πιο ισχνές δικαιολογίες, βαριεστημένος υπάλληλος γκισέ με σκόνη και δαχτυλιές στα γυαλιά του, που λέει δεν βαριέσαι, κι αύριο μέρα είναι. Μέρα, σε έναν κόσμο που καταβροχθίζει με θράσος αυτό που λέμε όνειρο του καθενός, σαν αχόρταγο πάκμαν που καταπίνει αστεράκια, ένα αστεράκι εδώ δείχνει μια κάμερα με ένα συνεργείο κινηματογράφου, ένα άλλο αστεράκι δείχνει μια κατάμεστη αίθουσα πανεπιστημίου, άλλο αστεράκι ένα τραπέζι πρωινού γεμάτο, άλλο μια σκεπή, δυο γονείς, τρομακτικό το πώς τα αστεράκια από τα λαμπρότερα έπη καταλήγουν οι πιο αυτονόητες ανάγκες. Και με τι σθένος θα πραγματοποιούσαμε αυτό που αύριο δεν θα υπάρχει.

Εξ ου και κάνω βίντεο. Μικροσκοπικά βίντεο τραβηγμένα άτσαλα με το κινητό, δουλεμένα χωρίς δυνατότητες στο movie maker των windows, αθόρυβα teasers για το live των 6 Φεβρουαρίου στο six dogs. Δεν έχουν εφέ, ούτε τα χρώματα της φαντασίας μου να θέλω μέσα να χαθώ και να μη μ' εύρουν, έχουν όμως όλα ως κοινό παρονομαστή την κίνηση, η κίνηση είναι αέναη, η κίνηση δεν σκουριάζει, η κίνηση είναι παντού, σε φύση άνθρωπο και μέσα, η κίνηση φέρνει την αλλαγή και είμαι υπέρ, είμαι υπέρ της αλλαγής, κοινωνικά, πολιτικά, προσωπικά, κάνω μικροσκοπικά teasers για την αέναη κίνηση για να υπενθυμίζω στον εαυτό μου πως υπάρχω σίγουρα αλλά υπάρχω καλύτερα όταν υπάρχω σε κίνηση.