1.46 και νιώθω αρκετές ασφάλειες κατεβασμένες χωρίς να έχει ακουστεί καμιά ερώτηση.
My Cinderella carryin' me and my shot blood through the Afterglow , το στερεοφωνικό μού ψιθυρίζει στο σκοτάδι στίχους που δεν καταλαβαίνω και βγάζω το repeat για να μπορώ να γυρνάω μόνη μου ξανά και ξανά στην αρχή το κομμάτι, έτσι, για να φχαριστιέμαι την κίνηση, αλλά κάτι έχει αυτό το βράδυ, προσπαθώ να καταλάβω γιατί όταν τα λόγια πιέζουν επιτακτικά να βγουν έξω τα κρατάμε μέσα με τη βία, έχουμε βάλει κάγκελα γύρω γύρω και φυλάμε κρατουμένους, μια στο τόσο τους αφήνουμε να βγουν στο προαύλιο, αλλά τέτοια επικίνδυνα στοιχεία δεν κάνει να μένουν για πολύ ελεύθερα, χαλάνε την τάξη και την ισορροπία, πίσω στα κελιά σας, heaven it's quite a climb it's quite a climb, θα θέλα μια φορά να ανοίξω και να τους αφήσω όλους ελεύθερους, για τους κρατούμενους λέω, τα λόγια που δεν αφήνω να βγουν, να τους αφήσω να τρέξουν μακρυά από τα δεσμά τους, να βρουν όλα τα πρόσωπα που κάθε φορά λείπουν από τον απτό χώρο τη στιγμή που είναι τόσο έντονα παρόντα σε αυτόν τον άλλο εδώ μέσα, οι gutter twins τραγουδάνε ώρες τώρα seven stories underground κι εγώ γράφω χωρίς συνοχή καίγοντας ασφάλειες
* ο τίτλος είναι μια φράση από το editorial του ΦΩΤΗ ΓΕΩΡΓΕΛΕ στην athens voice αυτής της εβδομάδας